Ζήτημα ηθικής ανωτερότητας
Του Στέφανου Κασιμάτη
(Πηγή : http://www.kathimerini.gr)
«Κυριάκο Μητσοτάκη, κάνε ένα καλό, έβγα στο μπαλκόνι και πέσε στο κενό». Σύνθημα από την προχθεσινή συγκέντρωση των απεργών της ΑΔΕΔΥ έξω από το υπουργείο Διοικητικής Μεταρρύθμισης.
Σύνθημα το οποίο πιθανώς δεν ήταν προϊόν αυτοσχεδιασμού, αλλά μάλλον είχε την έγκριση της οργανωτικής αρχής του συλλαλητηρίου, διότι το φώναζε ρυθμικά ο κλακαδόρος με την ντουντούκα. Το ευχάριστο, ωστόσο, ήταν ότι από τους απεργούς δεν έλειπε η συναίσθηση του ανοίκειου και έτσι δεν ένωναν τις φωνές τους με τη δική του ― τον είχαν αφήσει να ωρύεται μόνος του.
Για τον συγκεκριμένο συνδικαλιστή με την ντουντούκα, προφανώς δεν θα αρκούσε μόνο η ανατροπή της πολιτικής που εφαρμόζει ο Μητσοτάκης, θα τον ικανοποιούσε και να τον δει να πέφτει στο κενό. Μας δίνεται η ευκαιρία με το παράδειγμα αυτό να διαπιστώσουμε την ηθική ανωτερότητα ενός είδους «αγωνιστών της προόδου». Κατ’ αρχάς, είναι το στοιχείο της αυταπάρνησης, που φθάνει ενδεχομένως μέχρι τα όρια της αυτοθυσίας! Διότι αν ο ταξικός εχθρός Μητσοτάκης ακολουθούσε κατά γράμμα την προτροπή του συνδικαλιστή με την ντουντούκα και έπεφτε επάνω του, τι θα γινόταν; Είναι αδύνατο να μην το σκέφθηκε αυτό ο αγωνιστής· ωστόσο, προέταξε τον αφανισμό του ταξικού εχθρού, έστω και με τίποτε παράπλευρες απώλειες από την πλευρά των απεργών. Το δεύτερο στοιχείο είναι ο ανθρωπισμός που εκφράζεται με το συγκεκριμένο σύνθημα. «Ναι», θα μπορούσε να λέει στον Μητσοτάκη αυτός που κραυγάζει το σύνθημα, «θα ήθελα να πάψεις να υπάρχεις. Κάνε μου όμως τη χάρη να πραγματοποιήσεις την επιθυμία μου με δική σου πρωτοβουλία, γιατί εγώ είμαι προοδευτικός και είμαι εξ ορισμού κατά της βίας»...
Παΐσιος με ολίγη από Λένιν
Το κείμενο που ακολουθεί παρακάτω δεν είναι το αποτέλεσμα μια ατυχούς προσπάθειας του συγγραφέα του να κάνει χιούμορ. Είναι γραμμένο με σοβαρές προθέσεις, προέρχεται από μια κατά τα άλλα βαθυστόχαστη ανάλυση και δημοσιεύθηκε στην ιστοσελίδα «Iskra», μέσω της οποίας εκφράζει τις θέσεις της η αριστερή πτέρυγα του ΣΥΡΙΖΑ:
«Πρέπει να σημειώσουμε ότι εμάς μας έκανε πολύ μεγάλη εντύπωση ο τρόπος που κινήθηκε ο δολοφόνος. Διέπραξε εν ψυχρώ τον φόνο στο κέντρο της Αμφιάλης, με δεκάδες αυτόπτες μάρτυρες, χωρίς να προσπαθήσει έστω και με ένα κράνος μοτοσικλετιστή να καλύψει κάπως το πρόσωπό του. Δεν προσπάθησε καν να διαφύγει. Αφησε επιτόπου το μαχαίρι της δολοφονίας με τα δακτυλικά του αποτυπώματα. Ολα αυτά, ενώ ήταν πασίγνωστος στην Αμφιάλη και επίσης πασίγνωστη η πολιτική του ταυτότητα. Αυτή η συμπεριφορά υποδηλώνει άνθρωπο που δολοφονεί για να συλληφθεί, να καταδικαστεί με ισόβια και να μπει φυλακή για πολλά χρόνια. Εχει πλήρη επίγνωση ότι η δολοφονία θα αποδοθεί και στον πολιτικό του χώρο, τη Χρυσή Αυγή. Δεν παριστάνουμε τον επιθεωρητή Κλουζό, αλλά αυτή η στάση ταιριάζει πολύ περισσότερο σε δολοφόνο που εκτελεί εντολές, παρά σε ένα κτήνος που δρα εξ ιδίας πρωτοβουλίας. Αυτός ο τρόπος δράσης και τα σίγουρα ισόβια μειώνουν επίσης δραστικά την περίπτωση να είχε πάρει ο δολοφόνος εντολή από επιχειρηματικούς και όχι πολιτικούς κύκλους».
Προσωπικά, μου αρέσει η αναφορά στον επιθεωρητή Κλουζό ― λεπτό δείγμα ανεπίγνωστου αυτοσαρκασμού εκ μέρους του συγγραφέα της ανάλυσης. Κατά τα λοιπά όμως, αυτός ο τύπος της σκέψης είναι η τερατογένεση που παράγεται όταν ο Παΐσιος συναντά τον Λένιν, με τη φιλική συμμετοχή (guest star) του Κλουζό. Γιατί να αποκλείεται η πράγματι ασυνήθιστη συμπεριφορά του δράστη της δολοφονίας να οφείλεται σε αιτίες πολύ σύνθετες για να αναλυθούν εδώ, οι οποίες όμως για χάρη της οικονομίας της συζήτησης μπορούμε να συμπυκνώσουμε στον όρο «βλακεία»; Και γιατί πρέπει κάθε τι να είναι το αποτέλεσμα σχεδίου; Τελικά, διερωτώμαι μήπως το ανώτατο στάδιο της ανοησίας είναι η άρνηση της ύπαρξής της...
Για τον φόβο της Μισέλ
Του ξέφυγε και ακούστηκε κατά λάθος, από ένα μικρόφωνο που είχε μείνει ανοιχτό, ότι έκοψε το τσιγάρο επειδή φοβάται τη σύζυγό του. Το γεγονός καθιστά ακόμη περισσότερο συμπαθή τον πρόεδρο Μπαράκ Ομπάμα, σε προσωπικό επίπεδο. Επίσης, όμως, μας βάζει στον πειρασμό ορισμένων υποθέσεων, που ενδεχομένως συνδέονται με τον θλιβερό χειρισμό του ζητήματος της Συρίας από πλευράς του Αμερικανού προέδρου, που οδήγησε στον εξευτελισμό της Δύσης. Εν πάση περιπτώσει, είναι βέβαιο ότι οι επόμενες γενιές θα θυμούνται τον Ομπάμα ως τον πρώτο μαύρο πρόεδρο των ΗΠΑ ― ίσως και επειδή έκοψε το τσιγάρο λόγω του φόβου της γυναίκας του...
Γιατί όχι;
Προτείνω: τις παραμονές της δίκης του Γ. Ρουπακιά και των συνεργατών του -κατά προτίμηση, ει δυνατόν, την 1η Απριλίου- να δοθεί συνέντευξη Τύπου από δικηγόρους υπεράσπισης των μελών της 17Ν, πανεπιστημιακούς και, φυσικά, δημοσιογράφους, με σκοπό να εκτεθούν πλήρως οι λόγοι που καθιστούν τη δολοφονία του Π. Φύσσα πολιτικό έγκλημα και, συνεπώς, να ζητηθεί η εκδίκαση της υπόθεσης από μεικτό ορκωτό δικαστήριο. (Εγώ το λέω για πλάκα. Είμαι βέβαιος όμως ότι κάποιοι θα το πάρουν στα σοβαρά...)
