Αν παρακολουθούσε κάποιος, που μόλις ήλθε στην Ελλάδα, την αρθρογραφία και τις δηλώσεις πολλών «έγκριτων», πολιτικών, δημοσιογράφων, "πνευματικών ανθρώπων", όταν αναφέρονται σε όσα διαδραματίστηκαν στην Αθήνα μετά την δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου το Δεκέμβριο του 2008, θα νόμιζε ότι εκείνες τις ημέρες στην πρωτεύουσα είχε λάβει χώρα επανάσταση του προλεταριάτου ή έστω της νεολαίας.
Βαθυστόχαστες και υπερφίαλες αναλύσεις περί «κοινωνικής εξέγερσης» και «υγιούς αντίδρασης της νεολαίας» των γνωστών θεωρητών της Ριζοσπαστικής Αριστεράς δίνουν την εντύπωση σε όσους δεν έζησαν από κοντά εκείνα τα γεγονότα, ότι ο λαός της Αθήνας, και δη η νεολαία, ξεχύθηκε μαζικά στους δρόμους του κέντρου. Οι περισσότεροι εξ αυτών, ζώντας στο δικό τους μοναδικό κόσμο, φαντασιώνονται ότι εκείνες τις ημέρες του ελληνικού Δεκεμβρίου του 2008, ζήσανε μέρες του γαλλικού Μάη του 1968.
Διαβάζοντας ένας αναγνώστης σε 20 χρόνια από τώρα, όσα γράφονται από τότε, ευλόγως θα θεωρήσει ότι τον Δεκέμβριο του 2008 συνέβη κάτι σαν το Πολυτεχνείο το 1973. Άλλωστε όσα γράφονται σήμερα, θα αποτελέσουν στοιχεία της ιστορίας που θα γραφεί αύριο.
Έντονη και επίπονη είναι λοιπόν η προσπάθεια από συγκεκριμένη μερίδα της Αριστεράς να προδώσει μυθικές διαστάσεις στα γεγονότα εκείνης της περιόδου με σκοπό να κερδίσει πολιτικά οφέλη. Άλλωστε η κάθε γενιά «επαναστατών» χρειάζεται τη δική της μοναδική «επανάσταση», προκειμένου να διεκδικήσει το αλάθητο, την πρωτοκαθεδρία και την ηγεσία του «αγώνα».
Οι μύθοι άλλωστε είναι ελληνικό copyright.
Επιτρέψτε όμως, ως αυτόπτη μάρτυρα των γεγονότων, να θυμάμαι αλλιώς τα γεγονότα αυτά.
Θυμάμαι ότι οι διαδηλώσεις που έγιναν, ποτέ δεν ήταν μαζικές. Ουδέποτε ξεπέρασαν κάποιες - λίγες - δεκάδες χιλιάδες, κι αυτό τις δύο πρώτες ημέρες. Οπότε η δήθεν παλλαϊκή συμμετοχή της κοινωνίας και δη μαζικής συμμετοχής της νεολαίας, εξέλιπε, παρά τα περί αντιθέτου θρυλούμενα. Επουδενί κατέβηκε στους δρόμους ο «λαός» των Αθηνών. Σίγουρα, η πλειοψηφία ήταν νεαρά παιδιά, κυρίως μαθητές, γεγονός απολύτως δικαιολογημένο, καθώς ο Αλέξης ήταν συνομήλικος τους.
Θυμάμαι κάποιους χιλιάδες μπαχαλάκηδες, 3-4.000 ο μέγιστος αριθμός την επομένη της δολοφονίας, επί 10 σχεδόν ημέρες να καίνε, καταστρέφουν, λεηλατούν και να πλιατσικολογούν ιδιωτικές περιουσίες. Αυθόρμητα; Φυσικά και όχι. Στα Προπύλαια συγκεντρώνονταν αρχικώς, και εν συνεχεία ινστρούχτορες αναλάμβαναν να τους καθοδηγήσουν και να τους χωρίσουν σε ομάδες για να καλύψουν μεγάλη ακτίνα δράσης.
Θυμάμαι ότι εξ αυτών, πολλοί ήταν λαθρομετανάστες, Αλβανοί κυρίως και Πακιστανοί, καθώς και πρεζόνια που «σήκωναν» ολόκληρα καταστήματα, η δε «πραμάτεια» τους μετά από λίγο καιρό πωλούνταν στα Τίρανα. Ακόμη θυμάμαι ένα βράδυ, όταν προσπαθούσα να πάω στο μετρό, μία ομάδα μεταναστών μαυροφορεμένων, μιλώντας μάλλον Αλβανικά, να ορμούν και να σπάνε ένα κατάστημα οπτικών.
Προφανέστατα οι μπαχαλάκηδες, οι λαθρομετανάστες και τα πρεζόνια πόρρω απέχουν από το να χαρακτηρισθούν ο «λαός» των Αθηνών. Ούτε το πλιάτσικο στο οποίο επιδόθηκαν μεθοδικά και οργανωμένα δύναται να χαρακτηρισθεί «κοινωνική εξέγερση».
Θυμάμαι καθηγητές σχολείων να οδηγούν με καμάρι τους μαθητές τους έξω από τα αστυνομικά τμήματα της περιοχής τους για να πετάξουν ανενόχλητοι πέτρες στα περιπολικά και στο τμήμα, και να τους δείξουν μετά οι κάμερες των ΜΜΕ.
Θυμάμαι ότι αυτό το «επαναστατικό» πανηγύρι διήρκησε μέχρι τον Φεβρουάριο, και σχεδόν καθημερινά ομάδες κουκουλοφόρων να επιτίθενται κατά το δοκούν σε καταστήματα και καφετέριες από το Κολωνάκι μέχρι τα Εξάρχεια.
Θυμάμαι τα μαγαζιά στην Ιπποκράτους να έχουν σηκώσει μαύρες σημαίες, όπως τους είχαν διατάξει οι γνωστοί – άγνωστοι ως ένδειξη συμπαράστασης και αλληλεγγύης στον «αγώνα» τους, μπας και γλυτώσουν οι μαγαζάτορες από την καταστροφική μανία των μπαχαλάκηδων.
Θυμάμαι οι ρυθμοί της ζωής και η καθημερινότητα εκατοντάδων χιλιάδων που μένουν ή εργάζονται στο κέντρο των Αθηνών, να αλλάζουν δραματικά, αφού ο φόβος και η ανασφάλεια είχαν επικρατήσει επί πολλές εβδομάδες. Πολλές δεκάδες επιχειρηματίες είδαν την περιουσία τους να καταστρέφεται. Από τότε το κέντρο των Αθηνών χρειάστηκε σχεδόν πέντε χρόνια για να σηκώσει κεφάλι, σε συνδυασμό φυσικά με την οικονομική κρίση που ακολούθησε τους επόμενους μήνες. Πολλά μαγαζιά – κυρίως στη Στουρνάρη – που καταστράφηκαν εκείνη την περίοδο, είναι από τότε ακόμη κλειστά.
Όλα τα ανωτέρω έλαβαν χώρα ελέω του τότε Υπουργού Δημοσίας Τάξεως και νυν Προέδρου της Δημοκρατίας (...), κ. Προκόπη Παυλόπουλου. Οι ευθύνες του για την καταστροφή των Αθηνών που συντελέστηκε εκείνες τις ημέρες, είναι τεράστιες, χάρη στην αλήστου μνήμης απόφασή του για «αμυντική στάση» της ΕΛ.ΑΣ., ενώ η Αθήνα καταστρεφόταν επί ημέρες και εκατοντάδες περιουσίες παραδίδονταν στην πυρά.
Όπως έχει συμβεί και σε άλλες ανάλογες περιπτώσεις στο παρελθόν, κάποιοι επένδυσαν πολιτικά στην δολοφονία του Αλέξη, και όπως φαίνεται εκ του αποτελέσματος, τελικά βγήκαν κερδισμένοι. Κεφαλαιοποιώντας πολιτικά την αναταραχή εκείνων των ημερών η ριζοσπαστική Αριστερά ενισχύθηκε πολιτικά κερδίζοντας τη «μάχη» των δρόμων από το ΚΚΕ. Εν συνεχεία εκμεταλλευόμενη εκλογικά όσα δραματικά ακολούθησαν με την επιβολή των Μνημονίων, κατόρθωσε να κυβερνήσει. Ο Δεκέμβριος του 2008 αποτέλεσε σε κάθε περίπτωση την αφετηρία για την εκλογική εκτόξευση του ΣΥΡΙΖΑ, αφού κατόρθωσε να λάβει τη στήριξη έκτοτε, της πολύ μεγάλης πλειοψηφίας της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς, η οποία αποτέλεσε τη μαγιά για τις εκλογικές νίκες, αλλά και εκτροφείο στελεχών για τη συγκρότηση των κυβερνήσεων της Πρώτης και Δεύτερης φοράς Αριστεράς.
Εξίσου όμως σημαντική παράμετρος των ημερών εκείνων της απόλυτης αναρχίας είναι ότι το κομμάτι των περισσότερο «πληβείων» της συντηρητικής τάξης των Αθηνών τρόμαξε ενώπιον της καταστροφικής μανίας των κουκουλοφόρων της παλαβής Αριστεράς και των υπερασπιστών τους, και οδηγήθηκε σε ακραίες συντηρητικές επιλογές. Πολλοί δε εξ αυτών εξέλαβαν την Χρυσή Αυγή ως την κατάλληλη απάντηση στην βία της ακροαριστεράς, ως επίσης και στην εκρηκτική αύξηση της εγκληματικότητας κυρίως ένεκα της αθρόας λαθρομετανάστευσης. Ιδίως οι νεαρής ηλικίας είδαν την Χ.Α. ως το αντίπαλο δέος των κουκουλοφόρων των Εξαρχείων.
Δεν πρέπει επίσης να παραβλέπεται ότι τα γεγονότα εκείνης της περιόδου έδωσαν το έναυσμα για τη γέννεση του νέου αντάρτικου πόλεως από το πιο ριζοσπαστικοποιημένο κομμάτι της άκρας Αριστεράς. Το σύνολο σχεδόν των τρομοκρατικών ομάδων που έχει δράσει έκτοτε, έχει ως αφετηρία εκείνες τις ημέρες, φυτρώνοντας σαν τα μανιτάρια. Αντλούν δε προσωπικό από τους πιο παλαβούς και εγκληματίες εξ αυτών, οι οποίοι πείστηκαν ότι ήλθε η ώρα για τη ρεβάνς της ήττας του '49 με την αστική τάξη και το κράτος.
Η Αριστερά πιστώνεται το γεγονός ότι διαχρονικά έχει τη μοναδική ικανότητα να δημιουργεί μύθους και να εκμεταλλεύεται πολιτικά και ιδεολογικά, συμβάντα, διαστρεβλώνοντας τα κατά το δοκούν και το συμφέρον της. Έτσι και στα Δεκεμβριανά του 2008 κατόρθωσε να δημιουργήσει το μύθο της εξέγερσης της νέας γενιάς αριστερών, η οποία θα προσδώσει στο μύθο της τα απαραίτητα επαναστατικά διαπιστευτήρια για το μέλλον.
Τα Σέβη μου.
ΜΥΣΤΗΡΙΟΣ
