Μια χώρα χωρίς σύνορα
ΤΑΚΗΣ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΣ
(Πηγή : http://www.kathimerini.gr/)
Είναι άλλο να κρατάς ανοιχτά τα σύνορά σου και άλλο να τα καταργείς. Είναι άλλο να λες ότι είσαι μια χώρα που υποδέχεσαι την ανθρώπινη δυστυχία και σέβεσαι τους πρόσφυγες, και άλλο να υπομένεις παθητικά τα ανθρώπινα κύματα που εκβράζονται στις ακτές σου. Στην πρώτη περίπτωση ενισχύεις τον έλεγχο των συνόρων σου και προετοιμάζεις τις δυνατότητες υποδοχής. Στη δεύτερη, κάνεις αυτό που κάνει σήμερα η χώρα μας. Παραδίδεις τα όπλα, φωνάζεις βοήθεια και εκδίδεις χαρτιά που επιτρέπουν στους ταλαίπωρους να μεταφερθούν από την Κω και τη Λέσβο στην πλατεία Ομονοίας.
Αλήθεια, πόσοι πρόσφυγες ή μετανάστες κινούνται αυτήν τη στιγμή στο κέντρο της Αθήνας; Πόσοι απ’ αυτούς που δηλώνουν Σύροι είναι όντως Σύροι και μπαίνουν στα τρένα για τη Γεβγελή και τον τελικό τους προορισμό, την Κεντρική Ευρώπη; Και με ποια λογική θεωρείται λύση η αποσυμφόρηση των νησιών και η συμφόρηση του κέντρου της πρωτεύουσας; Ή η μεταφορά των ταλαίπωρων Αφγανών από το Πεδίον του Αρεως στον Ελαιώνα;
Το πρόβλημα δεν είναι η κ. Χριστοδουλοπούλου. Εχει αποδείξει ότι όχι μόνον δεν έχει την ικανότητα να το λύσει, αλλά και να το περιγράψει καν. Το πρόβλημα είναι ο κ. Τσίπρας, η κυβέρνηση της χώρας, οι πολιτικές δυνάμεις και η διαλυμένη διοίκηση. Το θέμα δεν είναι να ενισχυθούν τα αστυνομικά τμήματα των νησιών προκειμένου να επιταχυνθεί η διεκπεραίωση. Το θέμα είναι η προστασία των συνόρων της χώρας από μετακινήσεις πληθυσμών, που έχουν γίνει ανεξέλεγκτες. Οικογένειες, κοινότητες ολόκληρες με τα μωρά τους που διεκδικούν την επιβίωσή τους.
Και αν εξαιρέσουμε τους Σύρους πρόσφυγες, οι οποίοι έχουν και τα χρήματα και τον τρόπο να φύγουν για την Κεντρική Ευρώπη, οι υπόλοιποι που συνωστίζονται στην Ελλάδα ως πρώτο σταθμό της οδού των Βαλκανίων τι κουβαλούν στις αποσκευές τους; Τι κουβαλούν στις αποσκευές τους εκτός από την απελπισία και τη φτώχεια τους; Μεταφέρουν τα ήθη τους, τις θρησκευτικές τους πεποιθήσεις, ενδεχομένως και τον φανατισμό τους. Μπορεί η χώρα μας να σηκώσει το βάρος; Σίγουρα δεν μπορεί.
Είναι αστείο να υποστηρίζουμε πως κι εμείς οι Ελληνες υπήρξαμε μετανάστες. Να θυμίσω απλώς τους όρους με τους οποίους κάποιος δικός μας περνούσε από το Ελις Αϊλαντ και τους όρους με τους οποίους γινόταν γκασταρμπάιτερ στη Γερμανία. Τι σχέση έχει αυτό με την κατάσταση που αντιμετωπίζουν σήμερα η Ελλάδα και η Ιταλία; Διαφορά ιστορικής φάσης θα μου πείτε. Κι αν δεχθούμε τη θεωρία περί «κρίσιμης μάζας», τότε τι θα συμβεί αν κάποια στιγμή τα κύματα ξεπεράσουν το όριο; Και ποιος θα μας πει ποιο είναι το όριο;
Ηρθε καιρός να ανοίξει μια σοβαρή δημόσια συζήτηση για το θέμα. Στην Ιταλία ήδη διεξάγεται ανάμεσα στην Καθολική Εκκλησία και τη Λέγκα του Βορρά. Είναι μείζον εθνικό, όπως δικαίως το αποκάλεσε ο Σταύρος Θεοδωράκης. Φοβάμαι πολύ, όμως, επειδή και ο χαρακτηρισμός «εθνικό» έχει φθαρεί στη συνείδησή μας, αφού τον χρησιμοποιούμε σε πρώτη ευκαιρία, ακόμη και για τον ΦΠΑ στα νησιά, αυτό δεν σημαίνει και πολλά.
Η καταφυγή στις ιδεοληψίες περί ανθρωπισμού υποκαθιστά την αδυναμία μας να περιγράψουμε αυτό που συμβαίνει. Και πάντως δεν προτείνουν λύση.
