Κατά το ήμισυ στη Δύση
Κώστας Ιορδανίδης
(Πηγή : http://www.kathimerini.gr/)
Αποτελεί ο ΣΥΡΙΖΑ μία μετενσάρκωση του αρχέγονου ΠΑΣΟΚ, παρά το γεγονός ότι τα επιβιώσαντα υπολείμματα του κόμματος που ίδρυσε ο Ανδρέας Παπανδρέου αρέσκονται να εξαίρουν τις διαφορές προσώπων και συνθηκών βεβαίως, καθώς είναι παράγωγα ανακυκλώσεως και κάθε σύγκριση ή παραλληλισμός τους είναι απεχθής.
Είναι αντιληπτό βεβαίως πως όταν μία περιθωριακή ομάδα μετεξελίσσεται σε «ελίτ» και σε «κατεστημένο», η απώθηση του παρελθόντος καθίσταται αναγκαία. Πρόκειται για αδήριτη ανάγκη ψυχολογική. Εις την Ελλάδα, χώρα κατ’ εξοχήν των λωτοφάγων, η τάση αυτή αποτελεί κανόνα απαράβατο.
Επειδή όμως η αριστερά ως έκφραση «δυναμικής πολιτικής αμφισβητήσεως» είναι στο ξεκίνημά της κατά κανόνα μειοψηφική, η συμπεριφορά της τόσο στο εσωτερικό όσο και στο εξωτερικό είναι εξόχως συγκρουσιακή. Διά του τρόπου αυτού αποκτά υπόσταση, «ειδικό βάρος» έως ότου με την πάροδο του χρόνου μεταβληθεί σε δύναμη κατεστημένη, εκτεθειμένη στον κίνδυνο ανατροπής, από μίαν άλλη, νέα αριστερά. Τελείως διάφορη είναι η συμπεριφορά των συντηρητικών κομμάτων – και όχι των φιλελευθέρων, όπου κυριαρχεί επίσης τάση ανατροπής με εκ διαμέτρου αντίθετη αφετηρία.
Ο Ανδρέας Παπανδρέου στο ξεκίνημά του επέλεξε ως στόχο τις Ηνωμένες Πολιτείες και ως πεδίο αντιπαραθέσεως το ΝΑΤΟ, που λόγω των ακκισμών της Γερμανίας στο θέμα της αναπτύξεως πυρηνικών πυραύλων μέσου βεληνεκούς, περνούσε τη σοβαρότερη κρίση από ιδρύσεώς του. Την εποχή εκείνη η ΕΟΚ ήταν ένας πολιτικά περίπου άμορφος σχηματισμός με μόνη «κοινή» πολιτική την «αγροτική», που είχε επιβάλει η Γαλλία από ετών. Η γεωστρατηγική θέση και η ασφάλεια της Ελλάδος ετέθησαν εν κινδύνω σε όλη τη διάρκεια των κυβερνήσεων του Ανδρέα Παπανδρέου.
Αντίθετα από ό,τι θα ανέμενε κανείς από ένα κόμμα ακραίων αριστερών τάσεων, όπως ο ΣΥΡΙΖΑ, η κυβέρνηση στα θέματα εξωτερικής και αμυντικής πολιτικής φαίνεται να έχει υιοθετήσει στάση συνεργασίας με τις ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ, το Ισραήλ, και επί πλέον ο πρωθυπουργός κ. Αλέξης Τσίπρας ήταν ο πρώτος που επισκέφθηκε την Αγκυρα μετά τις εκλογές στην Τουρκία και την ανάδειξη του κ. Αχμέτ Νταβούτογλου στην πρωθυπουργία. Η γεωστρατηγική θέση της Ελλάδος στο ιδιαιτέρως ασταθές περιβάλλον της περιοχής είναι ασφαλέστερη –προς το παρόν τουλάχιστον– από ό,τι κατά τις κυβερνήσεις του Ανδρέα Παπανδρέου.
Η συμφωνία που επετεύχθη στις Βρυξέλλες την Πέμπτη για την ανάσχεση των προσφυγικών ροών, με την εμπλοκή του ΝΑΤΟ στο Αιγαίο, εντάσσει ατύπως την Τουρκία σε θέματα που αφορούν την εσωτερική σταθερότητα της «ενωμένης Ευρώπης». Είναι ένα μεγάλο βήμα για την Αγκυρα, για την Ε.Ε. και την Ελλάδα επίσης.
Από μιαν άποψη, οι φόβοι διολισθήσεως της Ελλάδος στη ρωσική επιρροή, που ήσαν ορατοί στην πρώτη φάση της άκρως ερασιτεχνικής και επικινδύνου διακυβερνήσεως του ΣΥΡΙΖΑ, έχουν αμβλυνθεί. Η «υπερατλαντική συνεργασία» φαίνεται να ασκεί μίαν έλξη στην κυβέρνηση της αριστεράς. Η ζωή δεν παύει να δημιουργεί εκπλήξεις.
Βεβαίως όλα αυτά θα αντισταθμισθούν με μία οξύτατη αντιπαράθεση στο εσωτερικό, για να επιβεβαιωθούν οι ανατρεπτικές όψεις της αριστεράς. Η σύγκρουση θα είναι ανηλεής και έχει ήδη αρχίσει. Η Ελλάς κατά το ήμισυ –γεωστρατηγικώς με άλλα λόγια– θα ανήκει πιθανόν στη Δύση, ενώ κατά το άλλο ήμισυ –το ευρωπαϊκό ούτως ειπείν– θα προσπαθεί να ισορροπήσει στο χείλος του κρημνού. Τα καταφέραμε έξοχα ως έθνος.
