Το δικό μας το «ντιμπέι»
ΣΤΕΦΑΝΟΣ ΚΑΣΙΜΑΤΗΣ
(Πηγή : http://www.kathimerini.gr/)
Οι μόνοι από όσους παρακολούθησαν προχθές το «ντιμπέι» και το βρήκαν χρήσιμο πρέπει να είναι όσοι φιλοδοξούν να επιλεγούν κάποτε για τη Βουλή των Εφήβων... Απώλεια χρόνου ήταν· και το ήξερα εκ των προτέρων, γι’ αυτό και το παρακολούθησα ασχολούμενος συγχρόνως με άλλα πράγματα.
Η διοργάνωση ντιμπέιτ στην Ελλάδα προσέκρουε εξαρχής σε μιαν ανυπέρβλητη δυσκολία: πώς να κάνεις ντιμπέιτ σε μια χώρα που δεν έχει τον διάλογο στην πολιτική κουλτούρα της; (Οτι η χώρα αυτή, συγχρόνως, επαίρεται με κάθε ευκαιρία ως η πατρίδα της Δημοκρατίας προσθέτει κάτι παραπάνω τόσο στην ειρωνεία όσο και στη δυσκολία της υπόθεσης...)
Στις ΗΠΑ, λ.χ., όπου ξεκίνησαν τα τηλεοπτικά ντιμπέιτ, μπορούσαν να υπάρχουν τηλεοπτικές εκπομπές όπως η Crossfire στο CNN, για όσους τη θυμούνται, επειδή πολύ απλά οι άνθρωποι που είναι δουλειά τους να συζητούν και να αντιπαρατίθενται καταλαβαίνουν ότι, π.χ., αν έχεις κάτι να πεις μπορείς να το πεις μέσα σε ενάμισι λεπτό. Επίσης ότι είναι εκνευριστικό να μην απαντάς για ό,τι σε ρωτούν και να μιλάς για ό,τι σε βολεύει κ.λπ. Ολα αυτά είναι μέσα στην κουλτούρα τους. Είναι η παράδοση του διαλόγου (που δημιούργησε τον κοινοβουλευτισμό) και την οποία έφεραν μαζί τους από την Αγγλία οι πρώτοι άποικοι. Η ίδια παράδοση που σύντομα ενσωματώθηκε στο εκπαιδευτικό πρόγραμμα των πανεπιστημίων τους με τα debate clubs και η οποία σήμερα διέπει την πολιτική ζωή τους.
Παρ’ ημίν όμως –στην ωραιότερη χώρα του κόσμου κ.λπ.– τα πράγματα είναι πολύ διαφορετικά. Εφταιξαν το φοιτητικό αμφιθέατρο που παρήγαγε τη γενιά των πολιτικών της Μεταπολίτευσης, βεβαίως και η τηλεόραση που εισέβαλε στη ζωή μας με τη φτήνια και την προστυχιά της. Αλλά και για λόγους που προϋπήρχαν, ο πολιτικός διάλογος στις μέρες μας έχει εκφυλισθεί σε κάτι σαν ξύλο χωρίς κανόνες, μόνο που παίζεται με λέξεις ή, ακριβέστερα, με ήχους που βγαίνουν από το στόμα.
Ο σκοπός είναι να ταπώσεις τον άλλον, να τον κάνεις να το βουλώσει και να μείνεις εσύ να μιλάς στο διηνεκές. Επειδή, φυσικά, αυτό δεν μπορεί να γίνει εκ των πραγμάτων, το συνηθέστερο είναι να μιλούν όλοι μαζί, με τον καθένα να λέει ό,τι θέλει – κάτι σαν κλωτσοπατινάδα σε σαλούν του Λούκυ Λουκ, δηλαδή. Το μόνο που δεν επιτρέπεται είναι να βουλώσεις με τα χέρια σου, κυριολεκτικά, το στόμα του συνομιλητή σου. Αλλά ποιος ξέρει; Και αυτό το σύνορο μια μέρα θα το περάσουμε – έχω εμπιστοσύνη στον Ελληνισμό και τους Γιακουμάτους του...
Γι’ αυτό, λοιπόν, εμείς σκαρφιστήκαμε κάτι «σαν ντιμπέιτ»· κάτι στα μέτρα μας, που πολύ σωστά το ονομάσαμε «ντιμπέι», ώστε να διακρίνεται από το αυθεντικό. Η μορφή της διαδικασίας, στην οποία κατέληξαν μετά από διαβούλευση όλα τα κόμματα, είχε όλα τα χαρακτηριστικά της λογικής που διέπει τη λειτουργία της γραφειοκρατίας μας, την παιδεία μας, την οργάνωση και τη λειτουργία του κράτους μας εν τέλει: μια δήθεν δημοκρατική τυπολατρία στην υπηρεσία της μετριοκρατίας και του εξισωτισμού. Μία ανούσια διαδικασία, δηλαδή, φτιαγμένη από τον συμψηφισμό των αδυναμιών του καθενός. (Ο συντονιστής, δε, απολύτως ταιριαστός με τη μορφή της διαδικασίας...)
Και, τελικά, τι είδαμε χθες, μέσω αυτής της ανούσιας διαδικασίας ερωταπαντήσεων; Οχι περισσότερα από όσα ήδη γνωρίζαμε πάνω κάτω: ο Αλέξης είναι ζορισμένος και υποφέρει φανερά· ο Βαγγέλας είναι ο Βαγγέλας και ανταποκρίνεται καλά μέχρι στιγμής· ο Παναγιώτης είναι ο κακομοίρης που ανέκαθεν ήταν, αλλά μέσα στην αίγλη της πρώτη φορά Αριστεράς κοντεύαμε να το ξεχάσουμε· ο Κουτσούμπας είναι πάντα ο ίδιος τρομακτικός συνδυασμός γερής συγκρότησης και εξωπραγματικής ιδεολογίας· η Φώφη αστεία, ως συνήθως· ο Σταύρος... Ειλικρινά δεν θυμάμαι τίποτε από τον Σταύρο, οπότε ας μην τον αδικήσω.
Οι μόνες ενδιαφέρουσες στιγμές προέκυψαν όποτε ένας από τους παίκτες –συνήθως ο Βαγγέλας– υπερέβαινε τα συμφωνηθέντα. Γι’ αυτό και, προσωπικώς, το «ντιμπέι» που είδαμε μου άνοιξε λίγο την όρεξη για την προσεχή αναμέτρηση Τσίπρα και Μεϊμαράκη, την επομένη Δευτέρα. Το προχθεσινό δεν ήταν παρά ένα τρέιλερ για τη Δευτέρα. Ενα τεράστιο, ανούσιο και πάρα πολύ κουραστικό τρέιλερ...
Αρχές και ταυτότητα
Δεν είναι μόνον οι ενδείξεις που παρατηρούμε στη στάση και τις δηλώσεις Ευρωπαίων πολιτικών για το ελληνικό ζήτημα, είναι κυρίως οι πληροφορίες ευρωπαϊκών πηγών αυτές που δημοσιεύονται και θέλουν τον Τσίπρα να έχει δεσμευθεί στους Ευρωπαίους συνομιλητές του ότι, αν χρειασθεί, θα προχωρήσει σε συνεργασία με τη Ν.Δ. Είναι φυσικό ο ίδιος να το αρνείται κατηγορηματικά (όποια και αν είναι η αξία των λόγων ενός πολιτικού που δεν έχει ενδοιασμούς να ψεύδεται...) Δείτε, όμως, πώς σταδιακά υποχρεώνεται να υποχωρεί.
Καθώς ο κόσμος, όπως τον μετρούν οι δημοσκοπήσεις, δεν θέλει μονοκομματικές κυβερνήσεις και η πίεση αυτή μεταφέρεται μέσω του Τύπου στην προεκλογική εκστρατεία, είδαμε τον Τσίπρα πρώτα να εγκαταλείπει τη γραμμή της αυτοδυναμίας, έπειτα να ανοίγεται υπό όρους στο ΠΑΣΟΚ και, τέλος, να «φωτογραφίζει» και το Ποτάμι ως υποψηφιότητα για μετεκλογική συνεργασία. Δηλαδή πηγαίνει προσεκτικά γύρω γύρω και όλο πλησιάζει προς τη Ν.Δ.
Αν η γλώσσα στην πολιτική χρησιμοποιούνταν απλώς για να περιγράφει με ακρίβεια την πραγματικότητα στην οποία αναφέρεται ο ομιλητής, θα σας έλεγα ότι χθες ο νέος ΣΥΡΙΖΑ έκανε ένα ακόμη βήμα πιο κοντά στη Ν.Δ., με μία φράση του Νίκου «Πόρκυ» Βούτση (που τρώει την πάστα σε δύο μπουκιές...) και η οποία είναι η εξής: «Το να αποκλείουμε συνεργασία με τη Ν.Δ. είναι ζήτημα αρχών και ταυτότητας».
Προσοχή, παρακαλώ. Ενώ φαίνεται να μας λέει γιατί δεν θα συνεργασθούν με τη Ν.Δ., στην πραγματικότητα μας λέει γιατί θα συνεργαστούν. Πρώτον, διότι αναφέρεται σε «αρχές». Ποιες αρχές; Αν είχαν αρχές, δεν θα ήσαν στην πολιτική, θα έκαναν κάτι άλλο δημιουργικότερο. Αλλωστε, μετά τη σύμπραξη με τον Καμμένο και το απίθανο τσίρκο του, μετά την υποχώρηση από τη ρήξη και την υπογραφή συμφωνίας, που ακολούθησε, έχει πια κανένα νόημα να επικαλούνται αρχές; Δεύτερον, διότι αναφέρεται σε «ταυτότητα». Μα η ταυτότητα του ΣΥΡΙΖΑ ήδη άλλαξε μετά τη διάσπαση. Για να επιβιώσει, είναι υποχρεωμένος να κινηθεί προς κάποια μορφή ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας.
Επομένως, δεν υφίσταται λόγος που τους εμποδίζει να συνεργασθούν. Θα το δούμε και αυτό, ελπίζω. Δεν θα είναι ιδιαιτέρως λειτουργικό ως προς τους στόχους του προγράμματος, είναι απαραίτητο όμως για τη διαδικασία εξημέρωσης της τέως Ριζοσπαστικής Αριστεράς...
(Στην φωτογραφία : Λαμπερό και χαρωπό στιγμιότυπο από την παρουσίαση του ψηφοδελτίου Επικρατείας του ΠΑΣΟΚ-Δημοκρατική Συμπαράταξη. Αξιοσημείωτο το προεκλογικό neo-gothic look της κυρίας προέδρου του ΠΑΣΟΚ)
