Η αμηχανία του κόμματος που υπερασπιζόταν δικαιώματα τρομοκρατών να υπερασπίζεται το δικαίωμα στη ζωή ενός τραπεζίτη
Του Αντώνη Πανούτσου
(Πηγή : http://www.liberal.gr/)
Από τις αρχές της δεκαετίας του ’80 κάθε ελληνόπουλο μεγάλωνε πιστεύοντας ότι στη χώρα του ζει σε δικτατορία. Στην προσωπική του ζωή καταπιέζεται από μια φασιστική αστυνομία.
Και η Ελλάδα είναι μια υπόδουλη χώρα που αγωνίζεται ενάντια στον καπιταλισμό και τον ιμπεριαλισμό. Πραγματική δικαιοσύνη θεωρούσε τα χτυπήματα της 17ης Νοέμβρη. Ανεξάρτητη δημοσιογραφία αυτή που καυτηρίαζε τα εγκλήματα των Αμερικάνων και των ισραηλινών χωροφυλάκων στην Μέση Ανατολή. Είναι το ελληνόπουλο που έμαθε να περιμένει υπομονετικά στο σχολικό του επειδή το κέντρο της Αθήνας είχαν αποφασίσει να κλείσουν κάποιοι και στην παιδική χαρά έμαθε να σουτάρει σε μπασκέτες καλυμμένες από graffiti, δίπλα σε κούνιες που είχαν καταστρέψει βαριεστημένοι χούλιγκαν.
Στο δρόμο προς την ενηλικίωση το ελληνόπουλο είχε μάθει να σκάει. Είχε μάθει ότι με το που αντιδρούσε στα προηγούμενα θα τον έλεγαν φασίστα. Έτσι έμαθε να αντιμετωπίζει τον Ρουβίκωνα σαν θεσμό που μπορεί να κάνει ντου στον Ιανό επειδή δεν συμφωνεί με τον Πάγκαλο. Τα τρόλεϊ σαν στόχους των αντιεξουσιαστών του Πολυτεχνείου που αν οι οδηγοί τους δεν θέλουν να τα βλέπουν να καίγονται τα βράδια δεν πρέπει να περνάνε από την Πατησίων αλλά από την Γ’ Σεπτεμβρίου. Και τα ΜΑΤ της Ιπποκράτους σαν κινούμενους στόχους του λούνα παρκ για τις μολότοφ των κουκουλοφόρων των Εξαρχείων. Το ελληνόπουλο έμαθε να είναι δειλό και να κάνει συμψηφισμούς. Όσο αστείοι και να ήταν. Να καταγγέλλουν «αυτούς που κάψανε τον κόσμο στην Marfin» και στην ίδια αναπνοή «τους αμερικάνους που πετάγανε ναπάλμ στο Βιετνάμ». Το ελληνόπουλο του ’80, ο ενήλικας του σήμερα δεν έμαθε να κρίνει αλλά να προσπαθεί να δικαιολογήσει. Τις μολότοφ με την πυρόσβεση, την ισλαμική τρομοκρατία με τις σταυροφορίες, την τρομοκρατία με την οικονομική τρομοκρατία των τραπεζιτών.
Αν υπάρχει ιδεολογικό φόντο στην επίθεση στον Λουκά Παπαδήμο στα δεξιά είναι μια ευνουχισμένη αστική τάξη που έμαθε να δέχεται τις πιο απίθανες εξηγήσεις της αριστεράς για τρομοκρατικές επιθέσεις. Αν υπάρχει στα αριστερά, είναι μια αντίστοιχη τάξη αστικής αριστεράς του Μετς και των Βουπού που προσκυνάει τον αντάρτη των πόλεων. Τον «λαϊκό αγωνιστή» που οι αστοί φοβούνται. Ενώ οι αστοί δεν είναι τίποτα περισσότερο από την μαμά του και τον μπαμπά του και ο ίδιος ένα παιδί που αντιλήφθηκε ότι η προσαγωγή στη ΓΑΔΑ δεν είναι τίποτα περισσότερο από μια περιπέτεια που θα διηγηθεί στην πλατεία το βράδυ. Μια πιο επαναστατημένη μορφή του «δεν πληρώνω», που όχι μόνο δεν πληρώνει αλλά ζει από τα «κατασχεμένα» στο όνομα της επανάστασης λεφτά και απέκτησε εθνικοαπελευθερωτικό μεγαλείο με τον ΣΥΡΙΖΑ που έλεγε ότι η Ελλάδα είναι κάτω από τη γερμανική επικυριαρχία.
Οι αντιδράσεις της κυβέρνησης στο τρομοκρατικό χτύπημα στον Παπαδήμο κύριο σκοπό είχαν να μην προσβάλουν τον επαναστάτη τον πόλεων. Com il faut δηλώσεις, όπως το μήνυμα του Νίκου Παππά, «Περαστικά στον Λουκά Παπαδήμο και στους ανθρώπους που επέβαιναν στο αυτοκίνητό του» θα ήταν άψογες αν ο Παπαδήμος και οι συνοδοί του είχαν τρακάρει ή αν είχαν κολλήσει γρίπη. Όσο για τη διατύπωση «Πλήγμα στη δημοκρατία τέτοιες ενέργειες» περισσότερο από υπεράσπιση της δημοκρατίας μοιάζει με προσπάθεια να μην γραφτεί το «τρομοκρατικές» αντικαθιστάμενο από το «τέτοιες».
Μετά την τρομοκρατική επίθεση στον Λουκά Παπαδήμο η αμηχανία του ΣΥΡΙΖΑ ήταν προφανής. Ήταν η αμηχανία ενός κόμματος κοινωνικών ευαισθησιών στα δικαιώματα των τρομοκρατών, που είχε πέντε στελέχη του, τους Βένιο Αγγελόπουλο, Δημήτρη Στρατούλη, Νίκο Μανιό, Χριστόφορο Παπαδόπουλο και Παναγιώτη Λάμπρου στην υπεράσπιση της 17 Νοέμβρη, που βρέθηκε να υπερασπίζεται την ασφάλεια ενός τραπεζίτη.
Η λύση στο πρόβλημα της τρομοκρατίας δεν βρίσκεται σε #hashtags-wearepapadimos, ούτε σε ευχές για γρήγορη ανάρρωση. Βρίσκεται σε μια κυβέρνηση αποφασισμένη να εφαρμόζει κάθε νόμο που θα ψηφίζεται στη Βουλή. Κάτι προφανώς δύσκολο για μια κυβέρνηση που αντιλαμβάνεται τον ακτιβισμό ανώτερο από τον νόμο και αδύνατο για έναν υπουργό Προστασίας του Πολίτη, όπως ο Τόσκας, που πρέπει να πέρασε από casting ανικανότητας πριν αναλάβει τη θέση.
