Μαύρο
Κώστας Γιαννακίδης
(Πηγή : http://www.protagon.gr)
Είναι κάτι κηδείες που δεν πέφτει δάκρυ για να τις βρέξει. Μπορεί, βέβαια, να μην το άξιζε ο μακαρίτης, αλλά συχνά εκείνοι που τον ξεπροβοδίζουν επικαλούνται τη ματαιότητα για να δικαιολογήσουν τα στεγνά τους μάτια.
Όσο μεγαλώνεις κρατάς τη δάκρυα για αυτά που ζεις, όχι για αυτούς που πεθαίνουν. Στην αυλή της εκκλησίας σχηματίζονται μικρά μαύρα μπουκέτα από παρέες που συνομιλούν χαμηλοφώνως, ωστόσο σπανίως αναφέρονται στον εκλιπόντα. Και μετά βαδίζουν όλοι πίσω από το φέρετρο, ένα μαύρο κορδόνι που δένει τη ζωή με τον θάνατο. Επιστρέφουν όλοι, έκτος από έναν.
Όσο μεγαλώνεις κρατάς τη δάκρυα για αυτά που ζεις, όχι για αυτούς που πεθαίνουν. Στην αυλή της εκκλησίας σχηματίζονται μικρά μαύρα μπουκέτα από παρέες που συνομιλούν χαμηλοφώνως, ωστόσο σπανίως αναφέρονται στον εκλιπόντα. Και μετά βαδίζουν όλοι πίσω από το φέρετρο, ένα μαύρο κορδόνι που δένει τη ζωή με τον θάνατο. Επιστρέφουν όλοι, έκτος από έναν.
Είναι διεστραμμένο, το ξέρω. Όμως η κάθοδος στο μνήμα που θυμίζει την πτώση του φακέλου στην κάλπη. Θα μου πείτε ότι ζεις μόνο μία φορά, αλλά ψηφίζεις περισσότερες. Καλά. Μετρήστε όμως, πόσες φορές πεθαίνουν οι ελπίδες. Όπως και να ΄χει, σε αυτές τις εκλογές η ατμόσφαιρα θυμίζει κηδεία μακρινού συγγενούς ή φίλου που δεν πονέσαμε. Θα πας από υποχρέωση, ανέκφραστος, με δυο τυπικές κουβέντες στο στόμα. Α, ναι, είναι σίγουρα οι εκλογές με τον κώδικα κηδείας. Απλώς ο καθένας μας πάει να θάψει κάτι διαφορετικό. Άλλοι αποχαιρετούν όνειρα και ελπίδες. Μερικοί θα θάψουν τον Άϊ Βασίλη τους, αρκετοί το μίσος τους, πολλοί περισσότεροι το ενδιαφέρον τους για όσα συμβαίνουν στη χώρα. Και εκεί βρίσκεται η ιστορική μοναδικότητα αυτών των εκλογών. Κανένας δεν έχει να ελπίζει τίποτα από κανέναν. Και όλοι αυτοί οι βουβοί ψηφοφόροι δεν καταλαβαίνουν και για ποιο λόγο γίνονται όλα αυτά. Είναι η πρώτη αναμέτρηση που θα υπάρχουν μόνο ηττημένοι ή, τέλος πάντων, το αποτέλεσμα δεν πρόκειται να αλλάξει κάτι στη ζωή των ανθρώπων. Τις προηγούμενες φορές είχες να περιμένεις κάτι. Τώρα υπάρχει κάτι που περιμένει εσένα.
Για πρώτη φορά ψηφίζουμε και ο κυρίαρχος πολιτικός λόγος δεν περιγράφει ένα όραμα, ένα σχέδιο για τη χώρα. Είναι σαν να παίζει ένα ραδιόφωνο που δεν προσέχεις. Οι δύο υποψήφιοι πρωθυπουργοί δεν έχουν τίποτα να υποσχεθούν και τίποτα για να δώσουν. Αυτό, βέβαια, είναι ειλικρινές και το μόνο που έχουμε να κερδίσουμε από αυτήν την εκλογή. Όμως, συχνά, όταν η αλήθεια έρχεται τόσο αργά, είναι σαν τη ζωή που φεύγει νωρίς.
