Ανοιχτή επιστολή σε έναν γονιό
Κώστας Βαϊμάκης
(Πηγή : http://www.koolnews.gr/)
Αγαπητέ Έλληνα γονιέ,
Θα μπορούσα να πω πολλά για εσένα που βλέπεις Survivor και μοιράζεις ψόφους και καρκίνους στους παίκτες που δεν γουστάρεις.
Για εσένα που ρίχνεις Χριστοπαναγίες οδηγώντας (λίγο αφού κάνεις το σταυρό σου επειδή πέρασες μπροστά από εκκλησία) έχοντας το παιδί σου στο πίσω κάθισμα, επειδή ο μπροστινός σου, σού έφαγε τη θέση πάρκινγκ. Για εσένα που καπνίζεις σε κάθε κλειστό δημόσιο χώρο, αλλά και στο σπίτι σου και στο αυτοκίνητό σου με το παιδί σου μέσα. Θα είχα να πω πολλά για εσένα που πας στην προπόνηση ή τον αγώνα του παιδιού σου, μανουριάζεις με τους «αντίπαλους γονείς», τσακώνεσαι με τον προπονητή του παιδιού σου επειδή παίζει λιγότερο απ' όσο θα «έπρεπε» και ξεσκίζεις το παιδί σου για να φτάσει στα όριά του και να γίνει αυτό που δεν κατάφερες να γίνεις ποτέ. Για εσένα που τσακώνεσαι με τη γυναίκα σου μπροστά στα παιδιά σου, που τη βρίζεις ή τη χτυπάς, «γιατί είσαι άντρας και έτσι κάνουν οι άντρες», που μιλάς απαξιωτικά για τις γυναίκες και μαθαίνεις στο γιο σου ότι όλες «καρι@λες είναι». Αλλά και για εσένα που αγχώνεσαι «μη μου βγει αδελφή ο γιος» και τον βάζεις να κάνει όλα τα «αντρικά πράγματα», να κλωτσάει συνέχεια μια μπάλα, να κάνει παρέα ακόμα και με αγόρια που δεν ταιριάζει μόνο και μόνο επειδή είναι αγόρια ή επειδή εσύ απλά γουστάρεις να κάνεις παρέα με τους γονείς των παιδιών αυτών, ακόμα κι αν είναι χειρότερα διαόλια κι από τον Ντέιμιαν στην «Προφητεία». Θα είχα γενικά πολλά να σου πω αλλά δεν θα σου πω τίποτα. Δεν με ενδιαφέρεις και δεν με αφοράς. Υπάρχεις γύρω μου, προσπαθώ να σε ανέχομαι, δεν θέλω πολλά - πολλά μαζί σου και εύχομαι πραγματικά να μην κάνεις τα παιδιά σου σαν τα μούτρα σου.
Με τους άλλους γονείς προτιμώ να ασχοληθώ. Τους «κανονικούς». Αυτούς που πασχίζουν κάθε μέρα για να κάνουν τα παιδιά τους καλύτερους ανθρώπους, όχι όμως «καθ' εικόνα και ομοίωση του πατρός», αλλά για να γίνουν αυτό που επιθυμούν εκείνα να γίνουν. Αυτούς που ψάχνουν να βρουν χρόνο μέσα στο φορτωμένο πρόγραμμα της καθημερινότητάς τους για να κάνουν πράγματα με τα παιδιά τους. Να παίξουν, να μιλήσουν αλλά κυρίως να ακούσουν τι έχουν να τους πουν τα παιδιά τους. Γι' αυτούς που γυρνάνε σπίτι και όσο «σκοτεινιασμένοι» κι αν είναι, αφήνουν τη σακούλα με τα προβλήματα έξω από την πόρτα και βρίσκουν - κάπου - ένα χαμόγελο και μια αγκαλιά για τα παιδιά τους αντί να ξεσπάνε πάνω τους για ό,τι τους απασχολεί. Μ' αυτούς τους γονείς, που σέβομαι και εκτιμώ και ευτυχώς βλέπω ακόμα να υπάρχουν γύρω μου και να αγωνίζονται, θέλω να μοιραστώ δυο σκέψεις.
Φίλε γονιέ, δεν υπάρχει ΚΑΝΕΝΑΣ, μα ΚΑΝΕΝΑΣ λόγος να πάρεις το παιδί σου και να πας γήπεδο. Όχι μόνο σε παιχνίδι όπου βρίσκονται οπαδοί και των δυο ομάδων, αλλά γενικώς. Αυτό το «να μπορεί να παίρνει ο γονιός το παιδί του γήπεδο» πέθανε. Στα γήπεδα όλης της χώρας, όλων των αθλημάτων, έχουν κάνει κατάληψη τα χειρότερα κατακάθια της κοινωνίας, οι ούγκανοι, τα Όρκ και οι Ούρουκ Χάι ανεξάρτητα από οπαδική προτίμηση. Το λέω με αφορμή τον τελικό κυπέλλου και τους ανθρώπους που πήραν μαζί τα παιδιά τους νομίζοντας ότι πάνε σε μια γιορτή και έφυγαν τρέχοντας όταν άνοιξαν οι Πύλες της Κολάσεως. Αλλά και χωρίς «φιλοξενούμενους», το γήπεδο πλέον είναι ένας τόπος μαρτυρίου, έναν άντρο αλητείας και καφρίλας, γεμάτο από τα χειρότερα στοιχεία της κοινωνίας και ανθρώπους που πάνε εκεί για να ξεφορτώσουν ό,τι χειρότερο κουβαλάνε. Είτε στις κερκίδες των οργανωμένων, είτε στα επίσημα. Είτε φοράνε ένα σκισμένο t-shirt, είτε σακάκι. Είτε πίνουν μπάφο, είτε εσπρέσο λούνγκο. Μακριά από το γήπεδο τα παιδιά φίλε γονιέ. Δεν θα πάρουν τίποτα καλό μαζί τους φεύγοντας, πέρα από ένα κοπάδι μπινελίκια, συμπεριφορές πιθήκου, μίσος, προσβολή νεκρών - μανάδων - σπιτιών - παιδιών - αδελφών. Θες να τα πας γήπεδο; Μάζεψε λεφτά και πήγαινέ τα μια φορά στην Αγγλία. Την Ισπανία. Τη Γερμανία. Εκεί θα καταλάβουν τι σημαίνει πραγματικά ποδόσφαιρο. Ή μπάσκετ. Ή βόλεϊ.
Φίλε γονιέ, μην εκθέτεις το ανήλικο παιδί σου στα social - media. Μην μοιράζεσαι τις ευτυχισμένες οικογενειακές στιγμές με ανθρώπους που δεν ξέρεις στην πραγματικότητα, με διαδικτυακούς «φίλους» που απλά ανταλλάσσετε «likes» και μερικά «χαχαχα» κάτω από σχόλια. Σκίζεται η ψυχή μου πραγματικά κάθε φορά που διαβάζω μια είδηση για κάποιον που κακοποιούσε παιδάκια, που έβρισκε τρόπο να τα παρασύρει, να βγάλει πάνω τους τα πιο άρρωστα γούστα του. Και τον τελευταίο καιρό διαβάζω όλο και περισσότερα τέτοια τραγικά περιστατικά. Όχι μόνο στο εξωτερικό αλλά και εδώ. Δεν ξέρω πού ακριβώς στρίψαμε λάθος ως κοινωνία, ως ανθρωπότητα, πώς καταφέραμε και τα κάναμε τόσο σκατά, γιατί τέτοιου είδους άνθρωποι ξεφύτρωσαν ανάμεσά μας και άνθισαν στον κήπο μας, γιατί κανείς δεν τους πήρε χαμπάρι και δεν τους ξερίζωσε, αλλά δυστυχώς υπάρχουν. Και περιμένουν την κατάλληλη στιγμή για να χτυπήσουν. Δεν υπάρχει κανένας λόγος να ξέρουν αυτοί οι άνθρωποι πώς μοιάζουν τα παιδιά μας. Τι φοράνε και πού τους αρέσουν να παίζουν. Πώς μεγαλώνουν και πώς αλλάζουν μήνα με το μήνα, χρόνο με τον χρόνο. Πού πάνε σχολείο και πού κάνουν διακοπές, ποιοι είναι οι φίλοι τους και πόσα μπάνια κάνουν στη θάλασσα παιδάκια 8, 10 ή 12 ετών. Δεν χρειάζεται να ξέρουν πολλά πράγματα για τα ανήλικα παιδιά μας οι άνθρωποι που δεν είναι οικογένειά μας ή στενοί μας φίλοι, δεν πρέπει να δώσουμε την ευκαιρία σε κανένα αρρωστημένο μυαλό να κοιτάει το παιδί μας, αγόρι ή κορίτσι, σε μια οθόνη υπολογιστή με μάτι που γυαλίζει και να κάνει τις πιο άρρωστε σκέψεις.
Τέλος φίλε γονιέ, μην πιέζεις το παιδί σου να κάνει πρωταθλητισμό, αν δεν έχει πραγματικά μεγάλο ταλέντο σ' αυτό που κάνει. Όχι «μα το παιδί το δικό μου έχει τρομερό ταλέντο», αλλά αντικειμενικά μεγάλο ταλέντο. Μην το τεντώνεις για να πετύχει εκεί που δεν πέτυχες εσύ, για να κονομήσεις κάποια στιγμή εσύ, για να ικανοποιήσεις τη ματαιοδοξία σου εσύ, για να καμαρώνεις στη γειτονιά και να μοστράρεις τα μετάλλιά του στην παρέα σου. Μην το βάλεις σε μια διαδικασία προπόνησης, διατροφής και αφόρητης πίεσης στην καθημερινότητά του, με έναν προπονητή που τον γκαζώνει στο γήπεδο ή την πισίνα κι έναν πατέρα που τον γκαζώνει στο σπίτι ή από την κερκίδα, μην βάλεις ούτε το παιδί ούτε τον προπονητή του στον πειρασμό να του δώσει «κατιτίς» που θα το βοηθήσει να έχει ακόμα καλύτερες επιδόσεις, μην επιτρέψεις σε κανέναν προπονητή να βγάλει τα απωθημένα του, την ανεπάρκειά του ή τα ανεκπλήρωτα όνειρά του πάνω στο δικό σου το παιδί, ούτε να νιώσει πως βρήκε την «κότα με τα χρυσά αυγά» - θα το στύψει και θα το πετάξει στα σκουπίδια, πριν περάσει στο επόμενο ταλαντούχο παιδί. Άσε το παιδί σου να αναπνεύσει, να ζήσει την παιδική ή εφηβική του ηλικία σαν παιδί ή σαν έφηβος, να γελάσει, να παίξει, να διασκεδάσει, να κάνει τις σαχλαμάρες του και να ζήσει όλα αυτά τώρα που μπορεί, διότι όταν μεγαλώσει θα αρχίσουν να τον κυνηγάνε οι ευθύνες, οι υποχρεώσεις και τα βάσανα.
Φίλε γονιέ, είναι δύσκολο να είσαι γονιός. Το ξέρω και το καταλαβαίνω. Θα κάνουμε ένα σωρό λάθη και θα κάνουμε και ένα σωρό σωστά. Αλλά στο τέλος της ημέρας, πέφτοντας για ύπνο, τουλάχιστον θα ξέρουμε πως κάναμε ό,τι καλύτερο μπορούμε.
Μετά τιμής
Κώστας Βαϊμάκης
