Η τιμή της παιδείας
Του Τάκη Θεοδωρόπουλου
(Πηγή : http://www.kathimerini.gr/)
Σε παλαιότερους καιρούς, ευνοϊκότερους των σημερινών, οι καθηγητές της Μέσης Εκπαίδευσης έπαιρναν κάτι κουπόνια από το υπουργείο τα οποία μπορούσαν να ανταλλάξουν με βιβλία. Βιβλία κανονικά, ξέρετε, απ’ αυτά που περιμένουν τους αναγνώστες τους στα ράφια των βιβλιοπωλείων.
Δεν ήταν ούτε ένας ούτε δύο αυτοί που πήγαιναν στο βιβλιοπωλείο και ζητούσαν να τους δώσουν το αντίτιμο του κουπονιού σε ρευστό. Τυπωμένο χαρτί τα μεν, τυπωμένα χαρτιά και τα αείμνηστα πεντοχίλιαρα με τον Γέρο του Μοριά στην πρόσοψη. Αν γινόταν σήμερα κάτι τέτοιο όλοι θα έσπευδαν να τους δικαιολογήσουν. Λόγω κρίσης θα προτιμούσαν να αγοράσουν ένα κιλό γάλα ή καμιά μπριζόλα. Τότε όμως ήταν η περίοδος που, όπως έλεγε ο Τσαρούχης, τρώγαμε τόσο κρέας όσο δεν είχαμε φάει στα τετρακόσια χρόνια της σκλαβιάς, και τα είδη πρώτης ανάγκης ήταν τα Τίμπερλαντ. Την ιστορία αυτή θυμήθηκα χθες ακούγοντας τον Κώστα Γεωργουσόπουλο στην Δημόσια Τηλεόραση να λέει ότι η παιδεία στηρίζεται στο τρίπτυχο καθηγητής, βιβλίο, μαθητής. Το βιβλίο είναι ο μεσολαβητής ανάμεσα στους άλλους δύο πόλους. Και το βιβλίο είναι το πιο υποτιμημένο στοιχείο του εκπαιδευτικού μας συστήματος, ένα και μοναδικό για κάθε μάθημα που το προσφέρει δωρεάν και ευγενώς το υπερούσιο κράτος μας. Ο καθηγητής το έχει μάθει απ’ έξω, το ξέρει από πέρυσι και πρόπερσι, το βαριέται, αλλά τον βολεύει. Ο μαθητής το βρίσκει έτοιμο, πρέπει να ιδρώσει για να το μάθει απέξω και στο τέλος φτάνει να το μισεί.
Ως γνωστόν, η ιστορία του ενός εγκεκριμένου βιβλίου ξεκίνησε επί Ιωάννου Μεταξά. Και συνεχίζεται ώς σήμερα ακόμη. Αν μη τι άλλο η παιδεία μας δείχνει πίστη και σταθερή προσήλωση στους στόχους της. Πόσες εκπαιδευτικές μεταρρυθμίσεις έχουν μεσολαβήσει όλα αυτά τα χρόνια; Και πότε οι καθηγητές κινητοποιήθηκαν μόνο για να απαιτήσουν τη δυνατότητα χρήσης πολλών εκπαιδευτικών βιβλίων βάσει της διδακτέας ύλης, με το πολύ απλό σκεπτικό ότι η παιδεία, το πρώτο αγαθό που σου προσφέρει, είναι η δυνατότητα επιλογής;
Να πρέπει να διαβάσεις δέκα βιβλία για να επιλέξεις αυτό που θεωρείς εσύ καλύτερο; Αυτό από μόνο του αποτελεί ένα είδος αυτοαξιολόγησης και ως γνωστόν οι καθηγητές μισούν τη λέξη αξιολόγηση. Οπως και οι συνάδελφοί τους που στελεχώνουν το υπουργείο. Είναι θέμα τιμής.
