Μια ψεύτικη όαση
ΑΛΕΞΗΣ ΠΑΠΑΧΕΛΑΣ
(Πηγή : http://www.kathimerini.gr)
Ξαναδιάβαζα χθες προσεκτικά τα όσα δήλωσε αξιωματούχος του ΔΝΤ στην ενημέρωση που έκανε μετά το Eurogroup της Δευτέρας. Και αναρωτιέμαι αν διαβάζουμε όλοι τις ίδιες δηλώσεις...
Το ΔΝΤ υποστηρίζει με τον πιο καθαρό τρόπο ότι πρωτογενή πλεονάσματα 3,5% δεν είναι πολιτικά και κοινωνικά διατηρήσιμα. Εκτιμά μάλιστα ότι έχουν πολύ αρνητικό αντίκτυπο στην ανάπτυξη της χώρας. Πώς λοιπόν καταλήγουμε σε τίτλους που φέρουν το ΔΝΤ ως τον «κακό της παρέας» που θέλει και άλλα μέτρα;
Το ΔΝΤ υποστηρίζει με τον πιο καθαρό τρόπο ότι πρωτογενή πλεονάσματα 3,5% δεν είναι πολιτικά και κοινωνικά διατηρήσιμα. Εκτιμά μάλιστα ότι έχουν πολύ αρνητικό αντίκτυπο στην ανάπτυξη της χώρας. Πώς λοιπόν καταλήγουμε σε τίτλους που φέρουν το ΔΝΤ ως τον «κακό της παρέας» που θέλει και άλλα μέτρα;
Είναι σχετικά απλό. Οι Bορειοευρωπαίοι δεν συμφωνούν σε μείωση χρέους που θα επέτρεπε και τη μείωση των πρωτογενών πλεονασμάτων, τη χαλάρωση δηλαδή του δημοσιονομικού «ζουρλομανδύα» που έχει φορεθεί στη χώρα. Οπότε έρχεται το ΔΝΤ και απαντά ότι «αφού θέλετε τέτοια πλεονάσματα, πρέπει να συμφωνήσει η Αθήνα σε πιο αυστηρά μέτρα». Αδιέξοδο πλήρες.
Υπάρχει περίπτωση να κάνουν πίσω οι Ευρωπαίοι; Δύσκολο, έως απίθανο. Ο κ. Σόιμπλε τονίζει σε όποιον βλέπει πως το καλοκαίρι του 2015 συμφωνήθηκαν πλεονάσματα 3,5% για τα επόμενα δέκα χρόνια και ότι «έκανε τη χάρη» στον Ελληνα υπουργό Οικονομικών να αφήσει ασαφή τη σχετική δέσμευση προς περαιτέρω διαπραγμάτευση κάποια στιγμή στο μέλλον.
Πολιτικά η μείωση του χρέους είναι δηλητηριώδης στη Γερμανία και στην Ολλανδία, που μπαίνουν σε εκλογικούς κύκλους. Το ΔΝΤ βρίσκεται, από μια πρώτη ανάγνωση, με την πλευρά της Ελλάδος. Υπάρχουν βέβαια και οι θεωρίες συνωμοσίας που το θέλουν σε αγαστή συνεργασία με τον κ. Σόιμπλε να τραβούν το σχοινί, για να μας αναγκάσουν κάποια στιγμή να αναρωτηθούμε από μόνοι μας αν έχει νόημα η παραμονή στην Ευρωζώνη με αυτούς τους όρους. Και στο Βερολίνο και στην έδρα του Ταμείου περισσεύουν εκείνοι που θεωρούν ότι η Ελλάδα έπρεπε να είχε δεχθεί το «βελούδινο διαζύγιο» που με κάθε ευκαιρία προτείνει ο Γερμανός υπουργός.
Καμία κυβέρνηση, ούτε δηλαδή και η επόμενη, δεν έχει πιθανότητα επιβίωσης με αυτόν τον «ζουρλομανδύα». Ακόμη και μια κυβέρνηση Μητσοτάκη, που θα μπορούσε να ακολουθήσει πολιτική μεταρρυθμιστικού - αναπτυξιακού σοκ, θα έπεφτε στον ίδιο σκόπελο, εκτός αν κατάφερνε να προσυμφωνήσει ένα deal μέσω του οποίου εκείνη θα περνούσε πολύ γρήγορα κάποιες μεταρρυθμίσεις-σοκ και σε αντάλλαγμα θα εξασφάλιζε χαμηλότερα πλεονάσματα. Ισως δεν είναι τυχαίο ότι η τελική ρύθμιση του χρέους τοποθετείται στο 2018. Θα αποδειχθεί τότε αν πρόκειται για μια ψεύτικη όαση μέσα στην έρημο που μοιάζει να μην τελειώνει ή για ένα έξυπνα τοποθετημένο κίνητρο για τον επόμενο σκυταλοδρόμο.
