Το τέλος της Εθνικής γράφτηκε στην Τούμπα
Του Βασίλη Παπαθεοδώρου
(Πηγή : http://www.sdna.gr/)
Ήταν ντροπή η ήττα από τη Φινλανδία; Ανάλογα πως αισθάνεται κανείς τη ντροπή στη ζωή του. Είναι μεγαλύτερη ντροπή η ποδοσφαιρική ήττα που υπέστησαν μερικοί κάγκουρες με εθνόσημο από την εικόνα του μικρού Αϊλάν που αναρτά ο καθένας στο διαδίκτυο και στα media για να αποσπάσει like;
Στο άλλοτε καμάρι του ελληνικού ποδοσφαίρου, δεν συνέβη απολύτως τίποτα μεταφυσικό. Το «σύστημα» νίκησε, η Εθνική ομάδα έχασε. Αν δεν υπήρχε το google και το youtube, η επόμενη γενιά πιτσιρικάδων δεν θα πίστευε πως είχε συμβεί το θαύμα της χρυσής δεκαετίας. Κερδίζαμε Γαλλίες, Ρωσίες, Τσεχίες, Πορτογαλίες, τώρα χάνουμε από Φερόε, Φινλανδίες.
Κάποτε δεν μας άρεσαν τα ταπεινά 1-0, τώρα τρώμε κατραπακιές με 0-1 όπως εξήγησε κι ο Αλέξης Σπυρόπουλος. Τίποτα δεν συνέβη τυχαία, ούτε τότε, ούτε τώρα. Τότε όλοι οι αντίπαλοι έμπαιναν να αντιμετωπίσουν την Εθνική έχοντας... πάμπερς αντί για σπασουάρ μέσα από τα σορτσάκια. Ήξεραν ότι με κάποιον τρόπο θα χάσουν. Πιθανότατα ήξεραν και το πώς.
Τον Οκτώβριο του 2011 ήρθε η Κροατία να παίξει στο Καραϊσκάκη για δύο αποτελέσματα-πρόκριση στο Euro 2012. Πήραν το τρίτο αποτέλεσμα και επέστρεψαν στο Ζάγκρεμπ για λαϊκά δικαστήρια. Ο Μπίλιτς, είχε πει ότι, τους έκανε τέσσερις μέρες αμυντική τακτική μόνο στα στημένα της Εθνικής. Δεν ένιωθε πως με Τσόρλουκα, Σίμουνιτς και Πλετίκοσα πίσω θα μπορούσε να φάει αλλιώς γκολ. Και με Μόντριτς, Μάντζουκιτς μπροστά, πώς θα μπορούσε να μη βάλει. Τελικό, 2-0. Ναι, από δύο κόρνερ του Καραγκούνη.
«Πού πάει η Εθνική με τον Βύντρα» έλεγαν πολλοί ξυπνητζήδες την Παρασκευή. Με την Κροατία, βασικός αριστερός μπακ ήταν ο... Ζαραδούκας. Η απόδειξη για το γεγονός ότι η καλή ομάδα μπορεί να τους κάνει όλους να φαίνονται σημαντικοί.
Κι η σημερινή Εθνική έχει μειονεκτήματα, όπως έχει και καλούς ποδοσφαιριστές. Προσωπικότητες δεν έχει! Να βγάλουν σε μια στιγμή το κάρο από τη λάσπη, να δώσουν ρυθμό, να συμπαρασύρουν και τους υπόλοιπους. Αν βγάλεις τα τατουάζ και τα κουρέματα, τους περισσότερους δεν τους ξεχωρίζεις.
Εκείνη η Εθνική είχε δικό της σύστημα. Κι οι απ' έξω έκραζαν γιατί δεν παίζαμε μπάλα. Γιατί κυνηγούσαμε το μισό γκολ. Γιατί έπαιζαν οι Καραγκούνηδες, οι Κατσουράνηδες, οι μη ελεγχόμενοι, γιατί την ενδεκάδα και τις κλήσεις τις έβγαζε μόνος του ο Σάντος, γιατί οι βλαχοδήμαρχοι δεν είχαν περάσματα στην ομάδα.
Και τότε πήγαιναν ταξιδάκια αναψυχής, και τότε ζούσαν το όνειρο οι παραγοντίσκοι της κακιάς ώρας με ταξίδια σε πεντάστερα ξενοδοχεία. Αλλά ποιος να τολμούσε να επιχειρήσει παρέμβαση; Η... ρουφιάνα η μπάλα έκανε σχεδόν πάντα το χατήρι της Εθνικής. Δοκάρι και μέσα, μια ευκαιρία που γινόταν γκολ, χαρές, πανηγύρια, ποιος θα τολμούσε να διώξει τους πετυχημένους; Πρόκριση στο Μουντιάλ 2010, πρόκριση στο Euro 2012, πρόκριση και από τον όμιλο εκεί, αποκλεισμός της Ρωσίας στο νοκ άουτ. Ξανά πρόκριση στο Μουντιάλ 2014, πρώτη φορά και στους «16». Το σύστημα έλεγχε τα πάντα στο ελληνικό ποδόσφαιρο εκτός από την Εθνική.
Κάποια στιγμή θα δινόταν η αφορμή και αυτή βρέθηκε στις 16 Απριλίου 2014. Δεν είναι εκτίμηση αυτό. Είναι η κοινή θέση πια όλων όσων γνωρίζουν από μέσα τι παίχτηκε.
Στον ημιτελικό Κυπέλλου της Τούμπας ανάμεσα σε ΠΑΟΚ και Ολυμπιακό μπήκε η ταφόπλακα της Εθνικής. Οι τσαμπουκάδες Μανιάτη, Τζαβέλλα, Κατσουράνη ήταν η αρχή του τέλους. Εκεί ζητήθηκαν τα κεφάλια στο πιάτο. Βγήκαν πρωτοσέλιδα -προϊόν non papers- που απαιτούσαν να μην ξανακληθούν ποτέ. Το ίδιο βράδυ το μαγαζί του Τζαβέλλα τυλίχθηκε στις φλόγες. Εκείνη η φωτιά έσβησε, αλλά η Εθνική έγινε παρανάλωμα του πυρός. Ο Σάντος δεν δέχθηκε να κόψει κανέναν, θεωρήθηκε κι εκείνος «εχθρός» και κατάλαβε ότι έπρεπε να τα μαζεύει πριν γίνει σάκος του μποξ. Ο μοναδικός προπονητής που θα μπορούσε να περάσει την ομάδα στην επόμενη ημέρα δόθηκε δώρο στην Πορτογαλία.
Κι ύστερα ήρθε το Μουντιάλ. Ο Μανιάτης με τον Τζαβέλλα το συνέχισαν παραμονές των αγώνων, αλλά η ιστορία θάφτηκε κάτω από το χαλάκι για το καλό της Εθνικής μέχρι να τελειώσει το Παγκόσμιο Κύπελλο. Παράλληλα στήθηκαν γκρουπ κατά του Κατσουράνη, ο Καραγκούνης ανακοίνωνε το τέλος του από την Εθνική, η ομοσπονδία έκλεινε εισιτήρια στον Σάντος για να πάει απευθείας σπίτι του μην τυγχόν και πάρει κάνα credit της επιτυχίας, και οι Φύσσας, Βόκολος που αποτελούσαν τον συνδετικό κρίκο κρίθηκαν... ανεπαρκείς για να υπηρετήσουν αυτό που θα ερχόταν. Δηλαδή μια Εθνική χωρίς ηγέτες, με διαμεσολαβητές που θα έχουν προσβάσεις στον προπονητή, ανθρώπους-φυτά σε πόστα, παίκτες παραδομένους στην ηττοπάθεια κι ένα τσούρμο υποτελών από πίσω να μην ξέρει τώρα πώς να μαζέψει αυτό το ατελείωτο χάλι.
Η Εθνική, από εκείνο το ματς της Τούμπας, έμοιαζε να έχει ανοσοποιητικό σύστημα 95χρονου ασθενή. Στο πρώτο μικρόβιο που θα εισχωρούσε στον οργανισμό, ο ασθενής θα έπρεπε να υποβληθεί σε επέμβαση. Πράγματι, η εγχείριση πέτυχε. Ο Χιώτης ιατρός Σαρρής, με ρίζες από το Πακιστάν, παρέδωσε τα εργαλεία στον Γκιρτζίκη. Κι ο ασθενής απεβίωσε. Να ζήσουμε να τη θυμόμαστε την χρυσή δεκαετία.
