Homo mouskoulous εν παραλία
Ρέα Βιτάλη
(Πηγή : http://www.protagon.gr/)
Πώς μου έχει κολλήσει η λέξη «μούσκουλα»; Πόσο με διασκεδάζει να την επαναλαμβάνω! Στους μυς αναφερότανε. Έτσι τους ονομάτιζε η γυναίκα από τη Γιουγκοσλαβία.
Και καθώς σούφρωνε και φούσκωνε τα χείλη της, προφέροντας τη λέξη «μούσκουλα»... σαν να φούσκωνε μπαλόνι μού έμοιαζε, που το φανταζόμουν όμως απότομα να ξεφουσκώνει. Και μάλιστα με γελοίο ήχο. Κι έτσι η γυναίκα -σαφώς εν αγνοία της- αλλά με ανατριχιαστική ακρίβεια, περιέγραφε σε μια λέξη, όλη την τζουφιο-κατάσταση των παραφουσκωμένων μυών του σύγχρονου είδους ανθρώπου. Τι περίεργο ον, ο σύγχρονος! Τον παρατηρώ στην παραλία. Τι στοκ μυών! Ούτε να δούλευαν στην Αίγυπτο για να σηκώσουν Πυραμίδες δεν θα είχαν κτίσει μύες σε τόσα σημεία. Προς τι; Και οι γυναίκες. Έτσι όπως ακολουθεί η διαδρομή του σώματος τον τρόπο ζωής. Τόσο «καταδότης» το σώμα. Όλο γραμμώσεις, όχι καμπύλες συγκατάβασης και ελιγμού.«Γραμμώσεις» άνθρωποι. Χωρίς συγκλίσεις.
Και καθώς σούφρωνε και φούσκωνε τα χείλη της, προφέροντας τη λέξη «μούσκουλα»... σαν να φούσκωνε μπαλόνι μού έμοιαζε, που το φανταζόμουν όμως απότομα να ξεφουσκώνει. Και μάλιστα με γελοίο ήχο. Κι έτσι η γυναίκα -σαφώς εν αγνοία της- αλλά με ανατριχιαστική ακρίβεια, περιέγραφε σε μια λέξη, όλη την τζουφιο-κατάσταση των παραφουσκωμένων μυών του σύγχρονου είδους ανθρώπου. Τι περίεργο ον, ο σύγχρονος! Τον παρατηρώ στην παραλία. Τι στοκ μυών! Ούτε να δούλευαν στην Αίγυπτο για να σηκώσουν Πυραμίδες δεν θα είχαν κτίσει μύες σε τόσα σημεία. Προς τι; Και οι γυναίκες. Έτσι όπως ακολουθεί η διαδρομή του σώματος τον τρόπο ζωής. Τόσο «καταδότης» το σώμα. Όλο γραμμώσεις, όχι καμπύλες συγκατάβασης και ελιγμού.«Γραμμώσεις» άνθρωποι. Χωρίς συγκλίσεις.
Βέβαια χαζεύεις και ωραία «ανθρώπινα» κορμιά, χωμάτινα. Πόσο προσέχει, πόσο περιποιείται η νέα γενιά το σώμα! Ζηλεύεις τις αρμονικές αναλογίες αλλά και τις όμορφες ατέλειες. Κι αυτές έχουν τη χάρη τους. Την ευλυγισία, την ανάλαφρη περπατησιά, τη λεία και σφριγηλή επιδερμίδα. Θα πουλούσα και την ψυχή μου στο διάβολο για να εξασφαλίσω τέτοια προσόντα. Κι όταν τα είχα, πόσο δεδομένα Θεέ μου τα ένοιωθα! «Σώμα θυμήσου» που θα 'λεγε και ο ποιητής, στο πιο αγαπημένο μου ποίημά του. Αλλά δεν μιλάω γι΄ αυτά «τ' ανθρώπινα». Μιλάω για τ' άλλα. Τα ανθρωπάκια των παραφουσκωμένων μούσκουλων. Μπόλικα τέτοια στις παραλίες. Μιλάω γι' αυτά που τα φαντάζεσαι να συνουσιάζονται σ' όλες τις στάσεις με τον εαυτό τους. Που υποψιάζεσαι ότι «η πράξη» δεν προϋποθέτει γι' αυτά παρτενέρ αλλά καθρέφτη. Λατρεύω να τα παρατηρώ. Ιδίως όταν περπατάνε δίπλα σε γυναίκα. Με κείνα τα μικρά αυτοκόλλητα μαγιό, προς επίδειξη μιας κάποιας πραμάτειας τους.
Κι έχουν άλλο βηματισμό! Τα χέρια ποτέ ελεύθερα. Με σφιγμένες παλάμες κλειστές σαν να κρατάνε βαράκια χωρίς να κρατάνε. Και στα οπίσθιά τους άνετα σπας καρύδια. Τόσο σφιχτό το όλον τους! Και όλο αυτό το αμπαλάζ μυών και ισχύος, έτσι σου μπαίνει ο διάβολος να μπορούσες να το ξετυλίξεις... Τρέχα γύρευε τι εκπλήξεις κρύβει η ψυχή του ανθρώπου!... Μπορεί και ένα παιδάκι τόσο δα. Μπορεί και φοβισμένο, μπορεί κι ανυπεράσπιστο, μπορεί και διψασμένο για ένα «Μπράβο ο Νικολάκης!». Μπορεί και τίποτα απ' όλα αυτά... Βγάλε άκρη με το «εσωτερικό» των μούσκουλων! Βγάλε άκρη με το «εσωτερικό» του πάχους... για να 'μαστε δίκαιοι κι αυτό κρυψώνα είναι. Μερικά «βαράκια» σηκώνονται πιο δύσκολα.
