Περί των συντρόφων Κόρμπιν και Παναγιώτη
ΣΤΕΦΑΝΟΣ ΚΑΣΙΜΑΤΗΣ
(Πηγή : http://www.kathimerini.gr/)
Νομίζαμε, ίσως, ότι έχουμε το προνόμιο να συμβαίνουν μόνον εδώ ― στη χώρα του εξυπνότερου λαού του κόσμου· αλλά τις μέρες αυτές ένας «Συριζαίος» ετοιμάζεται να γίνει αρχηγός του ιστορικού κόμματος των Εργατικών στη Βρετανία.
Λέγεται Τζέρεμι Κόρμπιν και είναι 66 ετών. Δεν έχει πάει στο πανεπιστήμιο και έχει περάσει όλη τη ζωή του ως επαγγελματίας συνδικαλιστής. Πολιτικά και ιδεολογικά προέρχεται από τη διαβόητη κλίκα των τροτσκιστών του Λίβερπουλ (Μαχητική Τάση, ήταν η επίσημη ονομασία της). Αυτοί επέβαλαν ένα είδος μονοκομματικής δικτατορίας στην αυτοδιοίκηση της πόλης και τη χρεοκόπησαν οικονομικά στις αρχές της δεκαετίας του 1980. Το 1985 τελείωσαν, όταν ο Κίνοκ τους πέταξε έξω από το κόμμα.
Ωστόσο, ο Κόρμπιν δεν έχει αλλάξει από τότε. «Είναι σαν εκείνους τους Ιάπωνες στρατιώτες που τους ανακάλυπταν στη ζούγκλα, δεκαετίες αφού η χώρα τους είχε παραδοθεί και ο πόλεμος τελειώσει, και οι οποίοι αγνοούσαν τις δραματικές αλλαγές που είχαν επέλθει στον κόσμο», το περιγράφει ο Ντόμινικ Λόσον.
Για να το πω όσο πιο συνοπτικά γίνεται, ο Κόρμπιν θεωρεί τις ΗΠΑ και τη Δύση, γενικότερα, τον απόλυτο φορέα του κακού στον κόσμο και υποστηρίζει αναφανδόν κάθε αυτόκλητο πολέμιό τους. Υποστηρίζει τη Χαμάς, τη Χεζμπολάχ, τον Πούτιν και στο παρελθόν έχει υποστηρίξει τον Καντάφι και τον Μιλόσεβιτς ― όπως και οι δικοί μας Συριζαίοι, δηλαδή. Ως βουλευτής, είχε προσκαλέσει στη Βουλή των Κοινοτήτων δύο καταδικασμένους τρομοκράτες του IRA, μόλις λίγες εβδομάδες αφότου η οργάνωση είχε τινάξει τη βρετανική κυβέρνηση στον αέρα στο Μπράιτον ― όπως και οι δικοί μας παραστέκονταν, σχετικά πρόσφατα, στον Κουφοντίνα και τους Ξηρούς. Η δε απέχθειά του για ό,τι σχετίζεται με τον πατριωτισμό στη Βρετανία δεν κρύβεται: αποκαλεί τα Φόκλαντς «Μαλβίνες Νήσους» και υποστηρίζει την παραχώρησή τους στην Αργεντινή.
Ο συγχρωτισμός του, όμως, με δικτάτορες και εκπροσώπους κάθε εκδοχής αντιδυτικού μένους τού έχει αφήσει κάποιο κουσούρι, όπως φαίνεται. Προσφάτως, λ.χ., ως λύση στο πρόβλημα της σεξουαλικής παρενόχλησης εις βάρος των γυναικών στον υπόγειο σιδηρόδρομο υποστήριξε τον διαχωρισμό των φύλων σε ξεχωριστά βαγόνια. Το αποτέλεσμα ήταν να δεχθεί επιθέσεις, δικαιολογημένα, από ολόκληρο το φάσμα κομμάτων και φεμινιστικών οργανώσεων, που του προσήψαν ηττοπάθεια και οπισθοδρομικότητα.
Δεν είναι μόνον ότι ο άνθρωπος είναι ανίκανος επειδή βρίσκεται αλλού· το κυριότερο χαρακτηριστικό του είναι ότι δεν θέλει να φύγει από εκεί ― δεν θέλει ούτε καν να επισκεφθεί τον πραγματικό κόσμο. Με λίγα λόγια, ο Κόρμπιν, πιθανότερος επόμενος αρχηγός των Εργατικών, δεν υπάρχει ποτέ περίπτωση να εκλεγεί πρωθυπουργός στη χώρα του και οι «σοφοί» των Εργατικών προδικάζουν το τέλος του κόμματος.
Πώς τους προέκυψε. Ορισμένοι θεσμοί, όπως η διαδικασία εκλογής αρχηγού σε ένα κόμμα, αντέδρασαν με πανικό στην κρίση αντιπροσωπευτικότητας του κοινοβουλευτισμού, ανοίγοντας το εκλογικό σώμα απερίσκεπτα. Η συμμετοχή στην εκλογή των «φίλων του κόμματος», με αντίτιμο τρεις λίρες για την εγγραφή τους, έχει ανοίξει τους Εργατικούς σε ακραία αντισυστημικά ρεύματα διαμαρτυρίας, τα οποία ουσιαστικά έχουν κάνει ρεσάλτο στο κόμμα. Μόνον το 10% όσων πρόκειται να ψηφίσουν στην εκλογή αρχηγού είχε ψηφίσει στην εκλογή που ανέδειξε τον Μίλιμπαντ, πριν από μόλις πέντε χρόνια.
Σε αυτά τα πέντε χρόνια, συνεχιζόταν στο μεταξύ μια διαδικασία προγενέστερη: οι τεχνολογικές δυνατότητες (Ιντερνετ κ.λπ.) διευκόλυναν τη μείξη των ρευμάτων κατά της παγκοσμιοποίησης σε ένα περισσότερο ομοιογενές αντικαπιταλιστικό ρεύμα, το οποίο συνάντησε κατά περίπτωση μια προϋπάρχουσα τοπική παράδοση «αντίστασης». Ο Κόρμπιν, ο εξωγήινος τροτσκιστής, και, από την άλλη πλευρά, ο γνώριμος, ο δικός μας Λαφαζάνης είναι απολύτως παραδοσιακοί, ο καθένας με τον τρόπο του και μέσα στο περιβάλλον του. Απλώς, για τους Βρετανούς είναι μεγαλύτερο το ξάφνιασμα, επειδή στη χώρα τους το συγκεκριμένο είδος ήταν περιθωριακό εδώ και δεκαετίες, ενώ σε εμάς ήταν προστατευόμενο ― ακόμη χειρότερα, είχε γίνει μέρος της «κανονικότητας».
Η αποδοχή που βρίσκει ο Κόρμπιν από μερίδα του κόσμου και των ΜΜΕ αποκαλύπτει το βάθος της αποστροφής που υπάρχει για το σύστημα σε ορισμένους κύκλους. Είναι τέτοια, ώστε πολλοί εκλαμβάνουν πρόθυμα την απόστασή του από την πραγματικότητα ως ηθική ανωτερότητα. Τον εκτιμούν, δηλώνουν, για την ανεπίληπτη εντιμότητά του (ως βουλευτής, διεκδικεί τις χαμηλότερες δαπάνες από το δημόσιο ταμείο), αλλά και για τη σταθερότητα των πεποιθήσεών του. Για τα ίδια περίπου που επαινούν εδώ τον σύντροφο Παναγιώτη οι φίλοι του, θυμίζω.
Με όλα αυτά, θέλω να πω ότι, πράγματι, υπάρχει ένα διεθνές ή, έστω, ευρωπαϊκό αντικαπιταλιστικό ρεύμα. Υπάρχει, δηλαδή, μια τεράστια αγορά εκεί έξω, για όποιον έχει τη δυνατότητα να την εκμεταλλευθεί. Η δε γκάμα των ρόλων που προσφέρει ανοίγεται από τον μετροσέξουαλ Νάρκισσο μέχρι τον ιεροκήρυκα. Πάρτε, λ.χ., την περίπτωση του Ράσελ Μπραντ, επίσης στη Βρετανία. Ψώνιο, ωραιοπαθής και κοσμικός, είναι ταυτόχρονα και ιεροκήρυκας, προφήτης και θεωρητικός της σοσιαλιστικής επανάστασης, την οποία διδάσκει από τηλεοπτικό σόου με εκατοντάδες δεκαοκτάχρονες στο ακροατήριο να ουρλιάζουν.
Πού καταλήγω. Οτι ήταν λογικό ο Αγορίνος να στείλει μόνο την αγάπη του στον Παναγιώτη, αλλ’ όχι τη στήριξή του στη ΛΑΕ. «Πριτς!» Ετσι, φαντάζομαι, ότι θα μπορούσε να του κάνει, καθώς θα χόρευε συγχρόνως μπροστά στον καθρέπτη του, με το τραγούδι «A gift to the women of the world» του μακαρίτη Λου Ριντ. Σιγά μην πάει η χάρη του δίπλα στον Παναγιώτη, τον Λεουτσάκο και τους άλλους βρωμοποδαρίλες! There is a world elsewhere, που λέει ο σαιξπηρικός Κοριολανός.
Είναι γνώριμο το φαινόμενο αυτό με τα ελληνικά ταλέντα. Κάποτε έλεγαν, π.χ., «ο Κώστας ο Σόμμερ πάει Χόλιγουντ». Τώρα, το ανάλαφρο κοσμικό συγχωνεύεται με το πολιτικό και εξάγουμε Βαρουφάκη…
