Μπουμπούνες ήταν πάντα
ΣΤΕΦΑΝΟΣ ΚΑΣΙΜΑΤΗΣ
(Πηγή : http://www.kathimerini.gr)
Από το περιστατικό με το πρωθυπουργικό αεροπλάνο, τη Ρόδο και τους Τούρκους, πολλοί αθώοι συμπολίτες μας –άνθρωποι, ως επί το πλείστον, οι οποίοι δεν έχουν ενδιαφερθεί ιδιαιτέρως να μάθουν, επειδή μέσα τους ξέρουν ότι οι ίδιοι δεν φταίνε σε τίποτα– σίγουρα θα έμαθαν κάτι: ότι οι Τούρκοι «θεωρούν τα Δωδεκάνησα αποστρατιωτικοποιημένη ζώνη», για να χρησιμοποιήσω ακριβώς τη διατύπωση του αρμοδίου υπουργού από την πρόσφατη συνέντευξη Τύπου στο υπουργείο. Αυτό «θεωρούν» και εξ αυτού ζήτησαν το πρωθυπουργικό αεροπλάνο, που μετέφερε τον Αλ. Τσίπρα στην Τεχεράνη, να μην προσγειωθεί στη Ρόδο για ανεφοδιασμό, αλλά απέναντι στο Μποντρούμ. Αυτά οι Τούρκοι. Εμείς, δηλαδή η κυβέρνηση ως επίσημη εκπροσώπηση της Ελλάδας στον κόσμο, τι «θεωρούμε» επ’ αυτού;
Αν κρίνουμε από τη συμμόρφωση των ελληνικών αρχών με το τουρκικό αίτημα, προφανώς συμμεριζόμαστε τη δική της «θεώρηση» του ζητήματος. Διότι το πρωθυπουργικό αεροσκάφος άλλαξε σχέδιο πτήσης και προτίμησε την οδό προς Τεχεράνη μέσω Αιγύπτου. Σωστά; Λάθος! Αυτή ήταν, πράγματι, η αλληλουχία των γεγονότων, αλλά δεν αποδεικνύει τη συμμόρφωση της ελληνικής πλευράς. Παραπέμπω σχετικώς στις «διευκρινίσεις» του αρμοδίου υπουργού κατά την προαναφερθείσα συνέντευξη. (Τα εισαγωγικά είναι απαραίτητα, διότι η έννοια «διευκρινίζω» μόνον ως ευφημισμός νοείται, εφόσον χρησιμοποιείται μέσα σε πλαίσιο συμφραζομένων που αναφέρεται στην υπουργική ευγλωττία...) Ο υπουργός πιέστηκε μεν από τις ερωτήσεις για το περιστατικό, αλλά με την απάντησή του υπήρξε σαφέστατος μέσω της ασάφειάς του: «Ο πρωθυπουργός είπε, “εγώ στο Μποντρούμ δεν πάω” και έτσι είπε “θα πάω μέσω Αιγύπτου”». Με άλλα λόγια, εκείνος το αποφάσισε μόνος του, η δε απόφασή του καμία σχέση δεν είχε με το τουρκικό αίτημα. Καμία! Είναι δύο τελείως διαφορετικά πράγματα – αυτό δεν έχουμε καταλάβει ώς τώρα. Απλώς, έτυχε η αλληλουχία να είναι αυτή· αιτιότητα, όμως, δεν υπάρχει.
Η στάση που περιγράφω παραπάνω δεν είναι κάτι καινούργιο για εμάς, το έχουμε δει άπειρες φορές και θα το ξαναδούμε. Αξίζει όμως να σταθούμε σε αυτό, ίσως για χάρη των ξένων, στους οποίους ο λαός αυτός πάντα προσέφερε –πολιτισμό, κυρίως–, διότι είναι ένα μικρό κομμάτι της τέχνης του να είσαι Ελληνας. Και είναι αυτή η τέχνη από την οποία η Ευρώπη μόνο να κερδίσει έχει, όπως πιστεύουμε σε συντριπτικό ποσοστό οι Ελληνες. Η τεχνική είναι απλή και με την επανάληψη γίνεται δεύτερη φύση στον άνθρωπο. Την εξηγώ: πράττουμε κάτι που έχει συνέπειες, οι οποίες δεν μας αρέσουν. Πώς τις αποφεύγουμε; Διαχωρίζοντας το γεγονός από τις συνέπειές του και αποφασίζοντας ότι οι συνέπειες είναι στην πραγματικότητα επιλογή. Ετσι, αλλά και με άλλες παραπλήσιες τεχνικές, οι Ελληνες πλησιάζουμε το μυστικό της ζωής: πώς να μη φταίμε ποτέ για τίποτα. Αυτό προσπαθούμε να διδάξουμε έξι χρόνια τώρα τους ξένους με τη στάση μας απέναντι στην κρίση χρέους, αλλά αυτοί δεν σκαμπάζουν. Δεν πειράζει. Μπουμπούνες ήταν πάντα. Αλλιώς θα ήταν σαν εμάς...
Ακατάλληλο για δημοκρατίες
Σε κάθε κυβέρνηση υπάρχει πάντα ένας αφελής, ο οποίος λέει αυτά που σκέπτεται κι έτσι συνήθως μαθαίνουμε τι έχουν οι κυβερνητικοί στο κεφάλι τους. Η σημερινή κυβέρνηση διαθέτει πολύ περισσότερους από έναν, αλλά από όλους τους ξεχωρίζει, καθότι ομιλητικότατος, ο Χριστόφορος Βερναρδάκης. Η παραταθείσα έως σήμερα παιδικότητά του είναι η βασική χρησιμότητά του.
Προσφάτως, στην ίδια ομιλία όπου έθεσε ως πρόβλημα «την αυτονόμηση των ιδιωτικών ΜΜΕ», ανέπτυξε και τη θεωρία του ότι στο Δημόσιο δεν υπάρχουν ακατάλληλοι που θα έπρεπε, ενδεχομένως, να απολυθούν, διότι αυτός πιστεύει ότι κάθε ακατάλληλος μπορεί να γίνει κατάλληλος με επιμόρφωση, ψυχολογική υποστήριξη και άλλα συναφή. Δεν έχω αμφιβολία ότι πρέπει να πιστεύει στη γενική ισχύ της θεωρίας του, δηλαδή ότι υπάρχει ένα είδος κοινωνικής μηχανικής, το οποίο, αν το μάθεις και το εφαρμόσεις σωστά, στο τέλος θα φτιάξεις αν όχι τον τέλειο, πάντως τον σωστό άνθρωπο.
Πίσω από το μελίρρυτο ύφος με το οποίο τα έλεγε, πίσω από την έγνοια του που δεν κρυβόταν για τον «ακατάλληλο» (απατεώνα, ανίκανο, ψεύτη, τεμπέλη – όλα ανθρώπινα αυτά και συγγνωστά...) βρίσκεται ο παλιός καλός, ο πατροπαράδοτος σταλινισμός. Η έγνοια του Βερναρδάκη είναι, στην πραγματικότητα, ο δρόμος που οδηγεί στο γκουλάγκ. Διότι η πίστη στο τέλειο σύστημα το καθιστά άτρωτο στα δεδομένα της εμπειρίας που διαψεύδουν την τελειότητά του. Οι αποτυχίες του αποδίδονται στα εμπόδια τα οποία ορθώνουν οι άνθρωποι που δεν συμμορφώνονται· και δεν συμμορφώνονται, επειδή είναι αντιφρονούντες, δηλαδή σαμποτέρ. Τους πακετάρεις, λοιπόν, όλους για το γκουλάγκ, διότι όταν αυτοί φύγουν από τη μέση, το σύστημα θα λειτουργήσει όπως ακριβώς το περιγράφει η θεωρία. Αυτή είναι η λογική πίσω από την έγνοια του Χρ. Βερναρδάκη για τους ακατάλληλους και είναι ακατάλληλη για δημοκρατίες...
Λάθος από την αρχή
Η επιτροπή της Βουλής, που η συνεδρίασή της έγινε άνω-κάτω από τις χυδαιότητες των χρυσαυγιτών βουλευτών, εξέδωσε διακομματική ανακοίνωση με την οποία καταδικάζει την έκπτωση του κοινοβουλευτισμού. Μπράβο στα παιδιά! Η φρουρά, όμως, που έχει την ευθύνη για την τήρηση του νόμου μέσα στη Βουλή, έπιασε τον Κασιδιάρη για να αφαιρέσει από το κινητό του τη βιντεοσκόπηση μιας διαδικασίας, που υποτίθεται ότι είναι απόρρητη; Οχι, βέβαια. Εκεί όμως κρίνεται η ευνομία μιας κοινωνίας, όχι στα λόγια διακομματικών ανακοινώσεων. Από την πρώτη στιγμή που η Χρυσή Αυγή μπήκε στη Βουλή με την ψήφο των Ελλήνων (που δεν είναι ρατσιστές, αλλά...), το πολιτικό σύστημα αντιμετώπισε τη Χρυσή Αυγή με τον λάθος τρόπο: της γύρισε την πλάτη, την εξοστράκισε, τη σνομπάρισε μετά βδελυγμίας. Ετσι, στην πραγματικότητα, της έδωσαν τη δικαιολογία ότι καταδιώκεται και, συγχρόνως, την άφησαν να κάνει ό,τι θέλει: της έδωσαν το ελευθέρας. Τα επίχειρα τα βλέπουμε σχεδόν κάθε μέρα...
(Στην φωτογραφία : Τι να κάνει κι αυτός ο καημένος, αν όχι αυτό που έκανε πάντα; Να διαμαρτύρεται...)
