Ο νομπελίστας, το δαιμόνιο και ο δουλέμπορος
ΣΤΕΦΑΝΟΣ ΚΑΣΙΜΑΤΗΣ
(Πηγή : http://www.kathimerini.gr)
Είναι σαφές -μας προετοιμάζουν κιόλας με δηλώσεις τους οι υπουργοί- ότι κινδυνεύουμε να βρεθούμε με το ένα πόδι εκτός Σένγκεν και με πολλές δεκάδες χιλιάδες μετανάστες εγκλωβισμένους στη χώρα μας. Νιώθω κάπως, συγχωρήστε μου την προσωπική αναφορά, σαν τον ήρωα της «Μελαγχολίας» του Τρίερ, που βλέπει τον κομήτη να έρχεται και δεν μπορεί να κάνει τίποτε.
Iσως, λοιπόν, για να αποσπάσω τη σκέψη από τις συνέπειες αυτού που μας περιμένει, μια τρελή σκέψη περνά από τον νου μου και θέλω να τη θέσω στην κρίση σας. Αν συμβεί αυτό, φαντάζεσθε τι θα μπορούσε να γίνει όταν ξυπνήσει το περιλάλητο «δαιμόνιον του Eλληνος» και συναντήσει τον νομπελίστα Υπαρκτό Ελληνισμό; Ο νομπελίστας θα μετατραπεί σε δουλέμπορο. O,τι στοίχημα θέλετε πηγαίνω ότι ένα αντίστοιχο σύστημα παράνομης προώθησης μεταναστών προς την Ευρώπη θα αναπτυχθεί και εδώ.
Πάρτε το παράδειγμα αυτών που υπεξαιρούσαν τις μηχανές των σκαφών που φέρνουν τους μετανάστες, για να τις μεταπωλήσουν σε άλλους, εκείνοι με τη σειρά τους σε τρίτους, ώσπου να «χαθούν» και να ξαναβρεθούν στην Τουρκία, ώστε να χρησιμοποιηθούν ξανά. Τίποτε δεν με πείθει ότι αυτοί, λ.χ., δεν θα επεκταθούν και στον τομέα που ονομάζουμε με ευχαρίστηση «δουλεμπόριο», εφόσον διακρίνονται σε αυτόν οι Τούρκοι. Ο υπόκοσμος είναι πάντα αυτός που προσαρμόζεται πρώτος στις αλλαγές της πραγματικότητας, ακριβώς επειδή δεν περιορίζεται από την τήρηση των κανόνων που ισχύουν για τους άλλους.
Εννοείται, βέβαια, ότι εφόσον αυτή η δουλειά γίνει από Eλληνες, το στοιχείο του σουρεαλισμού στην απάτη είναι εγγυημένο και το τελικό αποτέλεσμα ιλαροτραγικό. Πόσοι φουκαράδες, αναρωτιέμαι, θα καταλήξουν στην Αλβανία, επειδή θα τους έχουν πείσει ότι εκεί είναι η Ευρώπη...
Λογική και ιδεοληψία
Επιτέλους. Κάτι είναι να βλέπεις ότι τα πράγματα δεν είναι πια τελείως μαύρα, αλλά πέφτει πότε πότε και λίγο λευκό στην εικόνα. Εννοώ την επίθεση του υπουργού Παιδείας του Ν. Φίλη στις μεθόδους με τις οποίες οι εκπαιδευτικοί φουσκώνουν τις ανάγκες του συστήματος, προκειμένου να βολεύονται οι ίδιοι. Φέρ’ ειπείν, τη γνωστή μηχανή της διαίρεσης των τμημάτων -ακόμη και σε δεκαμελείς ομάδες-, ώστε να προκύπτουν περισσότερες διδακτικές θέσεις προς πλήρωση, επίσης τις τεχνητά διογκωμένες ανάγκες γραμματειακής απασχόλησης. Oλα αυτά, εν ολίγοις, που έχουν ως αποτέλεσμα ένα μεγάλο αριθμό εκπαιδευτικών με 8, 10 και 15 ώρες εργασίας την εβδομάδα.
Αυτά, βεβαίως, δεν είναι καινούργια. Eχουν καταγγελθεί επανειλημμένως και έχουν περιγραφεί λεπτομερώς σε δημοσιεύματα της «Κ». Κάτι είναι όμως και οφείλουμε να αναγνωρίσουμε ότι ο υπουργός του ΣΥΡΙΖΑ, του κόμματος που στήριξε αυτή ακριβώς την κατάσταση για τόσα χρόνια, το βλέπει ως πρόβλημα. Eνα μπράβο, ας το πούμε, έστω χαμηλοφώνως.
Από εκεί και πέρα, όμως, το ζήτημα είναι τι κάνει για να το αλλάξει. Φοβάμαι πως ό,τι και αν κάνει, όσο ειλικρινής και αν είναι η πρόθεσή του να διορθώσει το σύστημα, η προσπάθεια θα είναι άγονη. Ο λόγος είναι ότι, την ίδια ώρα, μιλά και για προσλήψεις. Ανοίγει, δηλαδή, τα δύο θέματα ταυτοχρόνως, ενώ δεν θα έπρεπε. Πρώτα συμμαζεύουμε και ύστερα επεκτείνουμε. Αλλά αυτό το αυτονόητο από τον κόσμο των επιχειρήσεων (και της κοινής λογικής) ούτε που περνά από τον νου των συριζαίων, για τους οποίους η επιχειρηματικότητα είναι ένας ακόμη από τους δαντικούς κύκλους της κόλασης του καπιταλισμού. Η προσπάθειά του δεν έχει καμία σχέση με τον μυθιστορηματικό κόσμο της Τζέιν Οστιν, όπου όλα καταλήγουν με έναν γάμο. Θα μπορούσε όμως να έχει τίτλο που θυμίζει μυθιστόρημά της: λογική και ιδεοληψία...
Είθε
Στον κόσμο των τεχνών -ένθα πολλή ευαισθησία επικρατεί και τα πνεύματα είναι πάντα ανήσυχα- προκαλεί εντύπωση ότι ο Γιαν Φαμπρ επελέγη ως καλλιτεχνικός διευθυντής του Φεστιβάλ Αθηνών και όχι ως γενικός τοιούτος. Εχει σημασία η ιδιότητα, λένε, διότι κάποιος άααλλος (τραβάνε το άλφα «με νόημα», όπως λένε οι δημοσιογράφοι...) προετοιμάζεται για την υψηλή θέση. Αλλωστε, ο Φαμπρ, που δεν γνωρίζει ελληνικά, αλλά θα πρέπει να επιλέξει ένα μεγάλο αριθμό ελληνικών θεατρικών παραγωγών για το Φεστιβάλ Αθηνών, είναι αμφίβολο αν θα αντέξει στη θέση. Τίποτα δεν μπορεί να τον προστατεύσει από την επιλογή, λ.χ., μιας πρωτοποριακής παράστασης για τον Κουφοντίνα. Επομένως, δεν είναι απαραίτητο άλλος να είναι ο ιθύνων νους, σε υψηλότερη θέση;
Μα, ναι! Απαντώ, ενώ συγχρόνως κλείνω τα μάτια και αφήνομαι στο όνειρο. Αφήνομαι να πιστέψω ότι εδώ είναι που ισχύει το πατροπαράδοτον «elementary, dear Watson». Αλλος θα είναι ο Pontifex Maximus του Φεστιβάλ και δεν μπορεί να είναι παρά ο Θεοδόσης ο Πελεγρίνης! Είθε...
Και στις εφημερίδες;
Ανήσυχα τα πνεύματα και στον χώρο του φιλοκυβερνητικού Τύπου, αλίμονο. Διότι μετ’ επιτάσεως κυκλοφορεί ότι προωθείται η έκδοση φιλοκυβερνητικού κυριακάτικου φύλλου. (Στην «Αυγή», ειδικά, έχει ήδη «σουρουπώσει»...). Προτείνω όπως αυτή η ωραία προσπάθεια ονομαστεί «Η αλήθεια».
(Στην φωτογραφία : Να γιατί κάνουν πολύ καλά (τι πολύ καλά; Αριστα!) και δεν φορούν γραβάτες. Εύχομαι μόνον ο πράγματι συμπαθής υπουργός μην τη φοράει και στα συμβούλια με τους Ευρωπαίους. Αυτό είναι ολόκληρο το έργο του Δαλιανίδη συμπεπυκνωμένο (χαίρε, ω χαίρε, Ιωάννη Τραγικάκη!) σε μια γραβάτα. Προσωπικώς, συμφωνώ με την παραίνεση του ποιητή και όσο μπορώ την ακολουθώ: «με κάτι καλλιτεχνικό στο ντύσιμό του / -τίποτε χρώμα της κραβάτας, σχήμα του κολλάρου-». Οχι και έτσι όμως, κ. Μουζάλα!)
