Το αυθαίρετο στο Θέρισο
ΑΛΕΞΗΣ ΠΑΠΑΧΕΛΑΣ
(Πηγή : http://www.kathimerini.gr/)
Η ελληνική (ιδιωτική) τηλεόραση έχει ένα τεράστιο μερίδιο ευθύνης για το πού έχει οδηγηθεί σήμερα η χώρα. Η υπερβολή και η υπερδραματοποίηση είναι βαθιά χαραγμένες στο τηλεοπτικό μας DNA.
Πάρτε παράδειγμα το ασφαλιστικό ή τη φορολόγηση των αγροτών. Πρόκειται για δύο θέματα-αγκάθια, που πρέπει όμως κάποια ώρα να λυθούν. Ακούγοντας αυτές τις μέρες τα (περισσότερα) κανάλια νομίζεις πως βρίσκεσαι στη Χιροσίμα την παραμονή της ρίψης της ατομικής βόμβας. Πράγματι ο λογαριασμός για το ασφαλιστικό έχει ξεφύγει και τώρα θα χρειασθεί να μειωθούν δραστικά, πέρα από κάθε αντοχή, οι συντάξεις. Ο λογαριασμός δεν έφτασε στα σημερινά δυσθεώρητα ύψη έτσι τυχαία. Οταν ο Τάσος Γιαννίτσης πρότεινε τη μεταρρύθμιση του ασφαλιστικού αντιμετώπισε ένα ισοπεδωτικό τσουνάμι από τα πρωινάδικα και τα δελτία της εποχής. Και τότε «σφαγή» έβλεπαν οι δημοφιλείς σχολιαστές και μιλούσαν για «αιμοδιψείς περικοπές». Οταν έγινε συζήτηση για αύξηση του ΦΠΑ και μείωση του αφορολόγητου των ελεύθερων επαγγελματιών επί κυβέρνησης Καραμανλής, το φθινόπωρο του 2008, πάλι τα ίδια συνέβησαν.
Πάρτε παράδειγμα το ασφαλιστικό ή τη φορολόγηση των αγροτών. Πρόκειται για δύο θέματα-αγκάθια, που πρέπει όμως κάποια ώρα να λυθούν. Ακούγοντας αυτές τις μέρες τα (περισσότερα) κανάλια νομίζεις πως βρίσκεσαι στη Χιροσίμα την παραμονή της ρίψης της ατομικής βόμβας. Πράγματι ο λογαριασμός για το ασφαλιστικό έχει ξεφύγει και τώρα θα χρειασθεί να μειωθούν δραστικά, πέρα από κάθε αντοχή, οι συντάξεις. Ο λογαριασμός δεν έφτασε στα σημερινά δυσθεώρητα ύψη έτσι τυχαία. Οταν ο Τάσος Γιαννίτσης πρότεινε τη μεταρρύθμιση του ασφαλιστικού αντιμετώπισε ένα ισοπεδωτικό τσουνάμι από τα πρωινάδικα και τα δελτία της εποχής. Και τότε «σφαγή» έβλεπαν οι δημοφιλείς σχολιαστές και μιλούσαν για «αιμοδιψείς περικοπές». Οταν έγινε συζήτηση για αύξηση του ΦΠΑ και μείωση του αφορολόγητου των ελεύθερων επαγγελματιών επί κυβέρνησης Καραμανλής, το φθινόπωρο του 2008, πάλι τα ίδια συνέβησαν.
Η μάχη για την πρωτιά στην τηλεθέαση επέβαλε το δόγμα «ο πελάτης-τηλεθεατής έχει πάντα δίκιο». Οταν συνέβαιναν τα μεγάλα σκάνδαλα που σήμερα γνωρίζουμε, αυτό που πουλούσε ήταν το lifestyle. Δεν υπήρξε ποτέ σοβαρή συζήτηση στον δημόσιο τηλεοπτικό μας διάλογο για τα κρίσιμα ζητήματα. Ο ειδικός και ο καθηγητής θεωρούνταν γραφικοί και κόβονταν γιατί δεν «πουλούσαν». Ετσι έπιαναν τα τηλεοπτικά στασίδια οι πραγματικά γραφικοί, που στη συνέχεια έγιναν και βουλευτές και υπουργοί... Δεν είναι τυχαίο πως το τηλεοπτικό καφενείο ανέδειξε βασικούς πρωταγωνιστές της πολιτικής μας σκηνής. Οι κραυγές, οι ακρότητες και οι καυγάδες φέρνουν τηλεθέαση στα κανάλια και σταυρούς στους τηλεμαϊντανούς.
Το αστείο είναι πως τα «κανάλια» που λαΐκισαν ασύστολα όταν έπρεπε να δείχνουν μεγαλύτερη σοβαρότητα βρέθηκαν τελικά στο στόχαστρο εκείνων που ανέδειξαν. Ετσι, όμως, συμβαίνει πάντα, το έχουμε πει.
Κανείς δεν γλυτώνει από τα δόντια του κτήνους του λαϊκισμού. Ακόμη και εκείνοι που το ταΐζουν νιώθουν το δάγκωμά του όταν έλθει η ώρα. Τώρα είναι σε μεγάλο βαθμό απαξιωμένα στη συνείδηση του κόσμου, ενώ ο αχαλίνωτος, άγριος λαϊκισμός έχει μετακομίσει στο Διαδίκτυο.
Υπάρχουν προφανώς εξαιρέσεις και δεν μπορεί κανείς να κάνει γενικεύσεις και να προβαίνει σε αφορισμούς. Είναι όμως πολύ δύσκολο να δει κανείς πώς θα κυβερνηθεί πραγματικά η χώρα, χωρίς να αλλάξει το επίπεδο του τηλεοπτικού διαλόγου. Πολλές φορές μιλάμε για την ανάγκη ενός Ελευθερίου Βενιζέλου ή ενός Κωνσταντίνου Καραμανλή, που θα πάρουν πάνω τους την αναγέννηση του τόπου. Σήμερα, όμως, το θέμα δεν θα ήταν τα σχέδια του Βενιζέλου για τον αστικό εκσυγχρονισμό ή τη Μεγάλη Ελλάδα, αλλά το αν είχε αυθαίρετο στο Θέρισο ή όχι...
