Από τον CD
Ο περήφανος ελληνικός λαός, όπως και όλοι οι λαοί που δηλώνουν περήφανοι, δηλαδή όλοι, ψηφίζει συνήθως όχι για να επιβραβεύσει κάποιον για το πόσο καλά τα έκανε, αλλά για να εφαρμόσει αυτά που υπόσχεται.
Επίσης το εκλογικό σώμα πλέον γνωρίζει ότι είτε ροζ είτε γαλάζιο, το μπιλιετάκι του ΕΝΦΙΑ θα του έρθει κανονικά και δεν το γλιτώνει. Επίσης το ίδιο εκλογικό σώμα επιλέγει ευρώ (και καλά κάνει, παρά τα υπερήφανα "όχι') και ξέρει ότι για να μείνει στο ευρώ χρειάζονται και άλλες θυσίες. Άρα αυτό που είχε να επιλέξει ανάμεσα στα δύο κόμματα εξουσίας, ήταν αυτόν που θα του έδινε την πεποίθηση ότι αφενός οι θυσίες του θα είναι οι λιγότερο αιματηρές και ότι αυτές θα πιάσουν επιτέλους τόπο. Και είναι λογικό ότι σε αυτή την βάση συνήθως επιλέγεται αυτός που προτάσσει την ανανέωση. Ο Τσίπρας λοιπόν εκμεταλλευόμενος το αδιαμφισβήτητο επικοινωνιακό του χάρισμα αλλά και τις πολιτικές του ικανότητες (ναι τις έχει) έστρεψε την πολιτική συζήτηση στο αφήγημα (αυτή την λέξη βρήκα) μεταξύ νέου παλιού, προτάσσοντας την ανανέωση του πολιτικού σκηνικού και την πάταξη της διαφθοράς, διαρκή διελκυνστίδα σε πολλές εκλογικές αναμετρήσεις. Απέναντι του είχε έναν έμπειρο, συμπαθή και με κοινή λογική πολιτικό, ο οποίος, παρά του ότι στάθηκε στο ύψος των περιστάσεων, παρέμεινε δέσμιος του πολύ πρόσφατου παρελθόντος του κόμματος του, το οποίο αποτελείται από ως επί το πλείστον φθαρμένα στελέχη. Δέσμιος ο Μειμαράκης του υπηρεσιακού του ρόλου, δεν μπόρεσε να κάνει καμία ανανέωση στο κόμμα του. Δεν προλάβαινε κιόλας μιας κι η προηγούμενη ηγεσία έφυγε μόλις πριν δυο μήνες μετά την ήττα του Ιανουαρίου. Έτσι λοιπόν αναγκάστηκε να διαχειριστεί μια κατάσταση, περισσότερο ως καλός στρατιώτης της παράταξης, παρά ως αρχηγός. Η μεγάλη εικόνα λοιπόν ήταν ένας χαρισματικός Τσίπρας, ο οποίος πλέον στον μέσο ψηφοφόρο δεν έβγαζε κανένα στοιχείο επικινδυνότητας, απέναντι όχι στον Μειμαράκη, αλλά απέναντι σε φθαρμένους πολιτικούς, τους οποίους ο κόσμος είχε πολύ πρόσφατα αποδοκιμάσει και οι οποίοι κατεβαίναν στην πολιτική αντιπαράθεση με το "συγκλονιστικό" πολιτικό επιχείρημα : 'εμείς τα λέγαμε"
Ο λαός λοιπόν, ούτε σοφός είναι, ούτε ανόητος. Επιλέγει πάντα από τις δυνατότητες που έχει.
Το πρόβλημα λοιπόν της ΝΔ, και της όποιας αστικής παράταξης, είναι ότι πια έχει πάψει να πείθει τον κόσμο, γιατί έχει πάψει πια να λειτουργεί πολιτικά. Τώρα είναι η ώρα της πολιτικής. Τις ιδέες τις έχουμε δουλέψει τα τελευταία χρόνια. Πρέπει να παράξουμε πολιτική που να κατεβαίνει στον σημερινό συμπολίτη μας ώστε να σταθούμε στο πεζοδρόμιο μαζί του, να μιλήσουμε ως ίσος προς ίσον και όχι από καθέδρας.
Για να γίνει αυτό βέβαια, συμπληρώνω εγώ, πρέπει η ΝΔ να απαλλαγεί από φεουδάρχες και υποτακτικούς αυτών που το μόνο που ξέρουν είναι να κρατάνε τις θεσούλες τους, και να ανοιχτεί ουσιαστικά στην κοινωνία. Και κοινωνία δεν είναι ο κομματικός σωλήνας.
CD
