Η 11άδα των «κομμένων» από Ολυμπιακό, Παναθηναϊκό, ΑΕΚ και ΠΑΟΚ, θα έπαιζε μεγάλη μπάλα
Κώστας Βαϊμάκης
(Πηγή : http://www.koolnews.gr/)
Δεν υπάρχει τίποτα που να εξιτάρει τον Έλληνα οπαδό περισσότερο από τις μεταγραφές. Ακόμα κι αν η ομάδα του πάρει έναν παίκτη που έφυγε ή τον έδιωξε η ίδια πριν λίγο καιρό.
Ακόμα κι αν ένας παίκτης φύγει τη Δευτέρα κι επιστρέψει την Τρίτη με περούκα και ψεύτικο μούσι, πάλι θα ενθουσιαστούμε! Είμαστε γεννημένοι πανηγυρτζήδες. Να τρέχουμε στα αεροδρόμια και να περνάμε κασκόλ στο λαιμό του παιχταρά. Να διαβάζουμε γι' αυτόν σε εφημερίδες και sites. Και πάνω απ' όλα να καραγουστάρουμε αν η ομάδα μας κάνει δέκα μεταγραφές, την ίδια στιγμή που διατυπώνουμε την αγωνία μας για την έλλειψη ομοιογένειας και την ανησυχία μας διότι η ομάδα έκανε πολλές μεταγραφές.
Οπότε περιμένουμε με άγρια χαρά να ανοίξει το μεταγραφικό παράθυρο του Ιανουαρίου και να αρχίσουν να έρχονται τα νέα μας πουλέν. Αλλά σε κάποιες ομάδες, για να έρθουν κάποιοι, πρέπει πρώτα να φύγουν κάποιοι άλλοι. Για να ελαφρύνει λίγο το μπάτζετ και να εξοικονομηθούν χρήματα, για να μικρύνει το ρόστερ και να μην υπάρχουν γκρίνιες, για να φύγουν κάποιοι που χαλάνε το κλίμα στα αποδυτήρια και πάει λέγοντας. Κι επειδή είναι άγιες μέρες και γιορτινές, η σκέψη μας ας μην είναι μόνο σ' αυτούς που θα έρθουν ή θέλουμε να έρθουν, αλλά και σ' αυτούς που θα φύγουν, που θέλουμε εμείς να φύγουν ή θέλουν οι ίδιοι ή θέλουν οι ομάδες τους να τους φύγουν. Κι είναι πολλοί, ζωή να έχουν.
Διάλεξα τους «κομμένους» ή «ανεπιθύμητους» των τεσσάρων μεγάλων ομάδων (Ολυμπιακού, Παναθηναϊκού, ΑΕΚ, ΠΑΟΚ) για να φτιάξω ένα «γεμάτο» ρόστερ. Δείτε τους προσεκτικά και κρίνετε αν όλοι αυτοί οι κύριοι, που δεν κάνουν στις τέσσερις ομάδες, θα μπορούσαν να φτιάξουν μια αξιοπρεπή ή καλή ομάδα, παίζοντας ένα ωραιότατο 4-3-3. Και σκεφτείτε αν αυτή η ομάδα θα μπορούσε να φτάσει ψηλά στη βαθμολογία ή ακόμα και να είναι ανταγωνιστική για την πρώτη ή τη δεύτερη θέση:
Τερματοφύλακας: Ανέστης. Ή μήπως Στιλ;
Κανένας από τους δυο δεν είναι «στον τάκο». Επισήμως τουλάχιστον. Αλλά ο μεν Ανέστης έχασε προσφάτως τη θέση του από τον Μπάρκα (και δύσκολα θα την ξαναπάρει πίσω, εκτός αν ο Μπάρκας «πάθει Ανέστη»), ο δε Στιλ αφού έκανε ένα τρομερό σερί λαθών, γκελών και κακών εκτιμήσεων, ξεκουράζεται πλέον στον πάγκο βλέποντας τον Οδυσσέα Βλαχοδήμο βασικό. Ή τον Κοτσόλη. Ή εμένα. Οποιονδήποτε πλην του ίδιου.
Δεξί μπακ: Σκόνδρας. Με ολίγη από Βέμερ.
Ο Σκόνδρας δεν υπολογίζεται στον ΠΑΟΚ από το καλοκαίρι. Του ζήτησαν να βρει ομάδα και να φύγει, εκείνος δεν βρήκε ή δεν έψαξε να βρει και έχει μείνει εκεί, να προπονείται μόνος ή μαζί με τους άλλους «κομμένους», με τις περιβόητες «μπουλντόζες». Η πήχης του ανταγωνισμού ανεβαίνει ψηλά για τον Σκόνδρα, όταν έχει να παλέψει για τη θέση με τον Βέμερ. Τον μόνο ποδοσφαιριστή που μπορεί να οργώσει τη δεξιά πλευρά, φορώντας εξάταπα πέδιλα με ποδοσφαιρική κάλτσα ως το γόνατο...
Αριστερό μπακ: Τζαβέλας. Και Γουακάσο, έτσι για την αλητεία.
Η «Τζαβελειάδα» ήταν το πιο συναρπαστικό ποδοσφαιρικό χάπενινγκ του πρώτου γύρου. Σασπένς, αγωνία, φήμες, «δώσιμο», υπονοούμενα, μειωμένη απόδοση, δεν έχετε παράπονο, περάσαμε ωραία με τις δηλώσεις Ίβιτς. Σε αντίθεση με τον Τζαβέλα, που υπέγραψε νέο τετραετές συμβόλαιο τον Σεπτέμβριο και λίγους μήνες μετά ψάχνει να δει πού θα πάει. Κι αν χρειαστεί ανάσες ή πάρει καμιά κόκκινη, ο Γουακάσο είναι πάντα εύκαιρος να οργώσει την αριστερή πτέρυγα. Τι θα πει «ναι, αλλά δεν είναι η θέση του εκεί και θα νευριάσει;» Πάντα νευριάζει. Έχει τα νεύρα του από 8 χρονών...
Σέντερ μπακ: Σιόβας και Σαμπά. Ή Ιβανόφ και Χατζηισαϊας. Ή Ταυλαρίδης. Μόνος του.
Στο κέντρο της άμυνας, οι επιλογές είναι πολλές. Και καλές. Θες αριστεροπόδαρο; Έχω Σιόβα και Ιβανόφ. Θες δύναμη; Έχω Σαμπά. Θες ενθουσιασμό και νιάτα; Σου έχω Χατζηισαϊα. Θες Στάθαρο Ταυλαρίδαρο, με το τσιρότο στη μύτη και τις τάπες πάντα κοφτερές, να ψαρώσει τους αντίπαλους με τη σέντρα; Εδώ σε έχω.
Τριάδα στον άξονα: Μανιάτης, Τζιόλης, Κάτσε, Λεντέσμα. Τρεις στους τέσσερις κερδίζουν.
Ο Κάτσε είναι το μηχανάκι. Τρέχει πολύ, μαρκάρει σκυλίσια, θα πάρει και καμιά κάρτα στο τσακίρ – κέφι, θα δώσει ενέργεια. Ο Λεντέσμα είναι το μυαλό. Ο Σημαντικός. Η Εμπειρία. Δεν τρέχει πολύ, αλλά μήπως ο Βασιλιάς στο σκάκι κινείται πέρα από ένα τετράγωνο; Ο Μανιάτης είναι ο παρεξηγημένος (πρώην) καπιτάνο. Βρέθηκε ξαφνικά εκτός Ολυμπιακού, παρέμεινε εντός Εθνικής, ψάχνει να δει πού θα πάει, με την Εθνική προσπαθεί φιλότιμα παρά την απραξία. Και ο Τζιόλης, είναι ο Τζιόλης. Που έχει παίξει σε τελικό ΟΥΕΦΑ. Και είναι ο Τζιόλης. Θα έλεγα «ο γρήγορος». Αλλά δεν είναι. Θα έλεγα «αυτός με την κάθετη ξυραφένια πάσα». Αλλά δεν είναι ούτε αυτός. Θα έλεγα «ο αρχοντικός». Αλλά θα υπερέβαλλα. Ας πούμε απλά ο «μάνεκεν τσάλεντζ». Ή απλά ο Τζιόλης.
Μπροστά: Αραβίδης, Ιμπάρμπο, Μάριν, Πλατέλας, Βάργκας, Ρινάλντι
Έξι παίκτες για τρεις θέσεις, «ευχάριστος πονοκέφαλος» για κάθε προπονητή, ο οποίος μπορεί να πάρει ένα «ευχάριστο Παναντόλ» και να του περάσει. Βάζουμε Μάριν αριστερά. Γκρινιάζει. Του εξηγούμε ότι δεν παίζουμε με δεκάρι. Γκρινιάζει και βρίζει τον Μπέντο για κάποιον λόγο. Βάζουμε στη θέση του τον Αραβίδη. Γκρινιάζει, μας βρίζει, μας ρίχνει κουτουλιά και μας λέει κάτι ακατάληπτα στο ελληνο-αλγερινά. Οπότε πάμε δεξιά και βάζουμε Βάργκας. Μας λέει «ευχαρίστως, αλλά εγώ θα φύγω το καλοκαίρι και δεν ξέρω αν μπορώ να παίξω τώρα». Και κοιτώντας προς τη μεριά του Πλατέλα, χαμηλώνοντας τα μάτια μας για να τον δούμε (όχι μόνο από σεβασμό, αλλά και για πρακτικούς λόγους), τον βλέπουμε να ντριπλάρει τον διαιτητή, το σημαιάκι του κόρνερ, τον τέταρτο και τον εαυτό του και πάμε παρακάτω. Κι όταν λέμε παρακάτω, εννοούμε παραπάνω: εννοούμε Ιμπάρμπο. Δανεικός κι αγύριστος. Ατσάλινος στα ευρωπαϊκά ματς, αμφίβολος στα εγχώρια. Ό,τι και να γίνει όμως, θα σφίξει τα δόντια και θα παίξει. Διότι ο Ρινάλντι, θα περάσει αλλαγή στο 87'...
