Και επαγγελματίες και αριστεροί
ΣΤΕΦΑΝΟΣ ΚΑΣΙΜΑΤΗΣ
(Πηγή : http://www.kathimerini.gr/)
Δεν είναι μόνον ο ρατσισμός που κάνει τους γονείς στο Ωραιόκαστρο να αντιδρούν στη χρήση των σχολικών κτιρίων της πόλης τους από προσφυγόπουλα. Είναι βεβαίως και ο ρατσισμός· είναι όμως και ανησυχίες για την καθημερινότητα των παιδιών τους, ενδεχομένως δικαιολογημένες από την πλευρά τους. Είναι πολλά μαζί τα αίτια αυτής της αντίδρασης και, οπωσδήποτε, συντίθενται με τρόπο διαφορετικό στον καθένα από τους αντιδρώντες. Δεν τα λέω αυτά με καμία διάθεση να τους δικαιολογήσω, αλλά επειδή, αν δεν κατανοήσουμε τη φύση του προβλήματος, δεν μπορούμε καν να αρχίσουμε να συζητούμε για λύση.
Πάντως, η ισοπεδωτική κατηγορία του ρατσισμού προς όλους ανεξαιρέτως δεν βοηθά καθόλου. Αντιθέτως, τσουβαλιάζει όλους τους αντιδρώντες μαζί και μάλλον αδίκως, δείχνει επίσης ότι οι επικριτές τους δεν έχουν διάθεση να καταλάβουν την άλλη πλευρά και, συνεπώς, οξύνει τα πνεύματα αντί να τα κατευνάζει. (Θα μπορούσαν, βρε αδελφέ, αν ήθελαν να τους βάλουν κάτω στη συζήτηση για τους πείσουν. Να τους φουσκώσουν τα μυαλά με εκείνο το Νομπέλ που έρχεται. Οι Ελληνες είμαστε τόσο ψώνια, που θα το πίστευαν...)
Εντούτοις, η κυβέρνηση κάνει αυτό που δεν πρέπει, έστω και διά της πλαγίας. Ενώ ο Τσίπρας εκπλήσσεται αφ’ υψηλού και γράφει μπακαλιάρους στο Twitter, η κυβέρνηση έχει αμολήσει τα μαντρόσκυλά της (η «Αυγή», διάφοροι υπουργοί, φαντάζομαι ότι θα προστεθεί όπου να ’ναι και ο Πρωτάνθρωπος των Σφακίων...), με τον προφανή σκοπό να συνδέσουν τον ρατσισμό με τη Νέα Δημοκρατία. Μπροστά σε αυτήν τη σκοπιμότητα, η περίπλοκη φύση της αλήθειας θυσιάζεται στη βλακώδη λογική του πολιτικού οφέλους: πρέπει πάση θυσία να είναι ρατσισμός η αντίδραση των γονέων, επειδή από πίσω είναι η Ν.Δ. και, εφόσον από πίσω είναι η Ν.Δ., δεν μπορεί παρά να είναι ρατσισμός.
Πρόκειται για μία ακόμη έκφανση της διχαστικής στρατηγικής, με την οποία ο Τσίπρας και η παρέα του θα μας ταλαιπωρήσουν για αρκετό καιρό ακόμη, επειδή με αυτή την προσέγγιση ελπίζουν να διασώσουν τις δυνάμεις τους στις εκλογές, όποτε γίνουν. Ωφελιμιστικά είναι κατανοητή η σκοπιμότητα αυτής της στρατηγικής και, για εμάς τους τρίτους διδακτική, καθώς φανερώνει το κτηνώδες μέγεθος του κυνισμού που κρύβει η Αριστερά πίσω από τις περίφημες αξίες της. Διότι, σκεφθείτε, ποια από τις δύο ομάδες είναι η περισσότερο ευάλωτη στην όξυνση. Προφανώς, εκείνη των προσφύγων. Οι κάτοικοι του Ωραιοκάστρου δεν έχουν τίποτε να φοβηθούν από τις επιθέσεις των κυβερνητικών. Ομως οι πρόσφυγες, που γίνονται χωρίς να το έχουν επιδιώξει, η αφορμή της αναστάτωσης στην περιοχή, έχουν.
Στην πραγματικότητα, δηλαδή, η κυβέρνηση χρησιμοποιεί τους πρόσφυγες ως πιόνι στο εσωτερικό παιχνίδι της πολιτικής. Προκειμένου να πεισθούν τα υποζύγια που τρέφονται με σανό ότι για τον ρατσισμό φταίει η Ν.Δ., ας κάνουμε ακόμη δυσκολότερη τη ζωή των προσφύγων. Δεν είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει αυτό. Η κυβέρνηση αυτή έχει χρησιμοποιήσει τους πρόσφυγες ως μέσο διαπραγμάτευσης και έναντι της Ευρώπης. Ξεχάσαμε κιόλας πώς τους άφηναν να στοιβάζονται στα σύνορα, για να κερδίσουν κάποιες επιεικέστερες ρυθμίσεις στα οικονομικά;
Καλώς ήλθαμε, λοιπόν, στον κόσμο της Αριστεράς, όπου ο σκοπός πάντα αγιάζει τα μέσα. Αυτό συμβαίνει επειδή οι αξίες, τα οράματα ή όπως αλλιώς ονομάζουν τις μπούρδες που έχουν μέσα στο κεφάλι τους, είναι τοποθετημένα τόσο ψηλά στην κλίμακα της ηθικής, ώστε να δικαιολογούνται τα όποια μέσα χρησιμοποιούνται για την πραγμάτωσή τους. Βοηθά, ασφαλώς, και η χιλιαστικού χαρακτήρα θρησκευτική πίστη που περιβάλλει και προστατεύει αυτές τις αξίες. Αν ο σκοπός (η επικράτηση του σοσιαλισμού) είναι τόσο καλός και, αφού είναι δεδομένο «επιστημονικά» ότι ο σοσιαλισμός θα κρατήσει για πάντα, τι είναι η ταλαιπωρία μερικών γενεών μπροστά στην αιωνιότητα; Θυμίζω ότι στον βλογιοκομμένο Γεωργιανό εγκληματία αποδίδεται η φράση: «Ενας νεκρός είναι μια τραγωδία, δέκα χιλιάδες νεκροί είναι μια στατιστική».
Αν στο επίπεδο των εντυπώσεων, τουλάχιστον, η κυβέρνηση διατηρεί την πρωτοβουλία και προκαλεί αμηχανία στους αντιπάλους της, είναι επειδή παίζουν σκοπίμως εκτός κανόνων. Θυμηθείτε, προσφάτως στη Θεσσαλονίκη, τη θρασεία παρέμβαση του Τσίπρα στη Δικαιοσύνη, σχετικά με το θέμα της απόφασης του Συμβουλίου της Επικρατείας για τις τηλεοπτικές άδειες. Η πρόθεσή του ήταν τόσο εμφανής (όσο και η αναισχυντία του), ώστε το γεγονός φωτίζει με ιδιαίτερο τρόπο και άλλα περίεργα που ακολούθησαν: την απομάκρυνση του δικαστικού Ισίδωρου Ντογιάκου, την άμεση παρέμβαση της εισαγγελίας και μόνο με την απειλή κατάληψης εκ μέρους των γονέων στο Ωραιόκαστρο (ενώ οι αναρχικοί αφέθηκαν ανενόχλητοι να κοπρίζουν στο Αριστοτέλειο), ακόμη και την εισαγγελική έρευνα στο σπίτι του Γιάννη Στουρνάρα.
Οταν ο Τσίπρας υπαγόρευε, θαρρείς, τη σωστή απόφαση στο ΣτΕ από το βήμα της Εκθεσης στη Θεσσαλονίκη, φυσικά και είχε πλήρη επίγνωση του τι έλεγε εκείνη την ώρα. Δεν τον ένοιαζε όμως. Οχι επειδή είναι απαίδευτος και άσχετος (που είναι και αυτά...), αλλά επειδή και αυτός και οι γύρω του δεν πιστεύουν στην «αστική δημοκρατία», όπως τη λένε με ειρωνεία ανάλογη της πρόσφατης αναφοράς του πρωθυπουργού στους «ευυπόληπτους πολίτες». Γι’ αυτούς, η δημοκρατία όπως αναπτύχθηκε στη Δύση δεν είναι πραγματική· και τους θεσμούς της, γι’ αυτόν το λόγο, δεν τους σέβονται. Ανέχονται αυτήν τη δημοκρατία και τη χρησιμοποιούν μέχρι να την αντικαταστήσουν με τη γνήσια, τη λαϊκή δημοκρατία. Μέχρι να έλθει ο ΣΥΡΙΖΑ στα πράγματα, οι αριστεροί που κατά διαστήματα κυβερνούσαν τη χώρα αντιλαμβάνονταν την Αριστερά ως επάγγελμα. Τούτοι εδώ είναι και επαγγελματίες, αλλά και πραγματικοί αριστεροί. Το έχω ξαναπεί, αλλά δεν βλέπω γιατί να μην το επαναλάβω αφού ισχύει: μπλέξαμε άσχημα...
