Παρασκευή 2 Σεπτεμβρίου 2016

Ο Στ. Κασιμάτης σχολιάζει απολαυστικά την επικαιρότητα


Τραμπολογίες
ΣΤΕΦΑΝΟΣ ΚΑΣΙΜΑΤΗΣ
Το εγκυρότερο βιβλίο για το φαινόμενο Τραμπ κυκλοφόρησε πριν από λίγο καιρό στην Αμερική και λέγεται «Trump Revealed: An American Journey of Ambition, Ego, Money and Power». Το υπογράφουν δύο δημοσιογράφοι της «Washington Post», οι Μ. Κράνις και Μ. Φίσερ, το υλικό του βιβλίου όμως αντλεί από τη δουλειά τουλάχιστον 25 άλλων δημοσιογράφων της ίδιας εφημερίδας, η οποία είναι γνωστό ότι έχει αδυναμία στον Ντόναλντ και, γι’ αυτό, εκείνος έχει απαγορεύσει την παρουσία εκπροσώπων της «Washington Post» στις προεκλογικές εκδηλώσεις του.
Οι κριτικές που διάβασα το επαινούν ιδιαιτέρως, φοβάμαι όμως ότι το βιβλίο απευθύνεται σε όσους έχουν πολύ ειδικούς λόγους για να μελετήσουν εις βάθος τον άνδρα. Διαβάζω, λ.χ., στους «Sunday Times» ότι «ενώ η προσέγγιση του βιβλίου είναι συστηματικά ισορροπημένη και δίκαιη, το αποτέλεσμα αφήνει τον αναγνώστη τρομαγμένο και σοκαρισμένο (αν όχι και μαγεμένο) από την πιθανότητα να είναι αυτός ο άνθρωπος στο Οβάλ Γραφείο τον Ιανουάριο». Αυτό όμως το έχουμε καταλάβει και χωρίς να έχουμε διέλθει το μαρτύριο 484 σελίδων για τον Τραμπ.
Ισως το περισσότερο αξιοσημείωτο στοιχείο του βιβλίου σχετικά με την προσωπικότητα του Τραμπ (που όμως και αυτό το φανταζόμασταν...) είναι ότι ήταν πάντα ο ίδιος, από μικρός. Οπως λέει και ένας πρώην δάσκαλός του: «Ακόμη και στα δέκα, αυτό το παιδί ήταν ένα σκατό». Δεν αμφιβάλλω καθόλου. Οι μεγάλες αλήθειες λέγονται πάντα απλά...
Aκου, Σταύρο
Στην τελευταία (ταραχώδη, ως συνήθως) συνεδρίαση του Δημοτικού Συμβουλίου Θεσσαλονίκης, σημειώθηκε λογομαχία Μπουτάρη-Καλαφάτη, με αφορμή το γεγονός ότι ο δήμαρχος, σε συνέντευξή του στην τηλεόραση της ΠΓΔΜ, αποκάλεσε μερικές φορές το κράτος «Μακεδονία» και «Σλαβομακεδονία». Ο δήμαρχος εξήγησε διά μακρών ότι επρόκειτο για ασυνείδητο γλωσσικό ολίσθημα και δήλωσε ότι λυπάται «πάρα πολύ» για όσους στενοχώρησε στη Θεσσαλονίκη. Ο Σταύρος Καλαφάτης, ως Μακεδονομάχος, τον έψεξε παρά τις εξηγήσεις και κατέληξε αναρωτώμενος «αν το επαναλαμβανόμενο λάθος (σ.σ.: του δημάρχου) έχει κάτι πιο βαθύ».
Ε, λοιπόν, ναι, Σταύρο! Υπάρχει κάτι πιο βαθύ και θα στο πω εγώ ευθέως, αφού ο δήμαρχος κωλύεται εκ της θέσεώς του. Αγαπητέ μου Σταύρο, έτσι τη λέμε ή, μάλλον, και έτσι. Τη λέμε «Μακεδονία και «Δημοκρατία της Μακεδονίας» και «ΠΓΔΜ» και «FYROM» και «Σκόπια», αναλόγως του εκάστοτε κοινωνικού και γλωσσικού περιβάλλοντος. Τόσα χρόνια πέρασαν, Σταύρο. Η ζωή προχώρησε και επέβαλε την ύπαρξή τους, τι να κάνουμε; Θα επιθεωρούμε τον κόσμο αν φοράει σωστά τις παρωπίδες του; Θα ρωτήσεις ευλόγως ποιους εννοώ με το «εμείς». Εννοώ όλους εμάς, των οποίων η κοινωνική και επαγγελματική επιβίωση δεν εξαρτάται από τη συντήρηση ενός κλίματος άρνησης της πραγματικότητας. Ολους εμάς που δεν ζούμε από την εθνοκαπηλεία, με δυο λόγια. Οχι, προς Θεού, ότι αυτό ισχύει για σένα...
Το άγχος σκοτώνει
Κατά πληροφορίες των διεθνών πρακτορείων, ο υπερφυσικός μπεμπές της Βόρειας Κορέας εκτέλεσε και τον υπουργό Παιδείας. Είχαν προηγηθεί άλλες δύο εκτελέσεις κυβερνητικών στελεχών. Προφανώς, το παιδί θα υποφέρει από έντονο άγχος, το οποίο έρχεται μαζί με τις ευθύνες της διακυβέρνησης. Αλλωστε, αφότου ανέβηκε στον θρόνο της Β. Κορέας έχει πάρει τριάντα ολόκληρα κιλά. Οταν διαδέχθηκε τον πατέρα του ήταν 90 κιλά, τώρα είναι 120. Είναι σε καλό δρόμο, εφόσον συνεχίσει έτσι, ώσπου να σκάσει...
Outted
«Εγώ έχω σχέση με τον γιο (σ.σ.: Καλογρίτσα), όχι με τον πατέρα», δήλωσε ευθαρσώς ο υπουργός Χρήστος Σπίρτζης και τουλάχιστον εμένα με πείθει απολύτως ότι λέει την αλήθεια. Για άνθρωπο της ηλικίας και της νοοτροπίας του πατρός Καλογρίτσα είναι αναμενόμενο να μη μιλάει στον υπουργό που ομολογεί ότι «έχει σχέση» με τον γιο του. Διόλου απίθανο να μη μιλάει ούτε στον γιο του...
Το λέει ο Φρόιντ
Με αφορμή την ντροπιαστική για τη χώρα και τους θεσμούς της δίωξη του Ανδρέα Γεωργίου, έγραφα την Κυριακή για τον βολονταρισμό, που είναι το κυρίαρχο ρεύμα σκέψης στην κυβερνώσα Αριστερά. Επανέρχομαι στο θέμα, διότι εν τω μεταξύ έτυχε να διαβάσω κάτι για τον Φρόιντ, με το οποίο περιγράφεται πληρέστερα, νομίζω, η σκέψη των Αριστερών.
Πρόκειται για τη «μαγική σκέψη» (αν μεταφέρω σωστά τον όρο «magical thinking»), δηλαδή την τάση να νομίζει κάποιος ότι η σκέψη του έχει άμεση επίδραση στην πραγματικότητα γύρω του. Ο Φρόιντ λέει ότι κάθε παιδί από την ηλικία των 2 μέχρι περίπου τα 7 σκέπτεται με αυτό τον μαγικό τρόπο και ότι αυτή είναι μία φάση της γνωστικής ανάπτυξής του. Παράδειγμα – δικό μου, όχι του Φρόιντ: ένα παιδί τριών ετών κοιτάζει ένα αεροπλάνο στον ουρανό και νομίζει ότι το κρατάει ψηλά στον ουρανό με τη σκέψη του. Παράδειγμα έτερο: ένα παιδί σαράντα ετών κοιτάζει τις αγορές και νομίζει ότι με τη δύναμη της σκέψης του θα τις κάνει να χορεύουν. Αυτό είναι «μαγική σκέψη» και, όπως αντιλαμβάνεσθε, ταιριάζει θαυμάσια με τον βολονταρισμό της Αριστεράς και τον συμπληρώνει. Εξ ου, ενδεχομένως, και η λατρεία της παιδικότητας που χαρακτηρίζει την Αριστερά και τους προοδευτικούς εν γένει.
Συμπέρασμα; Φροϊδικά τουλάχιστον, τους Αριστερούς οι οποίοι σκέπτονται σαν παιδιά 2 ως 7 ετών μπορούμε να τους θεωρούμε καθυστερημένους...
Και τετράπαχο
Ακούω ξανά και ξανά από την αγαπημένη μου ραδιοφωνική εκπομπή τη φράση του Τσίπρα ότι το ψέμα έχει «κοντά ποδάρια». Σωστά, αλλά όχι μόνο. Το ψέμα έχει επίσης κοντό λαιμό και, κυρίως, έπειτα από είκοσι μήνες στην εξουσία, το ψέμα έχει πια χονδρούς γλουτούς και την ανάλογη κοιλιά. Μετά τις διακοπές, το ψέμα επέστρεψε τετράπαχο...

(Στην φωτογραφία: Γιατί δεν έχουν στην παρέα τους και την τρίτη ξανθιά των κοινοβουλευτικών εδράνων της Ν.Δ., την Ελενα Ράπτη; Το κακό πρέπει να τριτώνει...)