Οπισθοδρομική Κομπανία
ΣΤΕΦΑΝΟΣ ΚΑΣΙΜΑΤΗΣ
(Πηγή : http://www.kathimerini.gr/)
Ανεξαρτήτως του όποιου αποτελέσματος, ο διαγωνισμός για την αδειοδότηση των τηλεοπτικών σταθμών ήταν μια τριτοκοσμική υπόθεση που θα τη ζήλευε και αυτός ο Μουγκάμπε. Αφήνω στην άκρη τούς άθλιους χειρισμούς του αρμοδίου υπουργού, που έφθανε στο σημείο να αναιρεί με τις απειλές του την υποτιθέμενη αντικειμενικότητα της διαδικασίας, αφήνω επίσης και τις σκόπιμες ασάφειες, όπως αυτή με τη λήξη της προθεσμίας για την υποβολή των εγγυητικών, και μένω στο «καρκατσουλιό» της όλης διαδικασίας. Εννοώ κυρίως τα στρώματα και τα σακίδια, τα γελοιωδώς υπερβολικά μέτρα ασφαλείας, με τους αστυνομικούς να περιπολούν με σκυλιά, γενικώς όλο το κακόγουστο θέαμα που στήθηκε εξαιτίας της κακής διοργάνωσης. Ακόμη και την παρουσία σκοτεινών προσώπων από το βαθύ πασοκικό παρελθόν.
Εχει σημασία δε ότι όλο αυτό το τσίρκο στήθηκε για μια υπόθεση η οποία σε δέκα χρόνια από σήμερα θα έχει ξεπεραστεί, όπως θα έχει ξεπεραστεί και το χαρτί των εφημερίδων. Ισως λοιπόν το πιο ενοχλητικό στοιχείο σε αυτήν την υπόθεση να είναι η οπισθοδρομικότητά της. Τον ίδιο συνδυασμό, όμως, πονηριάς και σκόπιμης ασάφειας παρατηρούμε και στην υπόθεση της Ανωτάτης Παιδείας και πάλι με το ίδιο αποτέλεσμα: την οπισθοδρόμηση. Είναι χαρακτηριστικό με πόσο άτιμο τρόπο (ψευδόμενος) ο υπουργός Νίκος Φίλης πέρασε την τροπολογία για την επαναφορά των «αιωνίων φοιτητών» στον νόμο με τον οποίο υπονόμευσε ακόμα περισσότερο τη μεταρρύθμιση της Διαμαντοπούλου.
Οπισθοδρόμηση σημειώνεται και στον τομέα της έννομης τάξης, με αποκορύφωμα τον ξυλοδαρμό του διοικητή της Τροχαίας Αττικής και επιστέγασμα ότι ο αρμόδιος υπουργός υιοθέτησε με δηλώσεις του τη μαρτυρία ενός αναρχικού (τι άλλο θα είναι αφού την κατέθεσε σε μπλογκ αναρχικών;) ότι ο αξιωματικός εδάρη μόνον από έναν και όχι από τρεις-τέσσερις! Λες και αυτό μειώνει κάπως τη βαρύτητα του περιστατικού.
Το χειρότερο από όσα κάνει αυτή η κυβέρνηση εις βάρος της χώρας είναι η οπισθοδρόμηση στη δεκαετία του 1980 και στη θεσμική καθυστέρηση με την οποία αισθάνονται άνετα οι «προοδευτικές» δυνάμεις. Ανεξαρτήτως των επανειλημμένων αξιολογήσεων, των σχεδόν διαρκών διαπραγματεύσεων με τους εταίρους, η κυβέρνηση των οπισθοδρομικών της Αριστεράς και της Δεξιάς γυρίζει τη χώρα πίσω: αργά, σταθερά και επίμονα.
Η διαπίστωση με βάζει σε δυσάρεστες σκέψεις, όχι για την Ελλάδα – εμείς είμαστε απολύτως άξιοι της τύχης μας, εκλέγοντας ελεύθερα για δεύτερη φορά κυβέρνηση κομμουνιστών και δεξιών συνοδοιπόρων. Oμως αν πάρουμε την απαραίτητη απόσταση από την εικόνα των τελευταίων έξι χρόνων, η ελληνική αποτυχία αναδεικνύεται ως πρόβλημα της Ευρώπης και του ευρώ.
Οταν η Ελλάδα χρεοκόπησε, οι εταίροι μας χρειάστηκαν κάμποσο χρόνο ώσπου να ανακαλύψουν τις χρόνιες παθογένειες διοίκησης και θεσμών στην Ελλάδα και να καταλάβουν πόσο επιφανειακός και απατηλός ήταν ο θεσμικός εξευρωπαϊσμός της χώρας. Σκοπός του προγράμματος που ονομάσαμε μνημόνιο δεν ήταν μόνον η χρηματοδότησή μας αλλά και η σταδιακή μεταρρύθμιση του κράτους και της οικονομίας, όπως φανερώνει το είδος και ο χαρακτήρας των αλλαγών που προώθησαν μέσω των «προαπαιτουμένων».
Αυτό το δεύτερο σκέλος του προγράμματος, το απαραίτητο ώστε η χώρα να σταθεί μόνη στα πόδια της, αποτυγχάνει σταθερά. Για κάθε ένα βήμα εμπρός γίνονται δύο προς τα πίσω. Είναι φυσικό να αποτυγχάνει το ελληνικό πρόγραμμα εφόσον οι περισσότεροι Ελληνες δεν έχουν επαφή με την πραγματικότητα. Οσο για την Ευρώπη, αυτή δεν μπορεί να κάνει τίποτε απολύτως, διότι όλο το σύστημα είναι λάθος. Εχουμε κοινό νόμισμα χωρίς κοινή οικονομική πολιτική. Αυτήν την ανοησία του ευρωπαϊκού συστήματος η Ελλάδα έρχεται να την υπενθυμίζει συνεχώς με την γκρίνια και τις αποτυχίες της και, επομένως, έρχεται να υπενθυμίζει και την ανάγκη διόρθωσης του λάθους.
Με τις υπάρχουσες εκκρεμότητες στην Ευρώπη δεν είναι της παρούσης να τεθεί το θέμα της ελληνικής αποτυχίας, αλλά αναπόφευκτα και εκ των πραγμάτων θα τεθεί κάποια στιγμή. Εγώ απλώς το σημειώνω από τώρα, για να μην πέσω από τα σύννεφα, όπως έχουμε το συνήθειο εδώ...
Ουάου!
Ο αναπληρωτής υπουργός Οικονομικών δεν εμποδίζεται, όπως φάνηκε, από τα «επιστημολογικά» θέματα του προϊσταμένου του, Γιούκλιντ Τσαλακώτου. Από το βήμα της Βουλής, μάλιστα, δήλωσε χθες τα εξής: «Η ελληνική κυβέρνηση έχει πλήρη εμπιστοσύνη στα στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ και της Eurostat. Η κυβέρνηση δεν αμφισβητεί τα στοιχεία στα οποία στηρίχθηκε η συμφωνία του Αυγούστου. Η κυβέρνηση εγγυάται και προστατεύει την ανεξαρτησία της ΕΛΣΤΑΤ». Να αναφωνήσω «ουάου»; Να το κάνω ως φόρο τιμής σε εκείνον που σιγά σιγά ξεθωριάζει από τη μνήμη καθώς του τελειώσαν τα πυροτεχνήματα για να προσελκύει τη δημοσιότητα.
Κατόπιν αυτού υποθέτω ότι τακτοποιείται η υπόθεση που ντροπιάζει τη χώρα και το κυριότερο όλοι θα μείνουν ικανοποιημένοι. Ο μεν πρώην επικεφαλής της ΕΛΣΤΑΤ θα αθωωθεί (έπειτα από τέτοια ευθεία και απερίφραστη στήριξη της κυβέρνησης, δεν βλέπω πώς γίνεται να μην αθωωθεί), οι δε νομικοί εγκέφαλοι που εκπόνησαν τη δίωξη θα είναι πια ελεύθεροι να πολιτευθούν με τους ΑΝΕΛ.
Ευρωπαϊκών Υποθέσεων
Την απόσταση που χωρίζει τη σημερινή Τουρκία του Ερντογάν από την Ευρώπη αποκαλύπτουν δύο λέξεις που χρησιμοποίησε ο υπουργός Ευρωπαϊκών Υποθέσεων της χώρας για να απαντήσει σε δηλώσεις Γερμανού πολιτικού σχετικά με την ακαταλληλότητα της Τουρκίας. Χαρακτήρισε τη στάση των Γερμανών «πολιτικό ρατσισμό» και με τον τρόπο αυτόν τη δικαιολόγησε απολύτως. Διότι το θέμα δεν είναι αν οι Τούρκοι έχουν πιο σκούρο δέρμα και τρώνε κεμπάμπ με κρεμμύδι· είναι θέμα λειτουργίας του υποτιθέμενου δημοκρατικού πολιτεύματος της χώρας – ας μην τα μπερδεύουμε μεταξύ τους. Προφανώς, βέβαια, ο Τούρκος υπουργός απευθυνόταν στο εσωτερικό κοινό του Ερντογάν· όμως οι Ευρωπαίοι ακούν και καταλαβαίνουν.
(Στην φωτογραφία : Ο Μάικλ Δουκάκις προσπαθεί να ακούσει. Τζάμπα κόπος. Τι να ακούσει, κάτι που μοιάζει με αγγλικά και βγαίνει από το στόμα του Κατρούγκαλου; Να δει θα έπρεπε ο παλαίμαχος Αμερικανός πολιτικός. Να δει και να θαυμάσει την ανανεωμένη γκαρνταρόμπα του υπουργού. Να δει και να μάθει πώς συνδυάζουν τη γραβάτα με το μαντιλάκι...)
