Εξαιρετικός Α.Πανούτσος για τον ιδανικό διαπραγματευτή και το μάδημα της μαργαρίτας

Ο ιδανικός διαπραγματευτής αν δεν έχει τίποτα να πει, τουλάχιστον δεν πρέπει να μαδάει
Του Αντώνη Πανούτσου
(Πηγή : http://www.liberal.gr)
Έχοντας ψηφίσει «Ναι σε όλα» την περασμένη Πέμπτη το μόνο που εξασφάλισε η κυβέρνηση ήταν η ακριβότερη θέση θεατή σε συνεδρίαση Eurogroup.
Μετά και από την δήλωση του Δημήτρη Τζανακόπουλου «η απόσταση ανάμεσα στο ΔΝΤ και το γερμανικό υπουργείο Οικονομικών μπορεί να έχει μειωθεί αλλά παραμένει» είναι σαφές ότι ο Γιουκλίντ Τσακαλώτος από διαπραγματευτής έχει μεταβληθεί σε παρατηρητή διαπραγμάτευσης. Μένοντας στον προθάλαμο των διαπραγματεύσεων, με μόνο στόχο να μην μαδάει στον καναπέ ενώ περιμένει το ΔΝΤ και τους Γερμανούς να συμφωνήσουν σε κάποιο πρόγραμμα για την Ελλάδα.
Όχι ακριβώς ο ρόλος της περήφανης αριστερής κυβέρνησης που είχε ονειρευτεί ο ΣΥΡΙΖΑ τον Ιανουάριο του ’15. Ούτε τον ρόλο του Σαμουήλ στο Κούγκι που απειλούσε να παίξει ο Καμμένος τινάζοντας τις παγκόσμιες αγορές στον αέρα, έχοντας μετά την αποτυχία στο Eurogroup συμβιβαστεί ότι φτάνει μέχρι να ρίξει τον δείκτη του Χ.Α.Α 20 μονάδες.
Η κατάρρευση της διαπραγματευτικής θέσης της Ελλάδας ξεκίνησε με την διαπραγματευτική εγωπάθεια του Γιάννη Βαρουφάκη, συνεχίστηκε με την ανοησία του Αλέξη Τσίπρα που προκήρυξε ένα δημοψήφισμα που το αποτέλεσμα του δεν μπορούσε να διαχειριστεί και ολοκληρώνεται  με τον ερασιτεχνισμό του επιτελείου του ΣΥΡΙΖΑ. Ο οποίος στην διαπραγμάτευση θέλησε να κάνει παιχνίδι με τις γερμανικές εκλογές έχοντας σαν μεγαλύτερη προγενέστερη εμπειρία τις εκλογές της ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ. Το αποτέλεσμα ήταν το προβλεπόμενο. Οι κυβερνητικές προοπτικές  λίγες και σαφείς.
Το ιδανικό για τον Τσίπρα θα ήταν να περιμένει μέχρι την 15 Ιουνίου. Ελπίζοντας σε μια συμφωνία ΔΝΤ και Βερολίνου, κούρεμα του χρέους μέσα στο ’17 και ανάπτυξη στο 2018. Αυτό όμως το σενάριο προϋποθέτει δύο στοιχεία. Το πρώτο η Μέρκελ να αντέξει το κόστος της διευθέτησης του ελληνικού χρέους. Το δεύτερο ο Αλέξης Τσίπρας να αντιληφθεί ότι η ανάπτυξη δεν έρχεται μέσα από τις μονιμοποιήσεις του δημοσίου. Κάτι που και στην απίθανη περίπτωση που θα συνέβαινε θα είχε να αντιμετωπίσει την νοοτροπία των υπολοίπων στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ. Η οποία αν κρίνουμε από τον Σκουρλέτη που δηλώνει έτοιμος να μονιμοποιήσει κάθε συμβασιούχο του ΠΟΕ-ΟΤΑ και την ισχυρή μετά την ψήφιση των μέτρων εσωκομματική αντιπολίτευση δεν θα μπορούσε να εφαρμόσει κανένα σχέδιο ανάπτυξης.
Ένα πολύ πιθανό σενάριο είναι ο ΣΥΡΙΖΑ να πάρει κάποιες ελαφρύνσεις για το χρέος. Οι οποίες όμως θα είναι στο απώτερο μέλλον. Με την οικονομία βαλτωμένη και τον ιδιωτικό τομέα εξαντλημένο ο ΣΥΡΙΖΑ θα χρειαστεί και πέμπτο μνημόνιο. Το οποίο σίγουρα θα ψηφίσει η τετράστερη Θεοδώρα Τζάκρη αλλά κανένας άλλος. Οπότε θα πάει σε εκλογές. Κάτι καταστροφικό αν δεν μπορεί να επικαλεστεί ρύθμιση του χρέους.
Ένα λιγότερο πιθανό σενάριο είναι ο Τσίπρας να ζητήσει κυβέρνηση εθνικής ενότητας. Καταλαβαίνοντας ότι θα πρέπει να αναλάβει τα αποτελέσματα μιας αποτυχημένης διαπραγμάτευσης ο Κυριάκος Μητσοτάκης θα την απορρίψει. Μια κυβέρνηση εθνικής ενότητας του ΣΥΡΙΖΑ με τον Πάνο τον Καμμένο και τον Βασίλη Λεβέντη, θα ικανοποιούσε το όνειρο του Λεβέντη. Αλλά τα όνειρα δεν κρατάνε πολύ.
Το ελάχιστα πιθανό σενάριο είναι ο Αλέξης Τσίπρας να κάνει δημοψήφισμα. Το τι θα λέει δεν θα παίζει ρόλο. Το νόημα θα είναι «Θέλετε να βγούμε από την Ευρωπαϊκή Ένωση;». Εδώ τα ζητούμενα είναι δύο. Ένα να το υπογράψει ο Προκόπης Παυλόπουλος. Στο πρώτο δημοψήφισμα είχε πει «Ας μην ξεχνάμε ότι η αρχαία Ελλάδα υπήρξε η κοιτίδα της άμεσης Δημοκρατίας». Αλλά η Ελλάδα δεν είναι στο επαναστατικό high του 2015, ο Παυλόπουλος είναι αμφίβολο ότι θα βρει και άλλες αναφορές στην αρχαιότητα και μια παραίτηση του θα κλόνιζε την κυβέρνηση από εκεί που δεν το περιμένει. Το δεύτερο ζητούμενο είναι ο Τσίπρας να αναλάβει τις ευθύνες του αποτελέσματος και σε ένα τέτοιο δημοψήφισμα ο Τσίπρας θα έχει να ανησυχεί για πολύ πιο σοβαρά πράγματα από τον έρπη.
Το απίθανο σενάριο είναι να τηρηθεί η συμφωνία του Hilton. Η Ελλάδα να πάει με μέτρα μέχρι τέλους του 2018 και όταν θα υπάρξει και η ρύθμιση του χρέους. Ακόμα και για έναν Τσίπρα θα είναι δύσκολο  αντέξει να έχει πει ότι κανένα μέτρο δεν θα εφαρμοστεί πριν την ρύθμιση του χρέους. Και εφαρμόζοντας μέτρα να περιμένει την ρύθμιση 18 μήνες.

Οπότε θα γίνει το λογικό. Ο ΣΥΡΙΖΑ θα περιμένει μέχρι τις 15 Ιουνίου. Στέλνοντας τον Τσακαλώτο να κάνει το παιδί των διαπραγματεύσεων, ελπίζοντας στην καλοσύνη των ξένων και αναπολώντας τον Ιανουάριο του ’15 όταν όλα φαινόντουσαν εύκολα. Προτού οι ιδεοληψίες συγκρουστούν με την πραγματικότητα.