Ηπια αντιμετώπιση υπό προϋποθέσεις
ΑΛΕΞΗΣ ΠΑΠΑΧΕΛΑΣ
(Πηγή : http://www.kathimerini.gr)
Η χώρα θα μπορούσε να πάει καλά. Δεν εννοώ ότι θα γίνει οικονομία-τίγρη μέχρι το επόμενο καλοκαίρι, όχι. Η ζημιά που έχει γίνει στην παραγωγική βάση της χώρας σε συνδυασμό με τις τράπεζες-ζόμπι δεν συνηγορούν υπέρ της απογείωσης. Η εμπιστοσύνη των ξένων επενδυτών στη χώρα είναι μηδενική. Αγόρασαν το αφήγημα της περιόδου Σαμαρά, αλλά τώρα πλέον έχουν καεί. Η πολιτική σταθερότητα επίσης δεν είναι διόλου εξασφαλισμένη. Ολοι γνωρίζουν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ υποφέρει ακόμη από βαθιά ρήγματα, τα οποία ενδέχεται να καταστούν μοιραία κατά την υλοποίηση του τρίτου μνημονίου.
Παρ’ όλα αυτά, βλέπω μερικά θετικά σημάδια στον ορίζοντα που θα μπορούσαν, υπό προϋποθέσεις, να μας βάλουν σε έναν ενάρετο κύκλο στον οποίο θα μπαίναμε ούτως ή άλλως αν δεν επιλέγαμε την περιπέτεια, αντί για τη σταθερότητα, τον περασμένο Δεκέμβριο με την εκλογή Προέδρου.
Η προσφυγική/μεταναστευτική κρίση έχει αλλάξει τα δεδομένα. Εχει στρέψει κάποιους, κυρίως ανατολικούς, εναντίον μας, αλλά ταυτόχρονα έχει υπενθυμίσει πόσο σημαντικό είναι να μη μετατραπεί η Ελλάδα σε failed state, διαλυμένο κράτος. Το έχουν αντιληφθεί άπαντες.
Την ίδια στιγμή το Βερολίνο βρίσκεται σε μια στρατηγική αμηχανία απέναντι στην Ελλάδα. Οι θερινές υπερβολές του κ. Σόιμπλε έχουν προβληματίσει βαθύτατα το γερμανικό κατεστημένο και «ξύπνησαν» το Παρίσι και τον πρόεδρο Ολάντ, ο οποίος είδε ότι κερδίζει πολιτικά παίζοντας τον ρόλο του «καλού» έναντι της Ελλάδος. Η γαλλογερμανική ισορροπία είχε χαθεί για πολύ καιρό, αλλά τώρα φαίνεται πως το Παρίσι θέλει να διαδραματίσει ξανά τον παραδοσιακό του ρόλο. Ο κ. Ολάντ μοιάζει να θέλει να πάρει «αγκαλιά» τον κ. Τσίπρα και να τον βοηθήσει να περάσει τον επόμενο κρίσιμο κάβο. Σημαντικό, τέλος, ρόλο σε αυτό το θετικό παζλ διαδραματίζουν οι Αμερικανοί. Η κυβέρνηση Ομπάμα και οι Κλίντον αντιμετώπισαν με συμπάθεια τον κ. Τσίπρα στα πρώτα στάδια της πολιτικής του εκτόξευσης. Τον έβλεπαν σαν ένα αγκάθι στο πλευρό της Γερμανίας και έναν ηγέτη που θα μπορούσε να εκμοντερνίσει την Ελλάδα. Απογοητεύθηκαν γρήγορα όμως από τον συνδυασμό της ερασιτεχνικής ασχετοσύνης του επιτελείου του και ορισμένων ακραίων πτυχών των θέσεών του. Τώρα, όμως, είναι έτοιμοι να αγοράσουν το αφήγημα ενός Τσίπρα που θα μετακινηθεί στο κέντρο και θα πάρει αποφάσεις για μεταρρυθμίσεις και ιδιωτικοποιήσεις που θα εκπλήξουν τους πάντες.
Το ίδιο αφήγημα έχουν, όχι απλώς αγοράσει αλλά και αναλάβει να προωθήσουν οι Γάλλοι.
Τι σημαίνει αυτό πρακτικά; Οτι οι επόμενες αξιολογήσεις θα είναι πολύ soft (ήπιες) και πως θα δοθεί χώρος και χρόνος στον κ. Τσίπρα να υλοποιήσει τις δεσμεύσεις της χώρας με πιο αργό και μαλακό ρυθμό.
Εως εδώ καλά. Ολα αυτά θα ισχύσουν όμως υπό τρεις προϋποθέσεις. Προϋπόθεση πρώτη, ότι ο ίδιος ο πρωθυπουργός αλλά και τα βασικά του στελέχη θα αποδείξουν εμπράκτως ότι έχουν αλλάξει και πως θα υλοποιήσουν κάποιες υποχρεώσεις με πολιτικό κόστος, θα αγκαλιάσουν τους ενδιαφερόμενους επενδυτές και θα δώσουν άλλο σήμα προς τα έξω. Προϋπόθεση δεύτερη, πως ο κ. Τσίπρας δεν θα «μεθύσει» από τις αγκαλιές και τα κόκκινα χαλιά στο Παρίσι και στην Ουάσιγκτον. Εκανε αυτό το λάθος στην αρχή της πρώτης του θητείας και έπεσε γρήγορα σε τοίχο. Προϋπόθεση τρίτη, ότι δεν θα δώσει καμία εμφανή αφορμή στον κ. Σόιμπλε και τους λοιπούς ιέρακες που περιμένουν στη γωνία για να δυναμιτίσουν όλη αυτή την ωραία ατμόσφαιρα.
