Η νομιμότητα και ο Πούτιν
Σταύρος Τζίμας
(Πηγή : http://www.kathimerini.gr)
Ο Ρώσος πρόεδρος έχει επιλεκτική ευαισθησία στη διεθνή νομιμότητα. Με την επίσκεψή του στην Κριμαία νομιμοποίησε την απόσχισή της από την Ουκρανία και την προσάρτησή της στη Ρωσία, την οποία ο ίδιος υποκίνησε και σχεδίασε. Ο Πούτιν και οι επι (υπο)τελείς του, εκμεταλλευόμενοι (και) τις ανόητες κινήσεις της Δύσης, ακρωτηρίασαν ένα ανεξάρτητο κράτος-μέλος του ΟΗΕ, παραβιάζοντας κατάφωρα το διεθνές δίκαιο. Μα καλά, λένε οι εγχώριοι θαυμαστές του, ρωσικά στρατεύματα δεν είδαμε να μάχονται στην Κριμαία, ο Πούτιν απλώς αναγνώρισε το δικαίωμα των ρωσόφιλων στην αυτοδιάθεση και άνοιξε την αγκαλιά της «μητέρας πατρίδας», για να τους γλιτώσει από τους «φασίστες του Κιέβου», όπως συλλήβδην η ρωσική προπαγάνδα χαρακτηρίζει τα 28.000.000 των Ουκρανών.
Φυσικά και δεν ήταν αφελής να εισβάλει με σημαίες και τσαρικά φλάμπουρα. Ούτε ο Μιλόσεβιτς είχε στείλει σερβικό στρατό να καταλάβει την Κράινα, περιοχή της Κροατίας, όπου με την κατάρρευση της Γιουγκοσλαβίας οι εκεί Σέρβοι είχαν κηρύξει την ανεξαρτησία τους και ζητούσαν ένωση με τη «μητέρα πατρίδα» ή να προσαρτήσει σερβοκατοικούμενες περιοχές της Βοσνίας. Εξόπλισε τους εκεί ομοεθνείς του, έστειλε μερικούς αιμοσταγείς «πολέμαρχους» τύπου Αρκάν, Σεϊσέλι, καπετάν Ντράγκαν κ.ά. με τους μισθοφόρους τους, για να κάνουν τη «βρώμικη δουλειά», έδωσε άφθονα όπλα στον στρατό των Μλάντιτς και Κάρατζιτς, και τύποις ήταν εντάξει προς τη διεθνή κοινότητα που φώναζε.
Κάπως έτσι δεν κάνει τώρα και ο Πούτιν; Ποιος αμφιβάλλει πως οι αποκαλούμενες «επιτροπές αυτοάμυνας» στην Κριμαία πρώτα, και τώρα στο Σλαβιάνσκ ή στο Ντονέτσκ, άριστα εξοπλισμένες, απαρτίζονται στην πλειονότητά τους από άντρες του ρωσικού στρατού, χωρίς διακριτικά στις στολές, ή είναι κατευθυνόμενοι από τις ρωσικές μυστικές υπηρεσίες εμπειροπόλεμοι παραστρατιωτικοί που στο παρελθόν είχαν δοξαστεί σφάζοντας «κόσμο και κοσμάκη» στην Τσετσενία και στη Νότια Οσετία;
Οσων η μνήμη δεν έχει εξασθενήσει, ας τη «στρέψουν» πίσω στο Κόσοβο. Τότε οι εξεγερμένοι Αλβανοί, το 98% του πληθυσμού της επαρχίας δηλαδή, είχαν ξεσηκωθεί διεκδικώντας την οριστική απαλλαγή τους από τον «ζυγό των Σέρβων του Μιλόσεβιτς». Για τη Ρωσία, και πολλούς δικούς μας, οι Αλβανοί που ζητούσαν διαζύγιο από τη Σερβία, όπως τώρα οι Ρώσοι από την Ουκρανία, υποκινούνταν από τη Δύση και ο στρατός τους, ο UCK, ήταν ένας εσμός λαθρεμπόρων! Κατήγγειλε τότε σε όλους τους τόνους το Κρεμλίνο -και δικαίως- τη βίαιη αφαίρεση από τη Σερβία του Κοσόβου, διά της ΝΑΤΟϊκής στρατιωτικής επέμβασης, ως παραβίαση της κυριαρχίας ενός ανεξάρτητου κράτους-μέλους του ΟΗΕ.
Τώρα όμως που τα συμφέροντα του πανίσχυρου αφέντη του το επιτάσσουν, γράφει στα παλιά του τα παπούτσια το διεθνές δίκαιο. Πασχίζει να μας πείσει κιόλας ότι δεν υποκινεί τους ρωσόφιλους της Ουκρανίας, στους οποίους ασφαλώς και αναγνωρίζει στο ακέραιο το δικαίωμα της απόσχισης, το οποίο φυσικά δεν αναγνώριζε στους Αλβανούς του Κοσόβου. Οπως μας βολεύει, δηλαδή.
