Ενα επαναστατικό μονόπρακτο
Του Τάκη Θεοδωρόπουλου
(Πηγή : http://www.kathimerini.gr/)
«Τι λες πουλάκι μου; Εσύ ζεις σε άλλο πλανήτη και το μόνο που ακούς είναι τιτιβίσματα; Δεν ακούς τι γίνεται γύρω σου;» Το περί ου ο λόγος «πουλάκι» είναι ο τραγουδιστής Σωκράτης Μάλαμας.
Η δε καταγγέλλουσα, της οποίας τα δάχτυλα φαντάζομαι πως έβγαζαν φωτιές και μόρφαζε από την αγανάκτηση καθώς χτυπούσε τις ως άνω λέξεις στο πληκτρολόγιό της είναι πρώην θαυμάστριά του, η οποία τώρα τον διέγραψε με ένα τεράστιο Χ. Το επεισόδιο δεν θα ήταν άξιο λόγου αν επρόκειτο απλώς για έκρηξη πληγωμένου πάθους, απ’ αυτά που συνήθως συνδέουν ή αποσυνδέουν, τους θαυμαστές με τα είδωλά τους. Αυτού του τύπου οι διακυμάνσεις του πάθους συμβάλλουν στον πλούτο του ανθρωπίνου σύμπαντος, ως εκ τούτου οφείλουμε πάντα να τις αντιμετωπίζουμε με κατανόηση και συμπάθεια.
Πλην όμως, σημείο των καιρών, οι διαδρομές του πάθους, λαβυρινθώδεις από αρχαιοτάτων χρόνων, συμπαρασύρουν κι άλλα υλικά των οποίων η πανανθρώπινη διάσταση δεν μπορεί να αφήσει ασυγκίνητο ακόμη και τον πιο ανάλγητο αρθρογράφο. Διότι η μεταστροφή από θαυμασμό σε Χ οφείλεται και στην κοινωνική ευαισθησία της θαυμάστριας, στην αγανάκτησή της για τα όσα συμβαίνουν στη χώρα, ειδικότερον δε σε θέματα δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης. Διότι, όπως διάβασα στην ιστοσελίδα εκπαιδευτικών όπου έχει αναρτήσει το ανάθεμα κατά του πρώην ινδάλματός της, η κυρία, εκτός από θαυμάστρια (πρώην) του Σωκράτη Μάλαμα είναι και «γραμματέας της ένωσης γονέων Πετρούπολης».
Πριν από μερικές ημέρες, λοιπόν, με μερικούς ομοιοπαθείς της, εμφανίστηκε στην είσοδο του χώρου όπου θα έδινε συναυλία ο τραγουδιστής κρατώντας στα χέρια της, εκτός από το εισιτήριο και ένα πανό που έγραφε: «Η παιδεία δεν βολεύεται με λιγότερο ουρανό. Κανένας εκπαιδευτικός δεν περισσεύει» – σε δύο φράσεις ολόκληρο εκπαιδευτικό πρόγραμμα. Το ίδιο πανό είχαν αναρτήσει με ιδιαίτερη επιτυχία στη συναυλία που δόθηκε στον ίδιο χώρο προς τιμήν του Μίκη Θεοδωράκη με τίτλο «Ποιος τη ζωή μου». Δεν ζητούσαν τίποτε παραπάνω απ’ το να επαναλάβουν την ίδια επιτυχημένη εμφάνιση και στη συναυλία του αγαπημένου τους τραγουδιστή.
Παρακάμπτω τις διαδικαστικές λεπτομέρειες για να φτάσω στην ουσία. Και η ουσία είναι ότι ο Σωκράτης Μάλαμας δεν δέχθηκε την παρέμβαση των αναξιοπαθούντων γονέων, ως ανεμένετο, εδώ που τα λέμε. Αναζητώντας την πρόσφατη πολιτεία του στο Διαδίκτυο διεπίστωσα, ότι δεν έχει παρέμβει ούτε μία φορά, όπως τόσοι και τόσοι συνάδελφοί του, για να καταγγείλει το Μνημόνιο, δεν έχει αποκαλέσει την κυβέρνηση χούντα και στις φωτογραφίες του δεν δείχνει αγανακτισμένος. Γενικώς έχει επιδείξει σκανδαλώδη αδιαφορία στα κοινά. Δίνει συναυλίες και του φτάνει να τραγουδάει, παραβιάζοντας τον κανόνα που ορίζει ότι ένας τραγουδιστής πρέπει να είναι πάνω απ’ όλα κοινωνικός αγωνιστής και να ταλαιπωρεί τη νοημοσύνη και την αισθητική μας με την, κατά προτίμηση επιδοτούμενη, επαναστατική του διάθεση.
Δεδομένης της απαγόρευσης, η γραμματέας και οι φίλοι της μπούκαραν στον χώρο, κραδαίνοντας τα εισιτήριά τους, γιατί όπως σημειώνει «τους τζαμπατζήδες τους σκοτώνουν», ενώ οι «μπράβοι» τους απώθησαν. Αφήνω τη φαντασία σας να ταξιδέψει στην υπέροχη σκηνή, τις φωνές, τις στριγγλιές, και την εν γένει κλωτσοπατινάδα. Το χειρότερο δε είναι ότι μετά το πέρας του επαναστατικού μονόπρακτου ο Μάλαμας, αδιαφορώντας για την τύχη της παιδείας, ανέβηκε πάνω στη σκηνή και τραγούδησε. Είπε μόνον, προκαλώντας το κοινό αίσθημα: «Απ’ ό,τι λένε κάποιοι, η κατάσταση που ζούμε είναι απάνθρωπη!» Για να είμαι ειλικρινής σκεφτόμουν τα παιδιά να ακούν τους γονείς τους να τους αφηγούνται το επαναστατικό μονόπρακτο. Δεν θα ήθελα με τίποτε να είμαι στη θέση τους.
