Ο αφοπλισμός της Αριστεράς
Ανδρέας Πετρουλάκης
(Πηγή : http://www.protagon.gr)
Αναρωτιόμουν γιατί αυτή η θλιβερή για τη χώρα μας υπόθεση Ρίχτερ πέρασε τόσο απαρατήρητη ανάμεσα στον ορυμαγδό των υπόλοιπων γεγονότων. Άλλες φορές ένα μεγάλο κομμάτι του δημοσίου λόγου θα είχε αντιδράσει με θόρυβο σε αυτήν τη βάναυση λογοκρισία της επιστήμης που επιχειρείται από ένα δικαστή της Κρήτης. Είναι δυνατόν άνθρωποι που στο παρελθόν υπερασπίστηκαν πολύ δυσκολότερες υποθέσεις της Τέχνης και της Ιστορίας και που ο φυσικός τους χώρος βρίσκεται στην πλευρά της μαχητικής υπεράσπισης της ελευθερίας της έκφρασης, πόσο μάλλον της επιστημονικής, σήμερα να σιωπούν; Ελάχιστοι δημοσιογράφοι, λίγες σποραδικές φωνές και πέραν τούτου μόνο η πατριδοκάπηλη εκδοχή-εντάξει, αυτή ποτέ δεν μας έλλειψε.
Ετσι αφήσαμε μια καθαρά επιστημονική άποψη ενός εγνωσμένως φιλέλληνα ιστορικού να γίνεται υπόθεση διαλόγου ανάμεσα σε έναν στρατιωτικό, έναν τοπικό βουλευτή της Δεξιάς, έναν εισαγγελέα της περιοχής και ορισμένους άλλους αιωνίως πεισμένους ότι το αληθές είναι το εθνικόν φτάνει να δοξάζει το Γένος. Ακόμα βέβαια και να μην ήταν φιλέλληνας ο άνθρωπος, ακόμα κι αν δεν είχε κάνει τη χώρα μας δεύτερη πατρίδα του, πάλι θα ήταν ανεπίτρεπτο να τίθεται στη βάσανο του εθνικού καφενέ η επιστημονική του άποψη -αλήθεια, ιστορικοί γιατί δεν βγήκαν να τον αντικρούσουν- ; Δεν μπαίνω ασφαλώς στην ουσία της άποψης του Ρίχτερ -μεγάλωσα κι εγώ, ως Χανιώτης, με τους θρύλους του ηρωικού και ευγενούς αγώνα των Κρητικών κατά του στρατού κατοχής, αλλά αλίμονο αν δεν είναι κανείς έτοιμος να αμφισβητήσει τις βεβαιότητές του όταν προβάλλει μια διαφορετική επιστημονική εκδοχή. Ο διάλογος των επιστημόνων θα μας πείσει όχι τα δικαστήρια.
Συνειδητοποίησα ξαφνικά ότι σε όλες τις προηγούμενες φορές που παρόμοια θέματα απασχολούσαν τη δημοσιότητα, ένα πολύ μεγάλο μέρος των αντιδράσεων στεγαζόταν στην ανανεωτική Αριστερά. Πολιτικοί, δημοσιογράφοι και επιστήμονες του χώρου της μη κομμουνιστικής Αριστεράς ήταν αυτοί που σήκωναν πάντα ένα μεγάλο κομμάτι της ευθύνης να αντιταχθούν στην τυφλή ελληνοχριστιανική ερμηνεία της ζωής και να υπερασπιστούν την ελευθερία της έκφρασης των αντίθετων απόψεων. Για αυτό σήμερα αυτή η φτώχεια αντιδράσεων. Τώρα πολλοί από αυτούς τους ανθρώπους είναι υπουργοί, είναι βουλευτές, είναι κρατικοί υπάλληλοι, είναι άνθρωποι κοντά στην εξουσία και πρέπει να είναι πολύ προσεκτικοί όταν μιλούν για τη Δικαιοσύνη, την Ιστορία, τα εθνικά θέματα, τη θρησκεία, τον στρατό και όλα αυτά τα πράγματα που στο παρελθόν υπήρξαν οι αδιαπραγμάτευτοι πυλώνες της δεξιάς ιδεολογίας αλλά οι ίδιοι είχαν την ελευθερία να τους αμφισβητήσουν και να στηρίξουν αιρετικές απόψεις. Τώρα όχι.
Όταν ο Πάνος Καμμένος έκλεινε την ομιλία του για τον προϋπολογισμό, τους έπαιξε ένα άσχημο παιχνίδι. Φύλαγε την τελευταία του φλογερή ατάκα ακριβώς για το θέμα Ρίχτερ και την ιστορική προσβολή που υποτίθεται ότι έκανε στον Κρητικό λαό. Οι υπουργοί και βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ, με την αταβιστική αντίδραση που έχουν να χειροκροτούν κάθε φορά τους υπουργούς της κυβέρνησής τους, μόλις ο υπουργός Άμυνας ολοκλήρωσε ξέσπασαν σε χειροκροτήματα. Δεν ξέρω πόσοι από αυτούς (είμαι σίγουρος για κάποιους) συνειδητοποίησαν ξαφνικά το θλιβερό θέαμα που παρουσίασαν, να χειροκροτούν αυτοί, οι κάποτε θεματοφύλακες της ελευθερίας του λόγου και της επιστημονικής έκφρασης, που παλιά ήταν δομικά υλικά του αξιακού φορτίου της Αριστεράς, την αξιωματική εθνικολαϊκιστική συγγραφή της ιστορίας. Και, αλήθεια, δεν τους ενόχλησε η υπουργική παρέμβαση σε μια υπόθεση που εκκρεμεί ενώπιον της Δικαιοσύνης;
Δυστυχώς η άνοδος της Αριστεράς στην εξουσία δεν απογοήτευσε μόνο εκείνους που πίστευαν ότι θα κυβερνήσει με διαφορετικό τρόπο από τη Δεξιά. Απογοήτευσε και εκείνους που πίστευαν ότι η Αριστερά θα είναι πάντα η πολύτιμη αιρετική φωνή της κοινωνίας, η ευαίσθητη στην καταπάτηση των δικαιωμάτων δύναμη, ο ευεργετικός συναγερμός αφύπνισης από τις εθνικές και θρησκευτικές βεβαιότητες και αγκυλώσεις. Δεν είναι πια, η εξουσία την αφόπλισε, και αυτό αποτελεί μεγάλη απώλεια για όλους μας. Η Αριστερά παρέδωσε τα όπλα της, όχι στη Βάρκιζα αυτήν τη φορά, αλλά στα δικαστήρια, στις εκκλησίες και τα στρατόπεδα. Ο ΣΥΡΙΖΑ έγινε πια καθεστώς και τα καθεστώτα μισούν τις αιρετικές απόψεις.
