(Πηγή : AFP και http://infognomonpolitics.blogspot.com/2012/04/blog-post_7935.html)
Η Αρκτική και τα τεράστια αποθέματα υδρογονανθράκων, περιζήτητα από το Πεκίνο, είναι στο επίκεντρο του ταξιδίου στην Ευρώπη που ξεκίνησε αυτή την εβδομάδα ο Κινέζος πρωθυπουργός.
Ο Ουέν Τζιαμπάο θα είναι από τις 20 έως τις 27 Απριλίου στην Ισλανδία, τη Σουηδία, την Πολωνία και τη Γερμανία, όπου θα επισκεφθεί την Βιομηχανική Έκθεση του Ανόβερου.
Τοποθετημένη στο δρόμο μεταξύ της Ευρώπης και της Αρκτικής, η Ισλανδία επιβεβαιώνεται ως στρατηγική χώρα, το λιώσιμο των πάγων καθιστώντας τους ορυκτούς πόρους αυτής της περιοχής πιο προσιτούς. Πλεονεκτήματα που λαμβάνονται υπόψη από τη Κίνα, τον μεγαλύτερο καταναλωτή ενέργειας στον κόσμο.
Η μείωση του πολικού καλύμματος θα επιτρέψει εξάλλου την εμφάνιση μιας νέας συντομότερης ναυτικής διαδρομής για το φορτίο μεταξύ Ασίας και Ευρώπης, με συντόμευση, το καλοκαίρι, 6.400 χιλιόμετρων για τα πλοία που συνδέουν τη Σαγκάη με την Ευρώπη.
«Υπάρχουν μεγάλες δυνατότητες σινο-ισλανδικής συνεργασίας στο διμερές εμπόριο, τη γεωθερμία και την Αρκτική», δήλωσε αυτή την εβδομάδα ο αναπληρωτής υπουργός Εξωτερικών Σονγκ Τάο.
«Η Κίνα διεξάγει έρευνες στην Αρκτική από πολύ καιρό, προκειμένου να προετοιμαστεί για την εκμετάλλευση της», δήλωσε στο Γαλλικό Πρακτορείο ο Cui Hongjian του Κινέζικου Ινστιτούτου Διεθνών Σπουδών.
«Οι χώρες που βρίσκονται κοντά στην Αρκτική, όπως η Ισλανδία, η Ρωσία, ο Καναδάς και ορισμένες ευρωπαϊκές χώρες έχουν την τάση να θέλουν να ιδιωτικοποιήσουν την Αρκτική και εκτιμούν ότι έχουν προτεραιότητα», συνέχισε. «Αλλά η Κίνα επιμένει ότι η Αρκτική είναι μια δημόσια περιοχή».
Το ενδιαφέρον της Κίνας για την Ισλανδία δεικτικέ εμμέσως πέρυσι από την απόπειρα ενός πλούσιου Κινέζου επενδυτή να αγοράσει μια τεράστια έκταση γης στο βόρειο τμήμα του νησιού για τουριστικές επενδύσεις και κατασκευή ακίνητων.
Παρατηρητές εκτίμησαν ότι το Πεκίνο επιδίωκε να εγκατασταθεί στην περιοχή. Το έργο τελικά μπλοκαρίστηκε από το ισλανδικό Υπουργείο Εσωτερικών.
Ερωτηθείς σχετικά με αυτή την αποτυχία, ο κ. Song δήλωσε ότι το Πεκίνο σέβεται τα «κυριαρχικά δικαιώματα» των χωρών που συνορεύουν με την Αρκτική, αλλά ταυτόχρονα η Κίνα επιθυμεί να συμμετάσχει στην «ειρηνική και βιώσιμη» ανάπτυξη της περιοχής.
Εξάλλου, οι Κινέζοι δεν κινούνται κρυμμένοι με μάσκα προς την παγωμένη γη. «Αναγνώρισαν ότι είναι πολύ πιθανό» ότι η Κίνα θα χρησιμοποιήσει την Ισλανδία ως λιμάνι διέλευσης για τη μεταφορά εμπορευμάτων μέσω της Αρκτικής, είχε εκμυστηρευτεί πέρυσι ο πρόεδρος της Επιτροπής Εξωτερικών Υποθέσεων του Κοινοβουλίου της Ισλανδίας Arni Thor Sigurdsson.
Το Πεκίνο επιδιώκει να πάρει μια έδρα μόνιμου παρατηρητή στο Αρκτικό Συμβούλιο, ένα διακυβερνητικό φόρουμ συνεργασίας με τη συμμετοχή οκτώ χωρών, εκ των οποίων η Ισλανδία και η Σουηδία. «Εκτιμούμε την υποστήριξη της Σουηδίας για την υποψηφιότητα μας», δήλωσε αλλού ο Σονγκ Τάο.
Αλλά, γνωρίζοντας ότι μεταξύ των επτά άλλων χωρών, η Ρωσία και ο Καναδάς φέρονται να έχουν αντιρρήσεις έναντι του κινεζικού αιτήματος και δεδομένου του μεγέθους των άλλων υποψηφίων (ΕΕ, Ιαπωνία, Νότια Κορέα), το Πεκίνο θα πρέπει να χρησιμοποιήσει όλο το βάρος του.
Σε αυτό το πλαίσιο, η θέση της Νορβηγίας εμφανίζεται καθοριστική. Αλλά οι διπλωματικές σχέσεις μεταξύ Όσλο και Πεκίνου βρίσκονται σε νεκρό σημείο από τότε που δόθηκε το Νόμπελ Ειρήνης, το 2010, στον ακτιβιστή υπέρ της δημοκρατίας Liu Xiaobo.
Παρά το γεγονός ότι ο επικεφαλής της νορβηγικής διπλωματίας δήλωσε πρόσφατα ότι το Όσλο υποστήριζε την κινεζική υποψηφιότητα, ορισμένες πηγές αναφέρουν ένα μπρα-ντε-φερ ακόμα και την κατηγορηματική άρνηση του Όσλο.
Η Νορβηγία «έχει κουραστεί να βλέπει τα εμποροκιβώτια σολομών της να σαπίζουν εγκαταλειμμένα στα κινεζικά λιμάνια και γιατί το Πεκίνο συνεχίζει να απαιτεί μια επίσημη συγνώμη για ένα Βραβείο Ειρήνης που δεν δόθηκε από την κυβέρνησή της», εξήγησε στο Γαλλικό Πρακτορείο ο Jonathan Holslag, του Brussels Institute of Contemporary China Studies (BICCS).
«Από τις δυο χώρες, είναι περισσότερο η Κίνα που χρειάζεται τη Νορβηγία και όχι το αντίθετο», είπε, προσθέτοντας ότι η σκανδιναβική χώρα ήταν «σχεδόν η μόνη χώρα στην Ευρώπη που έχει τα κότσια» να αντισταθεί στο Πεκίνο.
