Του Αλέξη Παπαχελά
(Πηγή : http://news.kathimerini.gr/)
Οι εκλογές, όποτε και αν γίνουν, θα αναδείξουν ένα πολύ σοβαρό πρόβλημα. Η αυτοδυναμία θα πρέπει να θεωρείται όνειρο από άλλη εποχή, είτε για τη Νέα Δημοκρατία είτε για τον ΣΥΡΙΖΑ, εκτός αν έχουν μεσολαβήσει κάποιες «βιβλικές» εξελίξεις.
Βλέποντας τον πολιτικό χάρτη της χώρας σήμερα δεν είναι καθόλου σαφές με ποιον θα μπορούσε να κυβερνήσει το πρώτο κόμμα. Το ΠΑΣΟΚ και η ΔΗΜΑΡ, που θα μπορούσαν να καλύψουν αυτό το κενό, περνούν δύσκολες μέρες και δεν είναι βέβαιο αν θα μπορέσουν να ανακάμψουν αισθητά πριν από την επόμενη αναμέτρηση. Η συνεργασία με τη Χρυσή Αυγή θα έθετε τη χώρα εκτός ευρωπαϊκού πλαισίου. Οι Ανεξάρτητοι Ελληνες δεν είναι ο πλέον προβλέψιμος εταίρος σε μια κυβερνητική συμμαχία.
Δεν είναι λίγοι όσοι πιστεύουν πως η χώρα χρειάζεται έναν «μπαλαντέρ», ένα κεντρώο κόμμα που δεν θα είχε φιλοδοξίες για τεράστια ποσοστά, αλλά θα μπορούσε να συγκυβερνήσει κατά πρώτο λόγο με τη Ν.Δ., αλλά ενδεχομένως και με τον ΣΥΡΙΖΑ. Ο πρωθυπουργός έχει σκεφθεί πολύ την ιδέα να εντάξει έναν τέτοιο σχηματισμό μέσα σε έναν φιλοευρωπαϊκό συνασπισμό. Είναι όμως σαφές ότι βουλευτές, κομματικά στελέχη της Νέας Δημοκρατίας κ.ά. δεν το θέλουν. Δεν αντέχουν την ιδέα να βρεθούν κάτω από την ίδια στέγη με κεντροαριστερά στελέχη που μπορεί να συνδέθηκαν με την περίοδο Σημίτη, και γενικώς προτιμούν να είναι «σπίτι» τους παρά μέσα σε κάτι πιο «πολυπολιτισμικό»... Η ιδέα βασανίζει ακόμη τον κ. Σαμαρά και τους στενούς του συμβούλους. Το πρόβλημα είναι πως κάποιες μέρες η άποψη του φιλοευρωπαϊκού συνασπισμού κερδίζει πόντους, αλλά μετά έρχονται οι συνήθεις οπαδοί μιας καθαρόαιμης Δεξιάς παράταξης και σπέρνουν τον πανικό, με το επιχείρημα «ή πάμε καθαρά δεξιά ή θα μας πάρει φαλάγγι η Χρυσή Αυγή».
Ο χρόνος κυλάει όμως και ο τόπος κινδυνεύει να βρεθεί σε μια περίοδο ακυβερνησίας. Ο κ. Σαμαράς πρέπει να διαλέξει ποιον δρόμο θέλει να ακολουθήσει, γιατί και τα δύο δεν γίνονται. Αν αποκλείσει τον φιλοευρωπαϊκό συνασπισμό ή «Συναγερμό», η δημιουργία ενός αυτόφωτου κεντρώου σχήματος θα αποτελεί μονόδρομο και θα είναι η βασική του ελπίδα για μια αποτελεσματική συγκυβέρνηση μετά τις εκλογές. Τώρα το πώς, ποιος, πότε θα μπορούσε να ιδρύσει και να συμμετάσχει στον τρίτο πόλο ανάγεται στη σφαίρα της ψυχανάλυσης. Τεράστια ΕΓΩ, πολλά μαγαζάκια και μαγαζιά, απίθανες πριμαντόνες συνθέτουν ένα δύσκολο παζλ. Η Ιστορία απεχθάνεται, όμως, το κενό και κάποια ώρα θα ξεπηδήσουν νέοι άνθρωποι με ηγετικά προσόντα και όραμα, που θα συνεπάρουν ό,τι καλό και ζωντανό υπάρχει στο Κέντρο. Ενας τέτοιος πόλος θα έπαιζε σωτήριο ρόλο ακόμη και αν ο ΣΥΡΙΖΑ ερχόταν πρώτο κόμμα, γιατί θα οδηγούσε σε πιο μετριοπαθείς και υπεύθυνες αποφάσεις.
Για να είμαστε σαφείς. Η σημερινή κυβέρνηση και ο πρωθυπουργός πρέπει να πάνε όσο πιο μακριά γίνεται, έως ότου τελειώσει η υπερδιαπραγμάτευση για το χρέος και τη χρηματοδότηση της χώρας και έχουμε περάσει τον κάβο της ανάκαμψης. Οι εκλογές όμως θα γίνουν τον Μάιο ή το φθινόπωρο του 2014. Και μέχρι τότε και ο κ. Σαμαράς πρέπει να έχει μια σαφή στρατηγική και όσοι έχουν εξαντληθεί σε συζητήσεις περί τρίτου πόλου θα πρέπει κάποια ώρα να πάρουν τις αποφάσεις και τα ρίσκα τους.
