Ο Αλέκος ο φλου και η μεγάλη αυταπάτη
ΣΤΕΦΑΝΟΣ ΚΑΣΙΜΑΤΗΣ
(Πηγή : http://www.kathimerini.gr)
Προσωπικώς, αποφεύγω τα κουτσομπολιά, αλλά πώς γίνεται και έρχονται αυτά μόνα τους και με βρίσκουν, δεν ξέρω... Ηταν στις αρχές της προηγούμενης κυβέρνησης και εμείς, με μάτια ορθάνοικτα, αρχίζαμε μόλις να εξοικειωνόμαστε με τον θαυμαστό νέο κόσμο του ΣΥΡΙΖΑ, όταν μου περιήλθε η πληροφορία (αν θέλετε, με εισαγωγικά) ότι ο παππούς Αλέκος της νέας, τότε, κυβέρνησης ήταν 78 ετών και όχι 74, όπως φέρεται να δήλωνε. Δεν πήγε ο νους μου στο πονηρό και δεν ασχολήθηκα περαιτέρω, διότι η τσαχπινιά ―ως τοιαύτη την εξέλαβα― δεν είναι αμάρτημα. Μην σας πω ότι, υπό συγκεκριμένες συνθήκες, είναι και πλεονέκτημα. (Εδώ κοτζάμ Βαρουφάκης, που χορεύει μπροστά στον καθρέπτη, έγινε υπουργός! Μία αθώα ανακρίβεια για την ηλικία του Μέντορα μας μάρανε;).
Οσο περισσότερο τον γνωρίζαμε, όμως, ο Μέντωρ αποκαλυπτόταν περισσότερο περίπλοκος ως χαρακτήρας. Να τον δεις στα σοβαρά ή ως αστείο; Δεν μπορούσες ποτέ να πεις με βεβαιότητα. Γιατί ο Μέντωρ στεκόταν πάντα σε ένα μεταίχμιο: μεταξύ φρίκης και χαβαλέ, μεταξύ χαριτωμένης επιπολαιότητας και ασύλληπτης ελαφρότητας, μεταξύ Ντόλτσε και Μαξίμου. Δηλαδή, ό,τι ακριβώς ισχύει και για το ύφος του, που δίνει την εντύπωση του μόνιμου χάνγκοβερ και σε κάνει να μην ξέρεις αν, την ώρα που τον βλέπεις, είναι αγουροξυπνημένος ή μισοκοιμισμένος ― δηλαδή, αν μπαίνει στον ύπνο ή αν βγαίνει.
Στην υπόθεση όμως της εταιρείας ΔΙΑΤΜΗΣΗ, που μας απασχολεί από προχθές, το φλου του Μέντορα δεν τον προστατεύει πια. Ο,τι και αν λέγεται από τον ίδιο ή τους υπερασπιστές του, είναι βέβαιο ότι η υπόθεση φέρει τη σφραγίδα του Μέντορα: είναι ένα μπέρδεμα, όπου η αλήθεια κρύβεται σε σκιές και αποχρώσεις. Η ουσία της υπόθεσης όμως δεν χάνεται και αυτή είναι το υποτιθέμενο δίλημμα, για κάθε πολιτευόμενο, μεταξύ νομιμότητας και ηθικής. Το ζήτημα όμως έχει απαντηθεί προ πολλού, με την υπόθεση Βουλγαράκη: ο πολιτευόμενος οφείλει να είναι και τα δύο ταυτοχρόνως και, στην πραγματικότητα, δεν υφίσταται καν θέμα διλήμματος.
Προφανώς, όμως, ο Αλέκος ο φλου και ο ΣΥΡΙΖΑ δεν το βλέπουν έτσι. Ο δε λόγος για τον οποίο το αντιλαμβάνονται διαφορετικά είναι αυτό που πρέπει να κρατήσουμε και να σταθμίσουμε εν όψει της Κυριακής. Πρόκειται για το ηθικό πλεονέκτημα, που διεκδικεί πάντα η Αριστερά και το οποίο της δίνει έναν αέρα ανωτερότητας ― τον βλέπουμε να εκφράζεται διαφορετικά στον καθένα τους αναλόγως της προσωπικότητάς του: με αλαζονεία στην Κωνσταντοπούλου, με υστερική οργή στον Στρατούλη ή με αυτό το μείγμα αδιαφορίας, κουτοπονηριάς, «δεν βαριέσαι» και επιπολαιότητας, στην περίπτωση του Μέντορα. Από τη Μερσεντές που διεκδίκησε ο αναρχικός βουλευτής Διαμαντόπουλος και τη μαμά Βαλαβάνη μέχρι την εταιρεία του Μέντορα, σε αυτούς τους μήνες που ο ΣΥΡΙΖΑ βρίσκεται στο προσκήνιο είτε ως κυβέρνηση είτε ως ψυχόδραμα στην επικαιρότητα, όσα παρόμοια (ανθρώπινα, να το παραδεχθώ) είδαμε από την πρώτη φορά Αριστερά, δείχνουν πόσο αβάσιμη είναι η πεποίθηση στην ηθική ανωτερότητα της Αριστεράς.
Στην πραγματικότητα, αυτή η πεποίθηση ότι, κατά κάποιο τρόπο, οι ιδέες εξαγνίζουν το άτομο που τις ασπάζεται είναι η μεγάλη αυταπάτη της Αριστεράς και, συγχρόνως, ένας από τους λόγους της αντοχής της, διότι ο συνδυασμός βλάκα και τεμπέλη είναι πάρα πολύ συχνός στο ανθρώπινο είδος και ο συγκεκριμένος τύπος αναζητεί πάντα την άνεση της εύκολης και γρήγορης λύσης του τύπου «γίνομαι αριστερός και περνώ αυτομάτως στην πλευρά των καλών».
Τα αποτελέσματα των εκλογών θα πρέπει να μην επιβραβεύσουν τους εκπροσώπους αυτών των πεποιθήσεων. Θα είναι ένα αληθινό βήμα προόδου για την πολιτική ζωή, αν καταλάβουμε, επιτέλους, τι απάτη είναι η Αριστερά και πόσο ευθύνεται για τη σημερινή κατάσταση.
Ο Τσίπρας κοπανιέται κάτω, που λέει ο λόγος, για να μας πείσει ότι αυτοί είναι οι καλύτεροι άνθρωποι, ενώ της Ν.Δ. είναι οι παλιοί, οι διαπλεκόμενοι και οι διεφθαρμένοι. Οχι, στην πραγματικότητα είναι οι ίδιοι, διότι έχουν την ίδια ανθρώπινη φύση. Αν, όμως, σε κάτι διαφέρουν οι αριστεροί του ΣΥΡΙΖΑ από τους δεξιούς της Ν.Δ. είναι στις εξωπραγματικές και ανεφάρμοστες ιδέες τους. Αλλά αυτό δεν είναι πλεονέκτημα. Είθε, λοιπόν, η πρώτη φορά Αριστερά να ήταν και η τελευταία...
Η μαμά θύμωσε
Τι σας έλεγα στην αρχή του προηγούμενου σημειώματος; Να, τώρα, με ενημερώνουν για το «σκάνδαλο» που ξέσπασε σε ιδιωτικό σχολείο αριστερών ιδεολογικών αποκλίσεων. Μητέρα ανηλίκου, όπως ακούω, με ανεπίληπτη αριστερή συνείδηση η ίδια, εξεμάνη, επειδή δημοσιοποιήθηκε ότι το παιδί της γράφτηκε στο εν λόγω σχολείο, το οποίο τυγχάνει και από τα ακριβότερα.
Εν μέρει τη δικαιολογώ, διότι τα παιδιά σωστό είναι να μένουν εκτός δημοσιότητας. Αλλά και πέραν αυτού, δεν είναι σωστό ―θέλω να πω, συμφέρον για την ίδια― να εκτίθεται αριστερή γυναίκα, επειδή έστειλε το παιδάκι της σε ιδιωτικό σχολείο! Δηλαδή, πού να το έστελνε; Ο καθένας σήμερα στην Ελλάδα, εφόσον έχει στοιχειώδη αντίληψη των πραγμάτων, σε ιδιωτικό θα το έστελνε, ακόμη και ο Μπαλτάς, αν είχε. (Αν είχε και από τα δύο: και παιδιά και στοιχειώδη επαφή με την πραγματικότητα...).
Καταλαβαίνω, λοιπόν, πως η περιστερά έγινε ιέραξ, που λέει ο λόγος, αλλά δεν δικαιολογώ τα άλλα που λέγονται, ότι δηλαδή, στην παράστασή της ενώπιον του Δ.Σ. του σχολείου, συνοδευόταν από τσούρμο υποστηρικτών της με ακαθόριστες ιδιότητες και ότι ζήτησε αντίποινα εις βάρος του γονέα που τράβηξε την επίμαχη φωτογραφία του παιδιού. Δεν τα δικαιολογώ, αλλά ούτε και τα πιστεύω! Μακριά από μένα τέτοια πράγματα...
