Νέο πολιτικό φαινόμενο
Tου Κωστα Iορδανιδη
(Πηγή : http://news.kathimerini.gr)
Οι πρώτοι τριγμοί στην κυβέρνηση συνεργασίας που ανέλαβε τη σωτηρία της Ελλάδος, διά της παραμονής της χώρας στη Ζώνη του Ευρώ, άρχισαν πλέον να είναι αισθητοί. Διόλου παράδοξο, από μιαν άποψη. Η συμμαχία είναι ούτως ή άλλως ιδεολογικώς ανομοιογενής.
Ο κ. Βενιζέλος, που διά των «στενών συνεργατών» του διαμαρτύρεται διότι ο πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς είναι απρόθυμος να έχει συνεχείς διαβουλεύσεις με τους δύο άλλους εταίρους της τριανδρίας επί θεμάτων στρατηγικής κατευθύνσεως, θα μπορούσε να έχει ενεργότερη εμπλοκή ευθύς εξαρχής στην κυβέρνηση, αλλά αποφάσισε διαφορετικά.
Είναι προφανές ότι ο κ. Βενιζέλος διακατέχεται από νευρικότητα διότι οι πρώτες δημοσκοπήσεις που δημοσιεύθηκαν μετά τις εκλογές της 17ης Ιουνίου καταγράφουν περαιτέρω απομείωση της δυνάμεως του ΠΑΣΟΚ, που έχει διολισθήσει από την τρίτη στην τέταρτη θέση. Αλλά το ενδιαφέρον της τελευταίας μετρήσεως είναι η σημαντικότατη άνοδος της Χρυσής Αυγής με ποσοστό 10,5% -κατόπιν αναγωγής- έναντι 6,9% που είχε εξασφαλίσει στις τελευταίες εκλογές.
Ηλπιζε η κυβέρνηση ότι η επιχείρηση «Ξένιος Ζευς», για την αντιμετώπιση του προβλήματος της λαθρομεταναστεύσεως, θα είχε ως παράπλευρη και ευεργετική συνέπεια τη μείωση της επιρροής της Χρυσής Αυγής. Οι προσδοκίες δεν επαληθεύονται, τουλάχιστον προς το παρόν, διότι απλούστατα ο ιδιόρρυθμος αυτός σχηματισμός δεν συνιστά κόμμα με τη συμβατική έννοια της λέξεως και ως εκ τούτου δεν είναι δυνατόν να αντιμετωπισθεί με τις συνήθεις πρακτικές.
Τα κόμματα διαμορφώνουν τη φυσιογνωμία τους στη βάση μιας συγκεκριμένης ρητορείας, που εξέπεσε σε επίπεδο κενολογίας. Από τον κανόνα αυτόν δεν αποκλίνει φυσικά και ο ΣΥΡΙΖΑ, που υιοθέτησε απλώς τη ρητορεία του ΠΑΣΟΚ του 1974. Το αντίθετο συμβαίνει με τη Χρυσή Αυγή, που είναι ρητορικώς ανύπαρκτη. Αυτό, ωστόσο, δεν φαίνεται να λειτουργεί αρνητικά. Μεγάλη η απέχθεια των Ελλήνων πλέον προς τον κενό πολιτικό λόγο.
Η Χρυσή Αυγή δεν λειτουργεί ως «κόμμα», αλλά ως «τάγμα» μυημένων, σε διαρκή «υπηρεσία», αδιαφορώντας για τη δημόσια εικόνα. Δεν πρόκειται, ωστόσο, για μια προσέγγιση πρωτογενή και καινοτόμο. Θεωρητικοί της άκρας Δεξιάς, όπως ο Robert Steuckers, έχουν επισημάνει ότι «οι θεμελιώδεις πολιτικές ιδέες υπηρετούνται καλύτερα όχι από πολιτικά κόμματα αλλά από “τάγματα”, που διαπαιδαγωγούν διαρκώς τα μέλη τους και τονίζουν την αντίληψη της υπηρεσίας».
Κατά συνέπεια, η Χρυσή Αυγή δεν είναι δυνατόν να αντιμετωπισθεί αποτελεσματικά απλώς και μόνον με καταγγελίες, που την ταυτίζουν με το ναζιστικό κόμμα. Η πρακτική αυτή επιχειρήθηκε στις τελευταίες εκλογές, δίχως κανένα αποτέλεσμα. Δεν έγινε αντιληπτό ότι, σε περιόδους κρίσεως και εντάσεως, η άσκηση της πολιτικής δεν γίνεται απλώς με τηλεοπτικά διαγγέλματα και συζητήσεις. Μια κοινωνία διαρκώς εξαθλιούμενη είναι εκτεθειμένη ατυχώς στις «υπηρεσίες» των μελών της Χρυσής Αυγής. Ο αποτροπιασμός που διατυπώνεται στο νέο αυτό φαινόμενο προφανώς δεν αρκεί. Απαιτείται ισοδύναμη δράση ώστε η Ελλάς να μην πρωτοτυπήσει εκ νέου σε ευρωπαϊκό επίπεδο.
