Μέχρι να φανεί το καινούργιο...
ΑΛΕΞΗΣ ΠΑΠΑΧΕΛΑΣ
(Πηγή : http://www.kathimerini.gr)
Ο λεγόμενος «μεσαίος χώρος», οι πολίτες που έχουν κοινό νου και δεν φορούν κομματικές παρωπίδες οιουδήποτε χρώματος, έχει μπει σε μια φάση αποστασιοποίησης και αδιαφορίας για τα πολιτικά πράγματα. Αυτό δεν είναι καλό ούτε για το πολιτικό σύστημα ούτε και για τους ίδιους. Οταν κάποιος τους συστήνει να πάνε να ψηφίσουν στις εσωκομματικές εκλογές της αξιωματικής αντιπολίτευσης, αντιδρούν σαν παιδιά που κάποιος τους λέει να πιουν μουρουνέλαιο. Τα άλλα κόμματα της φιλοευρωπαϊκής αντιπολίτευσης δεν τους συγκινούν ή και τους προκαλούν απέχθεια. Οταν τους ρωτάς «καλά, και τι πρέπει να γίνει;», σηκώνουν τους ώμους παραιτημένοι.
Από μια άποψη, έχουν όλοι πέσει θύματα ενός ιδιότυπου σνομπισμού. Ολα τούς «μυρίζουν» και τίποτα δεν αρέσει. Δεν είναι παράλογο, όταν κοιτάζει κάποιος τον θίασο που βρίσκεται τώρα στη σκηνή ή στα καμαρίνια περιμένοντας την επόμενη παράσταση. Ομως, η αφασία και η άρνηση δεν είναι λύση. Οποιος περιμένει ότι θα κατέβει κάποιος ξεχασμένος προφήτης από το Μαγικό Βουνό για να μας σώσει θα πρέπει να έχει μεγάλη, αν όχι μεταφυσική, πίστη.
Υπάρχει ασφαλώς ένα αίτημα της κοινωνίας που θέλει να χειραφετηθεί από το παλιό, το συστημικό, το παραδοσιακό. Ενα κομμάτι της βρήκε έκφραση σε αυτό το αίτημα στο πρόσωπο του κ. Τσίπρα. Καθώς απογοητεύεται, αναζητεί νέα πρόσωπα και σχήματα. Αυτή η διαδικασία ενδέχεται να αργήσει και κανείς δεν μπορεί να ξέρει αν και πότε θα φέρει καρπούς. Οι πραγματικές εθνικές εφεδρείες είναι λιγοστές. Το χάσμα ανάμεσα στην πνευματική και επιχειρηματική ελίτ της Ελλάδας και σε μεγάλα κομμάτια του πληθυσμού είναι τεράστιο.
Εν τω μεταξύ, η χώρα πρέπει να έχει μια ισχυρή αντιπολίτευση και εναλλακτικές επιλογές διακυβέρνησης. Γι’ αυτό είναι λάθος να σνομπάρει κανείς και να ξεγράφει οτιδήποτε βλέπει στον πολιτικό ορίζοντα. Είναι ένας σίγουρος τρόπος να παγιωθεί η ηγεμονία της μετριότητας και το δυναμικό κομμάτι της κοινωνίας να βρεθεί για πάντα στο περιθώριο ή στο εξωτερικό.
Μέχρι να φανεί το καινούργιο, ας έχουμε άποψη και συμμετοχή στο υπάρχον. Ξέρω ότι πολλοί θυμώνουν όταν το ακούν. Το καταλαβαίνω απολύτως. Η απελπισία και ο θυμός περισσεύουν.
Πώς το έλεγε, όμως, ο Σεφέρης, αν θυμάμαι καλά; «Αυτός είναι ο θίασός μας, με αυτόν θα παίξουμε».
