Τα πρόσωπα σώζουν τα κόμματα και όχι αντιστρόφως
Στέφανος Κασιμάτης
Το είχα το προαίσθημα από νωρίς το πρωί. Eνιωθα το κακό να έρχεται και η αναμονή με κατέβαλε. Δύσθυμος και βαρύς, σερνόμουν όλο το πρωί στις δουλειές μου και το απόγευμα δεν άντεξα άλλο το στρες και έπεσα να κοιμηθώ.
Για μισή ώρα, έτσι είπα· αλλά έκανα έναν ύπνο βαρύ, χωρίς όνειρα, που κράτησε τρεις ώρες. Σηκώθηκα με το ζόρι. Ο ήλιος είχε κρυφτεί από τα σύννεφα και επικρατούσε μια αλλόκοτη σιωπή. Ενιωθα ότι ο κόσμος έμενε βουβός από φόβο. «Συνέβη», είπα μέσα μου και άνοιξα το ραδιόφωνο. Ο μπαρμπα-Φώτης ο Κουβέλης είχε παραιτηθεί... Συμφορά!
Λίγο αργότερα, βέβαια, κατάλαβα ότι είχε παραιτηθεί βάσει της παραγράφου τάδε του άρθρου δείνα του καταστατικού. Κατάλαβα, δηλαδή, ότι παραιτήθηκε μόνο και μόνο για να θέσει ξανά υποψηφιότητα. Οπότε συνήλθα κάπως και πήρα τον δρόμο για το γραφείο μου, ξέροντας ότι τουλάχιστον το χειρότερο το γλιτώσαμε. Η κυβέρνηση ψάχνεται, η αντιπολίτευση κορυβαντιά άνευ λόγου, ο κίνδυνος του ατυχήματος πάντα ελλοχεύει, αλλά ο μπαρμπα-Φώτης θα είναι και πάλι εδώ, μαζί μας, για πολλά ακόμη χρόνια. Ουφ!..
Πάμε τώρα στα ανάλαφρα, π.χ. στον όχι και τόσο επικείμενο ανασχηματισμό. Λέω ότι δεν επίκειται άμεσα, όχι επειδή συμβαίνει να γνωρίζω κάτι συγκεκριμένο επ’ αυτού, αλλά για τον λόγο ότι δεν μπορώ να διανοηθώ ανασχηματισμό -και μάλιστα σαρωτικό, όπως προμηνύεται- ενόσω διαρκεί η ελληνική προεδρία της Ε.Ε. Αν είχαμε πρωθυπουργό τον Τσίπρα, δεν θα το απέκλεια. Αλλά το βέβαιο είναι ότι ο Σαμαράς δεν παίζει με τα σοβαρά θέματα - από τον Ιούνιο του 2012 αυτό το έχει αποδείξει.
Σχετικά με τις επιλογές προσώπων, ακούγονται πολλά, με ως επί το πλείστον ελάχιστη αξία. Αυτά, κατά κανόνα, τα διαδίδουν οι ίδιοι οι ενδιαφερόμενοι. Ουδείς στοιχειωδώς εχέφρων πρωθυπουργός γνωστοποιεί τις προθέσεις του για παρόμοια θέματα, ειδικά δε σε μια κυβέρνηση με τόσο ευαίσθητες εσωτερικές ισορροπίες. Συνεπώς, ας μην χάνουμε χρόνο με φήμες και δήθεν ακριτομυθίες. Σημασία έχει η κυβέρνηση που θα φτιάξει ο Σαμαράς να είναι κυβέρνηση των καλύτερων. Δύο λόγοι τού επιβάλλουν να το προσπαθήσει.
Κατ’ αρχάς, επειδή θα μπορούσε να υποστηρίξει κάποιος ότι αυτή η απαίτηση είναι μέρος του μηνύματος που έστειλαν οι ψηφοφόροι την περασμένη Κυριακή. Δεν παριστάνω τον ειδικό στην αποκρυπτογράφηση του μηνύματος, αλλά η εκλογή του Καμίνη στην Αθήνα, του Μπουτάρη στη Θεσσαλονίκη, ακόμη και του Τζιτζικώστα στην Περιφέρεια Κεντρικής Μακεδονίας είναι ενδείξεις που δεν επιτρέπεται να αγνοηθούν. Αν δεχθούμε ότι ο παραπάνω ισχυρισμός μου ευσταθεί, τότε, ας αναρωτηθεί ο πρωθυπουργός, πώς θα εκλάβουν οι ψηφοφόροι τυχόν υπουργοποίηση (διακοσμητική έστω) εκείνων των κομματικών υποψηφίων που απέτυχαν παταγωδώς;
Ας μην κατονομάσω πρόσωπα γιατί δεν είναι ώρα να σκαλίζουμε πληγές. Ομως, αν ενταχθούν στην κυβέρνηση εκείνοι τους οποίους ο κόσμος απέρριψε εξαιτίας της διαφθοράς ή της γραφικότητας τους, ας μην γκρινιάζουμε ύστερα για την αποστροφή που γεννούν τα κόμματα στους κανονικούς ανθρώπους. Το αληθινό κομματικό συμφέρον επιβάλλει να προτιμηθούν οι καλύτεροι, διότι αν είναι να σωθούν τα κόμματα που κυβερνούν σήμερα, θα σωθούν από τα πρόσωπα. Παρήλθε η εποχή της κομματικής παντοδυναμίας, τότε που τα κόμματα έσωζαν τα πρόσωπα.
Ο δεύτερος λόγος είναι το στενά προσωπικό συμφέρον του πρωθυπουργού. Τον είδατε, φαντάζομαι, από τα χθεσινά δελτία ειδήσεων να μιλά στη γενική συνέλευση του ΣΕΒ και καταλάβατε την κατάστασή του. Για να το πω με όση περισσότερη λεπτότητα μπορώ, είναι εμφανές ότι έχει περάσει και καλύτερα στη ζωή του. (Μεταξύ μας, είναι χειρότερα κι από μένα όταν σκεπτόμουν την πολιτική ζωή χωρίς τον μπαρμπα-Φώτη...) Γιατί υφίσταται ο Σαμαράς όλα αυτά που τραβάει; Γιατί, έχασε την όραση από το δεξί μάτι του; Για να είναι απλώς και μόνον «ο πρωθυπουργός», όταν το να είναι πρωθυπουργός συνεπάγεται τέτοιες ταλαιπωρίες και θυσίες. Προσωπικώς, αρνούμαι να δεχθώ ότι το κίνητρο που τον ωθεί είναι μια μαζοχιστική νεύρωση. Κάποιος ανώτερος σκοπός είμαι βέβαιος ότι πρέπει να υπάρχει - αφορά τη σταθεροποίηση της πορείας της χώρας και μέσω αυτής τη δική του ιστορική δικαίωση. Αμφιβάλω αν αυτοί οι στόχοι μπορούν να επιτευχθούν φτιάχνοντας κυβέρνηση με απατεωνίσκους, που εκμεταλλεύονται την αναγνωρισιμότητά τους για να αφήνουν πίσω τους ένα μονοπάτι από απλήρωτους λογαριασμούς - και ο νοών νοείτω.
Ούτως ή άλλως, μέχρι το τέλος της ελληνικής προεδρίας χρόνος υπάρχει. Ας ανοιχτεί ο πρωθυπουργός και λίγο έξω από τον κύκλο εκείνων που επιδιώκουν να τον επισκέπτονται στο Μαξίμου. Οι καλύτεροι δεν είναι εκείνοι που ζητιανεύουν, γλείφουν και ρουφιανεύουν. Συνήθως η αξιοπρέπεια πηγαίνει μαζί με την ικανότητα. Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής (ο κανονικός, φυσικά) είχε την ίδια ομάδα ικανών ανθρώπων στις κυβερνήσεις του επί δεκαετίες. Αν τον θυμόμαστε σήμερα δεν είναι μόνον για όσα έκανε, αλλά και επειδή είχε τους κατάλληλους συνεργάτες ώστε να τα πραγματοποιήσει.
Προσεχώς
Πώς ο Γιάννης Στουρνάρας απέφυγε την τελευταία στιγμή τη μοιραία συνάντηση με το θρυλικό «λευκό αραπάκι» του Μαξίμου!
Greek statistics
Αντιγράφω από την πρώτη σελίδα του χθεσινού φύλλου της «Καθημερινής»: «Πρώτοι στον κατάλογο με τους λαούς που κάνουν συχνότερα σεξ βρίσκονται οι Eλληνες με 164 φορές τον χρόνο [...] σύμφωνα με το γερμανικό ταμπλόιντ Bild».
(Στην φωτογραφία : Iσως η πρώτη φορά στη ζωή του που κουμπώνει το σακάκι του. Με το καλό να τον δούμε και με γραβάτα...)
