Ακόμη ένα αναγκαίο κακό
ΣΤΕΦΑΝΟΣ ΚΑΣΙΜΑΤΗΣ
(Πηγή : http://www.kathimerini.gr)
Το πλεονέκτημα της κατάστασης που ονομάζουμε ωριμότητα ―καλύτερα, σχετική ωριμότητα, αν περιορίσω την αναφορά στον εαυτό μου― είναι ότι έχεις ανακαλύψει το κουμπί που κατεβάζει τα ρολά και, επιπλέον, έχεις αποκτήσει το σθένος (άλλοι το λένε γαϊδουριά) για να το χρησιμοποιείς. Τίποτε δεν στάθηκε δυνατό να διαπεράσει τα τείχη της αδιαφορίας που υψώνει η θεία αποβλάκωση των διακοπών ― αυτή που άλλοι πολιτισμοί έχουν κατά καιρούς ονομάσει διαλογισμό, μυστικισμό, ζεν ή δεν ξέρω τι άλλο. Εκτός, βέβαια, από τα ουσιώδη. Για μια στιγμή, λ.χ., εκεί που ατένιζα ένα άγριο τοπίο του Αιγαίου, ο νους μου πήγε στη Μέδουσα, από εκεί στον γνωστό πίνακα του Καραβάτζιο και, τέλος, αναρωτήθηκα ποιες να είναι άραγε οι μορφές ζωής που έχουν το habitat τους στους δαιδαλώδεις βοστρύχους της κ. Σίας Αναγνωστοπούλου ― είναι κάπου υφυπουργός ή αναπληρώτρια, αν θυμάμαι καλά.
Τέτοια θέματα από τον πραγματικό κόσμο με απασχόλησαν στις διακοπές ― και πάλι ελάχιστα, κάποτε μόνο στιγμιαία. Κατά τη δική μου θεώρηση, θέματα ουσίας του ανθρωπίνου προσώπου, με τη θεολογική έννοια του όρου εδώ, όπως π.χ. οι εκκεντρικές κομμώσεις. (Με την ευκαιρία αυτή, να επιστήσω την προσοχή σας στο ανεπανάληπτο μαλλί του Ντόναλντ Τραμπ, με την υποψηφιότητα του οποίου θα ασχοληθούμε άλλη ώρα, καθώς εξελίσσεται στην πιο ενδιαφέρουσα παράμετρο των αμερικανικών προεδρικών εκλογών). Ερχόμενος όμως πίσω, βρίσκομαι, όπως όλοι μας, μπροστά στον νεωτερισμό των καλοκαιρινών εκλογών, από τις οποίες κανείς δεν ξέρει τι θα προκύψει. Οχι δηλαδή ότι είναι λογικό να αναμένουμε ανατροπές στο πολιτικό τοπίο ―φαντάζομαι ότι ο Βαγγέλης Μεϊμαράκης δηλώνει ότι η Ν.Δ. θα έλθει πρώτο κόμμα, όχι επειδή το πιστεύει, αλλ’ επειδή γι’ αυτόν είναι μία από τις στιγμές της ζωής όπου όλοι περιμένουν να σε ακούσουν να λες κάτι που ούτε εσύ ούτε κι εκείνοι πιστεύουν, κάτι που αν ενδεχομένως το πίστευες στ’ αλήθεια θα σε θεωρούσαν ανόητο, αλλά εσύ πρέπει να το πεις για να μη διαταραχθεί η ομαλότητα. Σε κάθε περίπτωση, όμως, οι εκλογές διακινδυνεύουν την πορεία προς την εξυγίανση και τη σταθερότητα, δηλαδή την εφαρμογή του προγράμματος που συμφώνησε η κυβέρνηση. Ακόμη και μικρές να είναι οι αλλαγές στη δύναμη των κομμάτων και την ισορροπία του συστήματος, οι αναταράξεις θα είναι μεγάλες.
Κανείς δεν ξέρει, επί του παρόντος μάλιστα κανείς δεν μπορεί να προβλέψει, ποιες είναι οι τάσεις στο εκλογικό σώμα· και τουλάχιστον εγώ μόνο υποθέσεις θα μπορούσα να κάνω. Ακούω, ας πούμε, από παντού ότι οι ΑΝΕΛ δεν θα μπουν στη Βουλή και μου ακούγεται λογικό να συμβεί. Πόσο μπορεί να βασίζεται κάποιος, όμως, στη λογική των Ελλήνων ψηφοφόρων; (Ισως επ’ αυτού θα είχαν να μας πουν κάτι ενδιαφέρον οι κάτοικοι της Κω, που υποδέχθηκαν προσφάτως τον ηγέτη των ΑΝΕΛ με αβγά και γιαούρτια ― σε κάθε περίπτωση, ευγενή προϊόντα της πρωτογενούς παραγωγής της ελληνικής γης― αλλά διστάζω να τους ρωτήσω...). Επειτα, είναι το γενικότερο θέμα της ανυπαρξίας πολιτικής για το μεταναστευτικό από την απερχόμενη κυβέρνηση, σε συνδυασμό με την εντυπωσιακή αύξηση της λαθρομετανάστευσης τους τελευταίους μήνες. Θεωρώ βέβαιο ότι θα βλάψει εκλογικά την κυβέρνηση, αλλά ποιους θα ωφελήσει; Οι ψήφοι των δυσαρεστημένων θα πάνε στη Ν.Δ., που είχε πολιτική για την έννομη τάξη, ή θα πάνε στη Χρυσή Αυγή;
Τέλος, είναι το ερώτημα του ποσοστού που θα λάβουν οι Λαφαζάνηδες. Γνωρίζοντας ότι μιλώ για έναν κόσμο τρελών ―και εννοώ, ασφαλώς, τους Ελληνες στο σύνολο τους― δυσκολεύομαι να δω πώς οι Λαφαζάνηδες θα προσελκύσουν ψήφους εκτός του ΣΥΡΙΖΑ. Στους οκτώ μήνες που διήρκεσε η πρώτη τετραετία Τσίπρα, όλοι πλέον, εξαιρουμένων ίσως των οριακής νοημοσύνης, έμαθαν για τους Λαφαζάνηδες δύο τινά: πρώτον ότι θέλουν Ελλάδα με δραχμή και κομμουνισμό και, δεύτερον, ότι είναι τελείως χαβαλέδες. Πόσοι να βρεθούν να τους ψηφίσουν και γιατί, στο κάτω κάτω, να τους ψηφίσουν όταν υπάρχουν οι εμφανώς σοβαρότερες επιλογές του ΚΚΕ και του ΑΝΤΑΡΣΥΑ; Επιπλέον, δε, τους λείπει η ηγεσία. Ο Παναγιώτης μπορεί να παραμένει πάντα επικίνδυνος, αλλά δεν παύει να είναι βαθιά αστείος ως προσωπικότητα· άρα δεν κάνει. Τη Ζ. Κωνσταντοπούλου, αν την πάρουν, θα τους διαλύσει το κόμμα μια ώρα αρχύτερα. Είναι ένα πρόσωπο που μπορεί να έχει οπαδούς, αλλά επίσης έχει ημερομηνία λήξης στην πολιτική ζωή λόγω του χαρακτήρα του, που προσδιορίζει απολύτως και τη μοίρα του.
Παρ’ όλα αυτά, οι εκλογές και οι εκπλήξεις που μας επιφυλάσσουν είναι ένα αναγκαίο κακό, ώστε να έχουμε ένα μεγάλο καλό: τη διάσπαση του ΣΥΡΙΖΑ. Αυτό είναι το σημαντικό γεγονός, κατά την αντίληψή μου, που επισημοποιείται με τις εκλογές. Παύει πια η συνύπαρξη Τσιπριστών με Λαφαζανιστές. Τέλος στην παρένθεση με τα αρχικά Τ και Λ και την παύλα στη μέση μετά τον τίτλο του κόμματος. Οι Τσιπριστές έχουν μείνει μόνοι τους στον ΣΥΡΙΖΑ και πρέπει να δουν πώς θα πορευθούν στον μοναδικό δρόμο που ανοίγεται μπροστά τους, αυτόν που οδηγεί στη σοσιαλδημοκρατία.
Φυσικά, δεν περιμένω ότι μπορούν να τον διαβούν, άλλωστε δεν το θέλουν. Ομως, παρά την κρίσιμη διαφορά τους από τους Λαφαζανιστές, αυτή που φάνηκε στη στάση του Αλέξη Τσίπρα στις 13 Ιουλίου, όταν ο φόβος τον εμπόδισε να προχωρήσει στη ρήξη, οι ομοιότητές τους είναι πολλές και η ισχύς, όπως και το βάθος αυτών των δεσμών, θα φανούν στην πορεία. Γι’ αυτό, αν κερδίσει ο Τσίπρας και σχηματίσει κυβέρνηση, π.χ. με το Ποτάμι (η χαρά δεν αφήνει τον Θεοδωράκη να κρυφτεί...), αμφιβάλλω αν η δεύτερη τετραετία του θα διαρκέσει περισσότερο από την πρώτη που μόλις έληξε.
Το σπουδαίο, ωστόσο, είναι αυτό το γεγονός της διάσπασης. Χάρη σε αυτή απέτυχε η μόνη σοβαρή ευκαιρία που είχε η ελληνική Αριστερά, από το τέλος του Εμφυλίου μέχρι σήμερα, να επαναλάβει το τέχνασμα του ΕΑΜ, δηλαδή ενός ευρύτερου μετώπου υπό τον δικό της στιβαρό έλεγχο. Οσο και αν η απόπειρα επανάληψης είχε όλα τα χαρακτηριστικά της φάρσας, τουλάχιστον από αυτό τον κίνδυνο γλιτώσαμε. Ολοι οι άλλοι εξακολουθούν να υφίστανται και είναι μπροστά μας...
(Στην φωτογραφία : Σοκ και αποτροπιασμός στη Ν.Δ. Ενας Πακιστανός εμφανίσθηκε χθες για να μετάσχει στην επιτροπή εκλογικού αγώνα, απεδείχθη όμως ότι ήταν ο Μάκης Βορίδης μαυρισμένος από τον ήλιο...)
