Από το Μυστήριο
Εχθές συνάντησα έναν γνωστό μου. Νεαρός ιατρός που μόλις τελείωσε την ειδικότητά του. Μου ανακοίνωσε ότι τον επόμενο μήνα θα φύγει για να εργαστεί στο εξωτερικό.
«Έτσι όπως τα έκαναν» μου είπε πικραμένος. Δεν διέκρινες τόσο οργή, όσο πίκρα στο λόγο του νέου επιστήμονα, που αναγκάζεται να ξενιτευτεί συν γυναιξί και τέκνοις. Επειδή οι γνωστοί – άγνωστοι κατέστρεψαν την χώρα και ανάγκασαν πολλούς από τους πολίτες της να μεταναστεύσουν για να μπορέσουν να επιβιώσουν.
Καθώς για τους περισσότερους συνομηλίκους μου, η μετανάστευση δεν είναι πλέον επιλογή, δεν έχουμε πλήρως αντιληφθεί τη λαίλαπα της μετανάστευσης που μαστίζει τους νέους ανθρώπους, ηλικίας κυρίως από 18 μέχρι 35. Ακούμε μεν, αλλά δεν το βιώνουμε.
Είναι πραγματικά λυπηρό να βλέπεις τη νέα γενιά, να αναγκάζεται να ξενιτευτεί, μια και εδώ δεν υπάρχουν πια όχι ευκαιρίες, αλλά ούτε καν δουλειές. Γενιά συνήθως πολύ καλά μορφωμένη, για τη μόρφωση και εκπαίδευση της οποίας το ελληνικό κράτος έχει διαθέσει πολλά χρήματα.
Κι όμως αυτό το ελληνικό κράτος διώχνει τους νέους ανθρώπους ανερυθρίαστα, ξεδιάντροπα, στερώντας τους την δυνατότητα να εργαστούν και να προσφέρουν στην Ελλάδα και στους εαυτούς τους. Τους διώχνει στερώντας τους συνάμα και την ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο στην χώρα τους.
Φεύγοντας, του ευχήθηκα, πραγματικά μέσα από την καρδιά μου, να είναι προσωρινή η ξενιτιά. Όσο λιγότερο γίνεται.
Γιατί η Ελλάδα δεν έχει την πολυτέλεια να διώχνει κανέναν Έλληνα. Πόσω μάλλον τα πιο άξια παιδιά της…
Τα Σέβη μου.
ΜΥΣΤΗΡΙΟΣ
