Το «σύστημα» ξύπνησε, επιτέλους
Του Στέφανου Κασιμάτη
(Πηγή : http://www.kathimerini.gr/)
Οπως και να το κάνουμε, έχουμε μπροστά μας ένα δείγμα της ειρωνείας της τύχης, το οποίο δεν γίνεται να το προσπεράσουμε αδιάφορα: εκείνοι που ευχαρίστως θα έστελναν στη φυλακή όσους θεωρούσαν υποστηρικτές του συστήματος (ουκ ολίγες οι σχετικές απειλές που εξακόντιζαν ακόμη και από το βήμα της Βουλής...) από χθες το πρωί βρίσκονται οι ίδιοι υπό κράτηση.
Η πιο βίαια, βάρβαρη και απροκάλυπτη έκφανση της αμφισβήτησης του «συστήματος», δηλαδή του κοινοβουλευτισμού με όλα τα στραβά και τα ανάποδά του, δέχθηκε ένα καίριο πλήγμα. Είναι η πρώτη φορά από το 2010, όταν είδαμε στην πλατεία Συντάγματος (στην «πάνω πλατεία») να εκφράζεται ένα ακροδεξιό, αντισυστημικό ρεύμα, που το κράτος αξιοποιεί τις δυνατότητές του και υπερασπίζεται τον εαυτό του από την απειλή. Καιρός ήταν!
Φυσικά, πρέπει να περιμένουμε πολλή γκρίνια, ακόμη και από πλευρές μάλιστα που κανονικά δεν θα το περίμενε κανείς. Ηδη από χθες το πρωί κιόλας είχε ξεκινήσει η κλάψα, από πλευρές της Αριστεράς, που αντί να επιχαίρουν και να στηρίζουν την προσπάθεια του κράτους να εφαρμόσει τη νομιμότητα, είτε σπεύδουν να διεκδικήσουν τα πρωτεία στην επισήμανση του κινδύνου είτε μέμφονται την κυβέρνηση για ολιγωρία. Οσον αφορά το πρώτο, δεν βλάπτει καθόλου αν το κάνουν. Θα ήταν μίζερο να τους αρνηθεί κάποιος το δικαίωμα να συμμετάσχουν στην υπεράσπιση της Δημοκρατίας και να διεκδικήσουν το μέρος της δόξας που τους αναλογεί, αφού και η Αριστερά, στο κάτω κάτω, μέρος αυτού που λέμε «σύστημα» είναι.
Το δεύτερο, όμως, δηλαδή η ευκαιρία που βλέπουν ορισμένοι από τις ακραίες εκφάνσεις της Αριστεράς για να πλήξουν την κυβέρνηση μέσω της προσπάθειας που καταβάλλει για την αντιμετώπιση της Χρυσής Αυγής, είναι βλαπτικό και για τη Δημοκρατία και (αυτό που κυρίως θα έπρεπε να τους ενδιαφέρει) για τα δικά τους συμφέροντα. Πολύ απλά, είναι ανόητο να κατηγορείς την κυβέρνηση ότι ανέχεται την ακροδεξιά και επίσης να την κατηγορείς όταν κινείται εναντίον της. Οποιοσδήποτε, για χάρη κάποιου πρόσκαιρου πολιτικού οφέλους, υιοθετεί μια παρόμοια στάση χάνει την καλή πίστη του και εξασθενίζει τα ερείσματά του στην κοινωνία.
Οσοι ασκούν αυτού του τύπου την κριτική το κάνουν επειδή, προφανώς, θα ήθελαν τη Χρυσή Αυγή να είναι η φυσική προέκταση της Δεξιάς, διότι έτσι ορίζει η πολιτική θεολογία τους. Αλλά -τι κρίμα!- δεν θα είναι η πρώτη φορά, ούτε πρόκειται να είναι η τελευταία, που η πραγματικότητα διαψεύδει τη θεολογία τους. Και, όπως συχνά συμβαίνει με τους δογματικούς, η διάψευση τους κάνει να στραφούν εναντίον της πραγματικότητας. Απορείς πώς γίνεται να μην αντιλαμβάνονται πόσο δεν τους συμφέρει αυτή η στάση. Να μην αντιλαμβάνονται ότι τους απομονώνει και, το χειρότερο γι’ αυτούς, προσφέρει επιχειρήματα σε όσους δεν βλέπουν ουσιώδεις διαφορές μεταξύ των δύο άκρων, πέραν της χρωματικής.
Εδώ και καιρό, η ουσία της πολιτικής αντιπαράθεσης είναι πια μεταξύ του «συστήματος» και όσων θέλουν να το υπονομεύσουν, να το ανατρέψουν και να το αντικαταστήσουν με κάτι άλλο. Η δράση που επιτέλους αναλαμβάνει η Δικαιοσύνη κατά της Χρυσής Αυγής είναι μία άλλη φάση της ίδιας αντιπαράθεσης. Είναι αλήθεια ότι το περιλάλητο «σύστημα», ο κοινοβουλευτισμός και οι θεσμοί του δηλαδή, είναι βεβαρημένο με πολλές αμαρτίες. Διαφθορά, αδικία, καθώς και η αδυναμία των μηχανισμών του να λειτουργήσουν στοιχειωδώς σε πολλές περιπτώσεις είχαν υπονομεύσει το κύρος και την αξιοπιστία του. Η παραλυσία του ήταν η αιτία της αμφισβήτησής του ― για τον λόγο αυτόν ένα μέρος του κόσμου το προσέλκυσαν διάφορα περιθωριακά «υποσυστήματα», όπως της Χρυσής Αυγής.
Με τη δράση κατά της Χρυσής Αυγής, το «σύστημα» δείχνει να ξεπερνά την αδυναμία του και να διεκδικεί ξανά τη χαμένη σοβαρότητά του. Δεν είναι απλό και ακόμη υπάρχει πολύς δρόμος μπροστά. Με την ποιότητα του έργου του και μόνον, δεν πρέπει να επιτρέψει σε κανέναν να αμφισβητήσει βασίμως τη διαφάνεια, τη δικαιοσύνη και την αποτελεσματικότητα της λειτουργίας του. Αυτό που χτίζει ξανά, μέσω της αντιμετώπισης της Χρυσής Αυγής, είναι η ευρεία αποδοχή από την κοινωνία της δημοκρατικότητάς του. Ασφαλώς, η δημιουργική κριτική στην προσπάθεια αυτή δεν μπορεί παρά να είναι ευπρόσδεκτη και χρήσιμη ―δημοκρατικό είναι, σε τελευταία ανάλυση, το σύστημα. Η κακοπιστία όμως βλάπτει πρωτίστως εκείνους που νομίζουν ότι έχουν να ωφεληθούν από τη στάση αυτή...
