Γαλλία: ξεκαθάρισμα στην Κεντροαριστερά
ΕΥΡΥΔΙΚΗ ΜΠΕΡΣΗ
(Πηγή : http://www.kathimerini.gr)
Θα μπορούσε να γίνει λόγος για «το μεγάλο ξεκαθάρισμα». Οι προκριματικές εκλογές της ευρύτερης γαλλικής Kεντροαριστεράς, τον Ιανουάριο, θα διασαφηνίσουν πολλά για την κατεύθυνση ενός πολιτικού χώρου που πιέζεται πανταχόθεν, καθώς επεξεργάζεται τις εμπειρίες μιας πενταετούς διακυβέρνησης που φθάνει στο τέλος της.
Παραιτούμενος από την πρωθυπουργία προκειμένου να διεκδικήσει το χρίσμα του Σοσιαλιστικού Κόμματος, ο Μανούελ Βαλς προβλήθηκε ως ο φυσικός διάδοχος της πενταετίας Ολάντ, ως ο πολιτικός που θα συσπειρώσει, με το κύρος, την πυγμή και την κυβερνητική του εμπειρία την παράταξη. Ακόμη και αν οι δημοσκοπήσεις –που τον φέρνουν εκτός δεύτερου γύρου των προεδρικών εκλογών– επιβεβαιωθούν, η προεδρική καμπάνια ίσως είναι αρκετή για να του δώσει ρόλο στην επόμενη μέρα της Kεντροαριστεράς.
Ομως, πίσω από την εικόνα της ομαλής διαδοχής, το Σοσιαλιστικό Κόμμα βράζει. Ο σοσιαλφιλελευθερισμός που εκφράζει ο Βαλς, η επιμονή σε ζητήματα ταυτότητας, το φλερτ με τους ψηφοφόρους της Μαρίν Λεπέν απέχουν πολύ από το να αποτελούν βάση κομματικής ενότητας. Εν ριπή οφθαλμού, οι Γάλλοι Σοσιαλιστές καλούνται να ξεχάσουν το διάταγμα με το οποίο ο Βαλς το καλοκαίρι ποδοπάτησε τις αντιδράσεις τους, τις αντιρρήσεις του 70% της κοινής γνώμης και την κοινοβουλευτική πλειοψηφία, για να περάσει χωρίς ψηφοφορία την εργασιακή μεταρρύθμιση. Τώρα οφείλουν να εστιάσουν την προσοχή τους στη νέα, προεκλογική φυσιογνωμία του πρώην πρωθυπουργού, που δηλώνει ότι θα επισκεφθεί τις έξι γωνίες της χώρας για να συναντήσει τους «απόκληρους και καταφρονεμένους».
Ο Βαλς συνδέθηκε με τη μoναδική πρόταση για την οποία ο πρόεδρος Ολάντ ζήτησε συγγνώμη στο διάγγελμα της αποχώρησής του από την κούρσα της προεδρίας, την πρόταση για αφαίρεση της γαλλικής υπηκοότητας από άτομα που έχουν καταδικαστεί για τρομοκρατία.
Η πρόταση αυτή είχε διχάσει τόσο πολύ τις τάξεις του κόμματος, που ο Ολάντ είχε υποχρεωθεί να την αποσύρει. Ο Βαλς διαθέτει μακράν τη μεγαλύτερη κυβερνητική εμπειρία από όλους τους διεκδικητές του χρίσματος, αλλά η ιδιότητα του πιστού πρωθυπουργού στην κυβέρνηση του πλέον αντιδημοφιλούς προέδρου στην ιστορία της γαλλικής δημοκρατίας δεν αποτελεί οπωσδήποτε ατού. Το αντίπαλον δέος του Βαλς στις προκριματικές του Ιανουαρίου είναι ο πρώην υπουργός Οικονομίας Αρνό Μοντμπούρ, ο οποίος είχε παραιτηθεί από την κυβέρνηση Ολάντ το 2014 διαμαρτυρόμενος για τη δεξιά στροφή και τους περιορισμούς που θέτουν οι «εμμονές» του Βερολίνου στην άσκηση πολιτικής. Πολιτικός κληρονόμος του οπαδού της εθνικής κυριαρχίας Ζαν-Πιερ Σεβενεμάν, με ρητορική μάχης κατά της οικονομικής και πολιτικής ολιγαρχίας, ο Μοντμπούρ απευθύνεται στην ψυχή της παράταξης με τρόπο που δύσκολα κατορθώνει ο Βαλς. Ωστόσο, η επικράτησή του θα προϋπέθετε ότι το γαλλικό Σοσιαλιστικό Κόμμα έχει μετακινηθεί από την απόλυτη ταύτιση με την Ε.Ε. σε πιο επικριτικές θέσεις, κάτι που μένει να αποδειχθεί.
Το σκηνικό περιπλέκεται ακόμη περισσότερο με την αναμενόμενη ανακοίνωση της υποψηφιότητας του πρώην υπουργού Παιδείας Βενσέν Πεγιόν. Ο Πεγιόν επιζητεί να εκφράσει τον μεσαίο χώρο της παράταξης, για τον οποίο θεωρεί ότι μένει μετέωρος ανάμεσα στις δύο «ακραίες» υποψηφιότητες Βαλς και Μοντμπούρ. Η κάθοδος του Πεγιόν, αν επιβεβαιωθεί, αποτελεί κακή είδηση για τον Βαλς, με τον οποίο θα διεκδικήσουν την ίδια εκλογική πελατεία.
Ποια είναι όμως αυτή η «πελατεία»; Ποιους εκφράζει πλέον το Σοσιαλιστικό Κόμμα, μετά τη διαρροή σημαντικής μερίδας ψηφοφόρων των κατώτερων στρωμάτων προς το Εθνικό Μέτωπο της Μαρίν Λεπέν; Και αυτό το ερώτημα θα απαντηθεί τον Ιανουάριο με την ανάλυση του προφίλ όσων προσέλθουν στις εσωκομματικές εκλογές. Αλλο ερώτημα: Μπορεί το κόμμα να διατηρήσει τη συνοχή του όταν εκλείψει η συγκολλητική ουσία της εξουσίας, με δεδομένη την όλο και μεγαλύτερη απόσταση των θέσεων της πλειοψηφίας από το αριστερό ρεύμα; Ηδη, η προεδρική υποψηφιότητα του πρώην υπουργού Οικονομίας Εμανουέλ Μακρόν, ο οποίος δεν θα λάβει μέρος στις προκριματικές των Σοσιαλιστών, έχει βάλει πολλά στελέχη στον πειρασμό της διάσπασης.
