Στον αστερισμό του ρηχού
Ανδρέας Πετρουλάκης
(Πηγή : http://www.protagon.gr)
Ο κ. Λεβέντης, που τώρα προβάλλεται από ορισμένους δημοσιογράφους ως σοβαρός πολιτικός, ήταν μια γραφική φιγούρα στα μέσα της δεκαετίας του ‘90 που έλεγε με κωμικό τρόπο κάποιες καφενειακές κοινοτοπίες.
Οι κοινοτοπίες συχνά επιβεβαιώνονται από τη ζωή γιατί πρόκειται για χαμηλού βάθους και πολλών αναγνώσεων αοριστολογίες και τώρα ο πρώην περιθωριακός θεωρείται από ορισμένους προφήτης. Τα χρόνια εκείνα του΄90 η χώρα έτρεχε με ρυθμό ανάπτυξης 5% και είχε τα πολιτικά, κοινωνικά και ψυχολογικά χαρακτηριστικά μιας κανονικής Ευρωπαϊκής χώρας. Ακόμα και αν η συνέχεια έδειξε ότι η εκτίμηση ήταν υπερβολική και η εποχή όχι και τόσο αθώα, δεν μπορεί να αμφισβητήσει κανείς ότι υπήρχε ακόμα μια πολιτική και πνευματική ελίτ που ενέπνεε εμπιστοσύνη στο λαό. Και ο ίδιος ο λαός είχε πολύ μεγαλύτερη αισιοδοξία και αυτοπεποίθηση από ό,τι σήμερα, όπου η παραίτηση και η απογοήτευση χαμηλώνει τον πήχη των προσδοκιών και των απαιτήσεων. Δεν είναι, λοιπόν, που o κ. Λεβέντης έγινε στο μεταξύ σοβαρός, είναι που στις μέρες μας έχουμε βυθιστεί πολύ στην κλίμακα της σοβαρότητας ώστε ο πρώην γραφικός στο μεταξύ άλλαξε πρόσημο.
Οι κοινοτοπίες συχνά επιβεβαιώνονται από τη ζωή γιατί πρόκειται για χαμηλού βάθους και πολλών αναγνώσεων αοριστολογίες και τώρα ο πρώην περιθωριακός θεωρείται από ορισμένους προφήτης. Τα χρόνια εκείνα του΄90 η χώρα έτρεχε με ρυθμό ανάπτυξης 5% και είχε τα πολιτικά, κοινωνικά και ψυχολογικά χαρακτηριστικά μιας κανονικής Ευρωπαϊκής χώρας. Ακόμα και αν η συνέχεια έδειξε ότι η εκτίμηση ήταν υπερβολική και η εποχή όχι και τόσο αθώα, δεν μπορεί να αμφισβητήσει κανείς ότι υπήρχε ακόμα μια πολιτική και πνευματική ελίτ που ενέπνεε εμπιστοσύνη στο λαό. Και ο ίδιος ο λαός είχε πολύ μεγαλύτερη αισιοδοξία και αυτοπεποίθηση από ό,τι σήμερα, όπου η παραίτηση και η απογοήτευση χαμηλώνει τον πήχη των προσδοκιών και των απαιτήσεων. Δεν είναι, λοιπόν, που o κ. Λεβέντης έγινε στο μεταξύ σοβαρός, είναι που στις μέρες μας έχουμε βυθιστεί πολύ στην κλίμακα της σοβαρότητας ώστε ο πρώην γραφικός στο μεταξύ άλλαξε πρόσημο.
Οι δημοσκοπήσεις λένε ότι μπορεί να μπει στη Βουλή. Και γιατί να μη μπει; Στην εποχή που θεωρείται άξιο λόγου τι δηλώνει η κ. Ραχήλ Μακρή και ο κ. Μιχελογιαννάκης, λίγους θα εκπλήξει. Οι δυνατότητά μας να εκπλησσόμαστε έχει εξανεμιστεί αυτά τα πέντε χρόνια όταν διαπιστώσαμε πόσο έρμαιο του τυχαίου, του ελαφρού, του αψυχολόγητου, του ρηχού μπορεί να γίνει η δημόσια ζωή με συνέπειες καταστροφικές κάποιες φορές. Πόσο συχνά το ασόβαρο και το γκροτέσκο πήρε το ρόλο του πρωταγωνιστή στα κοινά μας πράγματα προκαλώντας τον ορθό λόγο. Πόσο απαθείς, στο τέλος, παρακολουθούσαμε σαν κάτι πολύ φυσιολογικό να εκτυλίσσεται μπροστά στα μάτια μας η υπουργοποίηση ενός πολιτικού του βεληνεκούς του κ. Χαϊκάλη σε ένα από τα κρισιμότερα πόστα της κυβέρνησης ή η ανάθεση για 25 μέρες υπουργικών καθηκόντων σε μία τραγουδίστρια η οποία είχε στο διάστημα αυτό προγραμματισμένες περιοδείες σε ΗΠΑ και Καναδά, για μόνο το λόγο ότι ήταν φαν της ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας.
Μην ξεχνάτε πόσο έρμαιο του τυχαίου έγινε η χώρα όταν ο απερχόμενος Πρωθυπουργός έτυχε να γνωρίσει στην Αίγινα και να εντυπωσιαστεί από τον κ.Βαρουφάκη, ή πόσο επιβλαβές υπήρξε για τους θεσμούς το αψήφιστο και επιπόλαιο της απόφασης του ίδιου να απαλλαγεί από την υπουργοποίηση της κ. Κωνσταντοπούλου φορτώνοντάς την στη Βουλή. Για να μη μιλήσουμε για την ευκολία με την οποία μία μικρή ομάδα ανθρώπων, χωρίς γνώση και εμπειρία, πήραν δραματικές αποφάσεις για το μέλλον της χώρας όπως το Δημοψήφισμα και το κλείσιμο την Τραπεζών. Όλα τόσο απλά, τόσο ανεπαίσθητα, τόσο καταστροφικά. Ο λόγος είναι απλός- δεν υπήρχαν ισχυροί και εμπεδωμένοι θεσμοί να τα αποτρέψουν και αυτό σε τέτοια έκταση δεν συνέβαινε στο παρελθόν. Η πολιτική μας ζωή είναι ανώριμη, ελάχιστα συμπαγής και ανθεκτική στην απορρόφηση σημαντικών κραδασμών. Αρκεί να σκεφτείτε τρία στιγμιαία επεισόδια της πρόσφατης ιστορίας για να καταλάβετε από τις ασύμμετρες συνέπειές τους πόσο στον αφρό κινούνται τα δημόσια πράγματα.
Το πρώτο είναι η αψυχολόγητη απόφαση της κ. Μπακογιάννη να αλλάξει ξαφνικά θέση και να δεχτεί την παράτυπη αλλαγή του καταστατικού, εν μέσω εκλογής, που επεδίωκαν οι αντίπαλοί της και να συμφωνήσει στην εκλογή Προέδρου της ΝΔ από το λαό. Ήταν σίγουρο ότι με κάθε άλλο τρόπο θα κέρδιζε, θα στήριζε εξ αρχής το πρώτο Μνημόνιο και η χώρα δεν θα οδηγείτο σε τόσο οξύ διχασμό, αφού δεν θα εκπαιδευόταν στην αντιμνημονιακή υστερία ένα μεγάλο μέρος των συντηρητικών ψηφοφόρων. Αν η Ντόρα Μπακογιάννη είχε ξυπνήσει αλλιώς εκείνη τη μέρα η ιστορία της πενταετίας θα ήταν διαφορετική. Το δεύτερο είναι η αστόχαστη απόφαση του κ. Κουβέλη να μην δεχτεί να είναι υποψήφιος Πρόεδρος της Δημοκρατίας. Αν γινόταν, η χώρα θα είχε αποφύγει τις περασμένες εκλογές, θα γινόταν η αξιολόγηση, θα μπαίναμε στην πιστωτική γραμμή στήριξης και τώρα θα είχαμε πρωτογενή πλεονάσματα και ανάπτυξη. Το τρίτο ήταν η φαεινή έμπνευση ενός διαφημιστή να συλλάβει την ιδέα με το τρενάκι. Αν εκείνη τη μέρα ήταν ανέμπνευστος, το κόμμα του 2% δεν θα γινόταν του 4,5%, δεν θα είχαμε γνωρίσει την ανερμάτιστη Κυβέρνηση της αριστεροακροδεξιάς και πιθανότατα τώρα θα ήμασταν πιο πλούσιοι κατά 60 δισ.
Με κανονική χώρα με συμπαγείς και ριζωμένους θεσμούς δεν θα επέτρεπε σε τόσο στιγμιαία επεισόδια να την καταδικάσουν. Αλλά η δημόσια ζωή κινείται στον αφρό, στο τυχάρπαστο, στο επιπόλαιο, το αψήφιστο, το ανέμελο, το ανερμάτιστο, το αβαθές. Εκεί δηλαδή όπου ο κάθε κ. Λεβέντης μπορεί να βρει ρόλο.
