Προϋπόθεση της αληθινής προόδου
ΣΤΕΦΑΝΟΣ ΚΑΣΙΜΑΤΗΣ
(Πηγή : http://www.kathimerini.gr)
Δεν αποφεύγεται η ειρωνεία ότι στην επομένη Βουλή πρέπει να υπάρχει το ΠΑΣΟΚ· ωστόσο, αν το σκεφθείτε, αυτή η βαθιά και πολύπλευρη κρίση που ζούμε εδώ και έξι χρόνια οφείλεται στην οριστική σύγκρουση της Ελλάδας του ΠΑΣΟΚ με τη σκληρή πραγματικότητα.
Και αν στο διάστημα αυτό οι αντιστάσεις στις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις σε οικονομία και κράτος είναι τόσο ισχυρές, ώστε η Ελλάδα να έχει ξεχωρίσει πια ως το απροσάρμοστο της Ευρωζώνης, το γεγονός αποδεικνύει το βάθος και την έκταση της επιτυχίας που είχε στη χώρα μας το μοντέλο ΠΑΣΟΚ ― αυτό που σήμερα καταρρέει.
Και αν στο διάστημα αυτό οι αντιστάσεις στις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις σε οικονομία και κράτος είναι τόσο ισχυρές, ώστε η Ελλάδα να έχει ξεχωρίσει πια ως το απροσάρμοστο της Ευρωζώνης, το γεγονός αποδεικνύει το βάθος και την έκταση της επιτυχίας που είχε στη χώρα μας το μοντέλο ΠΑΣΟΚ ― αυτό που σήμερα καταρρέει.
Η επιτυχία του ΠΑΣΟΚ ήταν τόσο απόλυτη, ώστε ως νοοτροπία διάβρωσε τα πάντα. Οι κολεκτιβιστικές αξίες της Αριστεράς πήραν νέα πνοή με το ΠΑΣΟΚ και έγιναν η κρατούσα πολιτική ορθότητα των μεσαίων στρωμάτων που επεκτείνονταν επί των ημερών ΠΑΣΟΚ: ο «αγώνας», έστω και αν γίνεται από τους ελάχιστους εις βάρος των πολλών, η αποσύνδεση δικαιωμάτων από υποχρεώσεις, η αντίληψη του «κεκτημένου» και πόσες άλλες ακόμη «αξίες» της Αριστεράς, τις οποίες το ΠΑΣΟΚ έκανε κανονικότητα, σε βαθμό ώστε ακόμη και η ελληνική Δεξιά να τις σέβεται και, συχνά, να τις τρέμει. Με λίγα λόγια, το ΠΑΣΟΚ όχι μόνον διαχύθηκε παντού, αλλά έγινε, κατά κάποιον τρόπο, δικαίωμα. Οπως το λέει ένας (δεν ξέρω... Να τον πω γηραιό ή ηλικιωμένο;) φίλος, του οποίου η οξυδέρκεια συγκρίνεται μόνο με τον κυνισμό του, «ο καθένας μας κρύβει μέσα του από δύο έως τρεις πασόκους». Αηδιαστικό, αλλά αληθινό. Ψαχτείτε...
Εν πάση περιπτώσει, το ζητούμενο, που προσωπικώς με απασχολεί περισσότερο από τα άλλα σε αυτές τις εκλογές, είναι, για να το πω όπως το λέει όλος ο κόσμος, αν θα βάλουμε μυαλό. Διότι οι εκλογές είναι ένα επεισόδιο μόνον μιας μεγαλύτερης διαδικασίας, που είναι η κατάρρευση του λαϊκισμού. Το ζητούμενο, λοιπόν, είναι αν στα αποτελέσματα θα διαφανεί ή όχι η τάση να στρέψουμε την πλάτη στον αληθινό κληρονόμο του ΠΑΣΟΚ, στον ΣΥΡΙΖΑ, που σήμερα ορθώνει τη μεγαλύτερη αντίσταση στην προσπάθεια προσαρμογής και αναζήτησης νέου μοντέλου.
Ο Αλέξης Τσίπρας, που ζητεί δεύτερη ευκαιρία και δεν ντρέπεται να την ονομάζει πρώτη, αντιπροσωπεύει με τον καλύτερο τρόπο το συνονθύλευμα των «αξιών» που πρέπει κάποτε να κατεβάσουμε από το βάθρο τους, αν είναι να παραμείνουμε χώρα με ευρωπαϊκή κατεύθυνση. Σταχυολογώ από την πρόσφατη παραγωγή αρλούμπας την αμφισβήτηση στην ύπαρξη θαλασσίων συνόρων: «Ποια σύνορα; Εχει η θάλασσα σύνορα;» είπε ο τέως πρωθυπουργός νομίζοντας ότι έτσι αποκρούει την κριτική της Ν.Δ. για την πολιτική των ανοικτών θυρών στο μεταναστευτικό. Εδώ, αν δεν είναι η άγνοιά του που μιλάει, τότε είναι ο άχρηστος λυρισμός της Αριστεράς, που βλέπει τις θάλασσες με τα δακρυσμένα μάτια του ποιητή. Μάλλον δεν άκουσε για Δίκαιο της Θαλάσσης ή για διευθέτηση των θαλασσίων συνόρων μας με γειτονικές χώρες, όπως η Αλβανία. Φαίνεται ότι ο Κοτζιάς τον προστάτευσε από αυτή την άχρηστη γνώση.
Επειτα, δείτε τη βαθιά ανοησία του μπακαλιαρίστικου συνθήματος: «Συμφέρον όλων μας να μην υπάρχουν συμφέροντα». Τι ψεύδος συνδυασμένο με απύθμενη βλακεία! Η δημιουργία συμφερόντων είναι μέσα στο παιχνίδι της ζωής, είναι στη φύση των πραγμάτων. Ο σκοπός του κοινοβουλευτισμού είναι η προσπάθεια δημοκρατικού ελέγχου των συμφερόντων, ενώ η εξάλειψή τους, δηλαδή η υποκατάστασή τους από ένα μόνον συμφέρον, το κρατικό, (γιατί αυτό εννοεί), ξέρουμε όλοι πού οδηγεί. Αλλά ο Τσίπρας προφανώς δεν ξέρει, γιατί τον καιρό που γκρεμιζόταν η Σοβιετία και το μπλοκ των δορυφόρων της εκείνος έτρεχε να προλάβει για να μπει στην ΚΝΕ.
Αποκορύφωμα αυτής της πολιτικής νοοτροπίας, όπως εκφράζεται μέσω της ρητορικής Τσίπρα, είναι το αμίμητο: «Οι μόνες χαμένες μάχες είναι εκείνες που δεν δώσαμε». Θαυμάσια! Ο ηρωισμός της άσκοπης θυσίας, αν κατάλαβα καλά δηλαδή. Ο,τι πρέπει να το λένε για παρηγοριά οι νεκροί πολεμιστές στη Βαλχάλα, αλλά εδώ μιλούμε για τους ζωντανούς και πώς αυτοί οργανώνουν τη ζωή τους για να την κάνουν καλύτερη, ενώ ο ηρωισμός της άσκοπης θυσίας εισάγει το Ζάλογγο του καμαρωτού αγορίνου Βαρουφάκη από την πίσω πόρτα.
Στην προσωπική μου αντίληψη, που μπορεί να είναι εσφαλμένη ή να κάνει τους ιστορικούς να φρίττουν, η κατάρρευση του κόσμου του ΠΑΣΟΚ είναι συγκρίσιμη με την κατάρρευση της Ελλάδας της Μεγάλης Ιδέας. Μια σύγχρονη Μεγάλη Ιδέα ήταν το ΠΑΣΟΚ, ο δε ΣΥΡΙΖΑ της αστοιχείωτης, συνωμοσιολογικής και ουτοπιστικής Αριστεράς μια μετάλλαξή του. Αυτή η Αριστερά είναι που ευθύνεται, κυρίως, για τη σημερινή κατάντια της χώρας και από αυτή πρέπει να απαλλαγούμε με τις εκλογές, αν θέλουμε να αναστρέψουμε την πορεία παρακμής, αν δεν θέλουμε να έχουμε την τύχη της Αργεντινής (η οποία μολύνθηκε με τον λαϊκισμό του Περόν και έκτοτε καταγράφει χρεοκοπίες...). Η εξασθένησή της σε αυτές τις εκλογές είναι προϋπόθεση της αληθινής προόδου. Υποτίθεται, στο κάτω κάτω, ότι η Δημοκρατία δεν έχει αδιέξοδα. Εξαρτάται, βέβαια, από το τι εννοούμε με τον όρο· γιατί η Δημοκρατία όταν ασκείται από παιδιά και μωρούς, που περιμένουν μόνον ευχάριστες και εύκολες επιλογές, έχει αδιέξοδα και παραέχει!
Πρωτοτυπία και αυτοθυσία
Δεν είμαι ειδικός ώστε να μπορώ να το πω με βεβαιότητα, αλλά νομίζω ότι στην περίπτωση της ΛΑΕ του δυστυχούς Παναγιώτη πρέπει να είναι η πρώτη φορά που ένα κόμμα αυτοκτονεί μέσω της προεκλογικής καμπάνιας του. Παραδόξως, όμως, η ατυχής πρωτοτυπία ενισχύει τον ιδεολογικό χαρακτήρα του κόμματος. Διότι η πλήρης αδυναμία τους να καταλάβουν τη διαφήμιση ―δραστηριότητα σχεδόν συνώνυμη του καπιταλισμού― αποδεικνύει το πραγματικό βάθος της αποστροφής τους για το σύστημα. Είναι τέτοιο, ώστε τους έχει οδηγήσει στην υπέρτατη αυτοθυσία: να ζουν εκτός πραγματικότητας...
