Από τον Ανένταχτο
Θα προσπαθήσω να το περιγράψω με ένα παράδειγμα. Είναι μία παρέα ανθρώπων μαζεμένοι και λένε:
«Μάγκες, βάζουμε σκοπό να πέσουμε με αλεξίπτωτο;»
«Τι είπες τώρα ρε μεγάλε;» αποκρίνεται κάποιος.
«Ναι, ρε σεις» επανέρχεται ο πρώτος. «Γιατί κολώνεται;»
«ΟΧΙ !!!» με μία φωνή όλη η παρέα.
«Δεν μασάμε. Γιατί μας πέρασες; Για τίποτα κοτούλες;»
«Εντάξει παιδιά, αλλά θα δώσουμε τα χέρια και θα το κάνουμε μέχρι τέλους»
Απλώνουν τα χέρια και ξαναρωτιούνται μεταξύ τους :
«Ρε σεις, χωρίς μαλακίες. Το εννοούμε έτσι;»
«Ναι !!!» ξανά όλοι μαζί σχεδόν εν χορώ.
«Οκ, τότε πάμε να το κάνουμε !»
Ξαναρωτάει ο ένας που το είχε πιστέψει 100%, αλλά είχε αμφιβολίες για τους άλλους.
«Τελευταία φορά που ρωτάω αλλά… ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ ΣΕ ΑΥΤΟ;»
«Καλά ρε συ. Τι χρειάζεται για να το πιστέψεις; Σου δίνουμε τον λόγο μας!»
Πάνε λοιπόν τα αγόρια, βάζουν τα αλεξίπτωτα μπαίνουν στο αεροπλάνο και... πηδάει πρώτος αυτός που είχε πιστέψει 100% στο σχέδιο.
Ίσως να φώναξε και Τζερώνυμο !!! Ελέγχεται.
Οι άλλοι λοιπόν λένε μεταξύ τους.
«Βρε τον μαλάκα. Αυτός το πίστεψε και έπεσε. Τι λέτε ρε παιδιά; Πάμε για καμιά μπύρα;»
Εν ολίγοις, αυτός που πίστεψε ότι θα η διαπραγμάτευση θα φτάσει έως τα έσχατα σημεία της με ολίγον από ρήξη ήταν μόνο ο Γιάνης. Πίστεψε ότι ήταν όλοι δεσμευμένοι και προσηλωμένοι στον στόχο. Θα το πήγαινε μέχρι τέλους.
Μέχρι η αδιαλλαξία των δανειστών να στρεφόταν εναντίον τους. Βεβαίως δεν το επικροτώ, γιατί μέχρι τότε ναι μεν η εγχείρηση θα μπορούσε να πετύχει (κατάργηση μνημονίων), αλλά ο ασθενής πιθανόν να είχε πεθάνει. Δεν θα το μάθουμε ποτέ.
Α, και μην ξεχαστώ. Τι συνέβη τελικά με τους υπόλοιπους που δεν έπεσαν;
Άλλαξαν άθλημα και επιδόθηκαν σε αυτό της κυβίστησης…
Εις το επανιδείν
Ο Ανένταχτος
