Το Cavo Paradiso στην Κάτω Ραχούλα
Λίλα Σταμπούλογλου
(Πηγή : http://www.protagon.gr/)
Εμείς, αραχτοί στην ξαπλώστρα, με βιβλίο στο χέρι. Δίπλα, μια μαμά αλλάζει μαγιό στον πεντάχρονο γιο της. Παραδίπλα, ένας μπαμπάς κυνηγάει την κόρη του, που μόλις έχει αρχίσει να εξερευνά περπατητή τον κόσμο.
Πίσω, δυο κυρίες απλώνουν τα συμπράγκαλα τους κάτω από την ομπρέλα. Μπροστά, εκεί που σκάει το κύμα, μια γιαγιά ξεπλένει τις σαγιονάρες της, μια ντουζίνα πιτσιρίκια κυνηγιούνται κι ένας μεσόκοπος κύριος ετοιμάζεται να βουτήξει, βρέχοντας πρώτα τα μπράτσα του, μη τυχόν και μείνει στον (υγρό) τόπο. Και όλα αυτά, υπό τους ήχους techno house μουσικής, που μαστιγώνει το σύμπαν ανελέητα από δυο ηχεία της κακιάς ώρας.
Πίσω, δυο κυρίες απλώνουν τα συμπράγκαλα τους κάτω από την ομπρέλα. Μπροστά, εκεί που σκάει το κύμα, μια γιαγιά ξεπλένει τις σαγιονάρες της, μια ντουζίνα πιτσιρίκια κυνηγιούνται κι ένας μεσόκοπος κύριος ετοιμάζεται να βουτήξει, βρέχοντας πρώτα τα μπράτσα του, μη τυχόν και μείνει στον (υγρό) τόπο. Και όλα αυτά, υπό τους ήχους techno house μουσικής, που μαστιγώνει το σύμπαν ανελέητα από δυο ηχεία της κακιάς ώρας.
«Μήπως μπορείτε να το χαμηλώσετε;» ρωτάω το παιδί που εξυπηρετεί. Και για να ενισχύσω τη θέση μου, προσθέτω «νομίζω κανείς απ’ όσους είναι στην παραλία τώρα δεν ευχαριστιέται ν’ ακούει στη διαπασών τέκνο μουσική». «Θα δω τι μπορώ να κάνω» μου λέει και φεύγει και φυσικά δεν κάνει τίποτα, ποτέ. Μέχρι που δεν αντέχουμε άλλο μπιτ στα τύμπανά μας και τα μαζεύουμε και φεύγουμε, απορημένοι: με ποιο σκεπτικό ο ιδιοκτήτης του επαρχιακού μπιτσόμπαρου επιλέγει τέκνο μουσική μέσα στο καταμεσήμερο;
Ναι, εσένα λέω, εσένα που άνοιξες μια καντίνα στην παραλία του χωριού και νομίζεις ότι είσαι το Cavo Paradiso της Μυκόνου. Δεν βλέπεις τους πελάτες σου, μωρέ καημένε; Γονείς με παιδιά εξυπηρετείς, γιαγιάδες, μεσόκοπους κυρίους και κάτι βαρεμένους σαν κι εμένα, που πάνε στην παραλία περισσότερο για να διαβάσουν παρά για να κάνουν μπάνιο. Είσαι τόσο άσχετος που δεν μπορείς να καταλάβεις ότι το μπιτ δεν ταιριάζει στην επιχείρησή σου; Ή μήπως το καταλαβαίνεις, αλλά χέστηκες;
Και για να το πάω ένα βήμα παραπέρα, ποτέ δεν κατάλαβα γιατί πρέπει να βαράει δυνατά μουσική στις παραλίες - τουλάχιστον σε όσες δεν είναι στέκια πιτσιρικάδων. Όταν ξεπερνάς αυτήν την υπέροχη φάση της ζωής σου, όπου είσαι έτοιμος να χτυπηθείς οπουδήποτε, μετά πας στην παραλία για να χαλαρώσεις. Θες ν’ ακούς το κύμα ή, τουλάχιστον, μια χαλαρωτική μελωδία. Τόσο δύσκολο είναι να το σκεφτεί όποιος στήνει το μαγαζάκι του εκεί;
Υ.Γ: Κι αν κάποτε, όταν βιώναμε μια εποχή ευμάρειας, το δυνατό μπιτ στην Κάτω Ραχούλα μπορούσαμε να το αντέξουμε, τώρα πια, στη φάση που είναι η χώρα και με την κρίση να μας έχει ξεκάνει, είναι πέρα απ’ τις δυνάμεις μας. Ιδιοκτήτες μπιτσόμπαρων, μη μας βασανίζετε κι εσείς.
