Το ευρωπαϊκό βάσανο τελείωσε. Αντοχές υπάρχουν;
Κώστας Βαϊμάκης
(Πηγή : http://www.koolnews.gr/)
Είναι εύκολο και παράλληλα «φτηνό» να χτυπάς τον Παναθηναϊκό αλύπητα αυτή τη στιγμή που είναι στα κάτω του – ευρωπαϊκά πιο κάτω δεν πάει, με έναν βαθμό συγκομιδή σε έξι αγώνες.
Είναι άδικο να πεις το παραμικρό για τον Μαρίνο Ουζουνίδη, που ανέλαβε πριν μερικές μέρες μια ομάδα που έφτιαξε ο προκάτοχός του και καλείται μέσα σε ελάχιστο χρόνο να βρει τι φταίει και να το διορθώσει. Και είναι λίγο επικίνδυνο και ύποπτο να βαράς τον Γιάννη Αλαφούζο τη δεδομένη χρονική στιγμή. Έχει κάνει πολλά λάθη, το παραδέχεται και ο ίδιος, αλλά την τελευταία φορά που κοίταξα, δεν είδα και καμιά ουρά από υποψήφιους αγοραστές και επενδυτές για την ΠΑΕ...
Για εμένα και όλους αυτούς που έχουν προλάβει τον Panathinaikos στα καλά του, η εικόνα η φετινή αλλά και αυτή των τελευταίων ετών, είναι μια μεγάλη στενοχώρια. Ο Παναθηναϊκός που κέρδιζε τη Γιουβέντους και ανάγκαζε τη Μπαρτσελόνα να κάνει καθυστερήσεις στο Καμπ Νου, ο Παναθηναϊκός που κέρδιζε τον μεγάλο Άγιαξ στην Ολλανδία και κέρδιζε το σεβασμό όλης της Ευρώπης, είναι σήμερα μια ομάδα που έχει να κερδίσει τέσσερα χρόνια σε ευρωπαϊκούς ομίλους, που μάζεψε πρόπερσι 2 βαθμούς στους ομίλους, πέρυσι αποκλείστηκε από τη Γκαμπάλα και φέτος τελείωσε τις ευρωπαϊκές του υποχρεώσεις με έναν βαθμό. Κι όλα αυτά σε μια χρονιά με ένα πραγματικά αξιόλογο ρόστερ, το οποίο δεν είναι ούτε το καλύτερο της ιστορίας αλλά ούτε ένα μπουλούκι άμπαλων και ακατάλληλων μισθοφόρων, όπως λένε κάποιοι. Μπορεί να έχει αδυναμίες, μπορεί να έχει γίνει κακή διαχείριση, ελλιπής προετοιμασία, να μην έχουν αρκετοί παίκτες κίνητρο ή διάθεση, αλλά κακό ρόστερ δεν το λες, εκτός αν σε βολεύει για να εξυπηρετήσεις άλλες καταστάσεις.
Για τον Παναθηναϊκό, αυτό που ξεκίνησε στη φάση των ομίλων ως ευκαιρία για restart, εξελίχθηκε σε ένα πραγματικό μαρτύριο. Ήττα στην πρεμιέρα από τον Άγιαξ εντός και στη συνέχεια δυο ματς εκτός, με Θέλτα και Σταντάρ, όπου ο Παναθηναϊκός πήρε πολύ λιγότερα απ' όσα άξιζε: ένας βαθμός στο σακούλι, καλή απόδοση, δικαιολογημένα παράπονα από τη διαιτησία, αλλά ένας βαθμός παρόλα αυτά. Και κάπου εκεί, παράλληλα με τις εγχώριες υποχρεώσεις, κάποιοι παίκτες έσκασαν σαν λάστιχο που το πας σε χωματόδρομο, άλλοι έπαψαν να βγάζουν 90λεπτο, υπήρξαν τραυματισμοί, ντεφορμαρίσματα, νεύρα και αποβολές, η – όποια – ηρεμία χάθηκε και μαζί χάθηκε η προοπτική συνέχειας στην Ευρώπη και μαζί της η επαφή με την κορυφή στην Ελλάδα. Η διαιτησία, η αίσθηση της αδικίας, πότισε για τα καλά τον οργανισμό της ομάδας και οι δικαιολογίες ήρθαν να σκεπάσουν κάθε ευθύνη: ο Στραματσόνι στις συνεντεύξεις τύπου μιλούσε για τους διαιτητές, για τους κακούς χλοοτάπητες, για την ατυχία, για τους τραυματισμούς, για την καλοκαιρινή προετοιμασία – ποτέ και πουθενά για τις δικές του ευθύνες.
Ο Παναθηναϊκός έχασε όλα τα «must win» ή τουλάχιστον «can't afford to lose» παιχνίδια σε Ευρώπη και Ελλάδα: έχασε από τη Σταντάρ στη Λεωφόρο και τον Άγιαξ στο Άμστερνταμ. Έχασε από την Ξάνθη στη Λεωφόρο και από τον Ολυμπιακό στο «Καραϊσκάκης». Έχασε από τον ΟΦΗ στο κύπελλο και έχασε και από τη Θέλτα στην αυλαία του ομίλου, σε ένα ματς που το ήθελε για να κάνει μια τελευταία καλή εντύπωση. Έχασε άλλοτε παλεύοντας και άλλοτε με κάτω τα χέρια. Είχε ατυχίες και διαιτησίες αλλά είχε και χτυπητές αδυναμίες. Αυτό που αποδείχθηκε ότι δεν είχε, ήταν ξεκάθαρο πλάνο και σχέδιο. Και αυτό, δεν ήταν και δεν είναι πρόβλημα για τον μήνα Οκτώβριο ή Νοέμβριο αλλά κάτι που απειλεί να του χαλάσει όλη τη χρονιά.
Είναι σχεδόν ανακουφιστικό που τελείωσε αυτή η ευρωπαϊκή περιπέτεια, διότι δεν αντέχεται άλλο η εικόνα αυτή και οι συνεχόμενες ευρωπαϊκές ήττες, εντός και εκτός έδρας. Είναι η ώρα να φύγει από τη μασχάλη της ομάδας αυτό το βαρύ καρπούζι, να ηρεμήσει και να προσπαθήσει ο νέος προπονητής να βρει τι φταίει και τι μπορεί να διορθώσει το συντομότερον δυνατόν. Να αξιολογήσει το ρόστερ που έχει στα χέρια του, να φύγουν αυτοί που δεν έχουν πράγματα να δώσουν ή δεν επιθυμούν να το κάνουν, να γίνουν ίσως λίγες και καλές προσθήκες και να προσπαθήσει να ξαναδώσει ο Ουζουνίδης όρεξη και κίνητρο σ' αυτούς που έχουν ποιότητα, αλλά κάπου στο δρόμο έχασαν τον προσανατολισμό τους. Θαύματα δεν γίνονται και τα στραβά δεν διορθώνονται ούτε εύκολα, ούτε γρήγορα. Το θέμα είναι πόσες αντοχές και πόση υπομονή υπάρχει – από τη διοίκηση που συνεχίζει να βάζει λεφτά στην ομάδα, αλλά κάποιοι ακόμα κι αυτό το αμφισβητούν ή το ειρωνεύονται – και από τον κόσμο, που έφαγε ακόμα ένα χοντρό ξενέρωμα σε μια χρονιά που ξεκίνησε με μεγάλες προσδοκίες.
