Το τυχερό παιδί που ξέχασε ποιος ήταν...
Του Αντώνη Καρπετόπουλου
(Πηγή : http://www.sport.gr)
Δεν ξέρω πώς τα καταφέρνει ο Κριστιάνο Ρονάλντο να γίνεται διαρκώς και περισσότερο αντιπαθητικός: πρόκειται για Τέχνη σπάνια.
Πέρυσι ο Κριστιάνο κέρδισε το πρωτάθλημα με τη Ρεάλ Μαδρίτης παίρνοντας μια θεαματική ρεβάνς από πολλούς επικριτές του που έβλεπαν τις ικανότητες του, αλλά όχι και τη βαρύτητα της παρουσίας του στην ομάδα.
Το καλοκαίρι, που προηγήθηκε, έκανε ένα σπουδαίο Πανευρωπαϊκό Πρωτάθλημα οδηγώντας την Πορτογαλία στα ημιτελικά: για πολλούς το ματς Ισπανία – Πορτογαλία, που κρίθηκε στα πέναλτι, ήταν ο αληθινός τελικός της διοργάνωσης καθώς ήταν δεδομένο ότι ο νικητής του άλλου ημιτελικού, είτε ήταν οι Γερμανοί είτε οι θριαμβευτές Ιταλοί, θα έφτανε στον τελικό άδειος και ξεζουμισμένος.
Ο κακόμοιρος Κριστιάνο ανέλαβε να χτυπήσει το (θεωρητικά καθοριστικό) τελευταίο πέναλτι, αλλά δεν είχε ποτέ αυτή τη δυνατότητα, αφού οι συμπαίκτες του αστόχησαν προηγουμένως. Η εικόνα του να περιμένει σχεδόν κλαμένος τη σειρά του γνωρίζοντας πως δεν θα έρθει ποτέ, τον έκανε πιο συμπαθή. Και μετά, με την απαίτηση να πάρει ένα ακόμα μεγαλύτερο συμβόλαιο από τη Ρεάλ Μαδρίτης και τις απειλές του ότι θα σηκωθεί να φύγει από τη Βασίλισσα, τα διέλυσε πάλι όλα.
«Κάποιες χιλιάδες άνεργοι περιμένουν να τον δουν πάλι να κλαίει, από την ώρα που διάβασαν ότι απαιτεί 20% αύξηση στις αποδοχές του γιατί βρέθηκαν φέτος δέκα παίκτες σε όλο τον υπόλοιπο κόσμο που παίρνουν πιο πολλά από αυτόν», έγραψε σε εφημερίδα της Μαδρίτης ο συγγραφέας Χαβιέ Νεγρέτε, προτείνοντας κάπως προβοκατόρικα στα ισπανικά λεξικά δίπλα στη λέξη πρόκληση να μπει η φωτογραφία του Κριστιάνο.
Ενας λόγος που αρκετοί αντιπαθούν τον Πορτογάλο (εγώ πάντως δεν ανήκω σε αυτούς, μολονότι καταλαβαίνω τις αντιδράσεις που προκαλεί…) είναι ότι ο τύπος δεν είναι ποδοσφαιριστής – είναι επιχείρηση. Η αλήθεια είναι ότι όλοι οι ποδοσφαιριστές λίγο πολύ επιχειρήσεις είναι – ειδικά οι σταρ. Εχουν οικονομικούς διευθυντές, έχουν μάνατζερ, έχουν προσωπικούς υπεύθυνους Τύπου, χρεώνουν σχεδόν τα πάντα – πουλάνε τις υπηρεσίες τους σε πλειστηριασμούς και ελάχιστοι διακρίνονται από συναισθηματισμούς.
Όμως πέρα από αυτά με το Ρονάλντο συμβαίνει κάτι περισσότερο: πολλές φορές με το στυλάκι του δημιουργεί την εντύπωση ότι παίζει με σκοπό, όχι απλά να βοηθήσει την ομάδα, αλλά για να φτάσει σε μια επιτυχία που θα του φέρει έξτρα δουλειές. Δημιουργεί την εντύπωση ότι κατά κάποιο τρόπο χρησιμοποιεί το ποδόσφαιρο και το ταλέντο του υπέρ της αναζήτησης των χορηγών του σαν αυτοί να είναι η κύρια δουλειά του.
Το παράδοξο είναι ότι μια τέτοια επιλογή θα έπρεπε να τον οδηγεί στο να υιοθετεί το βολικό ρόλο του «καλού παιδιού»: κανένα καλό παιδί της σοουμπιζ δεν έχασε! Κι όμως ο τύπος δεν το κάνει – αδυνατώντας να κοντρολάρει την βουλιμία του γίνεται ολοένα και πιο τσογλάνι. Στην Εθνική π.χ δεν πανηγύριζε με τους άλλους ούτε το γκολ κόντρα στη Δανία στο φινάλε, ενώ πορόσφατα αρνήθηκε να χειροκροτήσει τον στακανοβίστα Ινιέστα που δεν έβλαψε ποτέ κανένα, όταν του πήρε το βραβείο του MVP της χρονιάς. Περιττό να θυμίσω τον τρόπο που διαπραγματεύτηκε με τη Ρεάλ: αν θες να σε δείρουν το κάνεις κομψότερα.
Κάποιοι φίλοι τον συγκρίνουν με το Μουρίνιο: δεν βρίσκω τις συγκρίσεις σωστές. Ο Μου τρέφεται από την ζήλεια των εχθρών του – θέλει εχθρούς γιατί του ανεβάζουν την αδρεναλίνη. Συγχρόνως όμως παραχωρεί στο παγκόσμιο παλκοσένικο και σκηνές που τον κάνουν να φαίνεται ανθρώπινος π.χ το κλαμα στην αγκαλιά του Ματεράτσι ή ο γύρος του θριάμβου στο γήπεδο της Σάκε με το μωρό του. Και τις δυο αυτές σκηνές μας την έδωσε μετά τον τελικό του Τσάμπιονς λιγκ: μας έκλεισε το μάτι λέγοντας πως ότι προηγείται είναι μια συμπεριφορά που μοιάζει με εργαλείο δουλειάς – όταν η δουλειά τελειώνει υπάρχει ένας άνθρωπος στη θέση του σκληρού σατράπη. Ο Ρονάλτο τέτοια δεν κάνει και δε χρειάζεται εχθρούς για να φανατιστεί ή καλούς ανθρώπους για να τους σκανδαλίσει: η ξυνίλα, ο τσογλανισμός, η υπεροψία του βγαίνουν – σχεδόν τα χαίρεται.
Οι πιο πολλοί αστέρες της σοου μπιζ έχουν δυο πρόσωπα: ένα επαγγελματικό κι ένα δικό τους. Καμιά φορά με τον καιρό, το επαγγελματικό προσωπείο γίνεται αληθινή φάτσα – ο σταρ μπαίνει τόσο πολύ στο ρόλο που αφήνει στην άκρη τον εαυτό του. Ο Μαραντόνα π.χ κάποια στιγμή θεωρούσε ιερή του υποχρέωση να βρίζει το Χαβελάνζε, ο Πελέ μοίραζε χαμόγελα ακόμα και σε κηδείες, ο Κρόιφ έπρεπε να θάβει τους προπονητές της εθνικής Ολλανδίας. Ο Κριστιάνο σε σχέση με όλους αυτούς είναι πιο αληθινός ακριβώς γιατί δεν κρύβει το τι αληθινά είναι: η εταιρία Κριστιάνο Ρονάλντο δεν υπόσχετε μια ειδυλλιακή συνεργασία και δεν φροντίζει παρά μόνο για το πώς θα μεγαλώσει τα κέρδη της. Με πολύ κυνισμό, πολύ λίγο συναίσθημα, πολύ απαίτηση.
Η σωστή ερώτηση είναι πως ένας άνθρωπος καταλήγει έτσι. Κανονικά θα πρεπε να νοιώθει ευχαριστημένος από την επιτυχία, ευλογημένος από το ταλέντο, ευτυχισμένος γιατί κατάφερε να γλυτώσει από τη φτώχεια στην οποία γεννήθηκε. Κι όμως η περίπτωση του αποδεικνύει πως όσο πιο ταλαίπωρα παιδικά χρόνια έχεις, όσο πιο πολύ έχεις υποφέρει στα βρώμικα σοκάκια της Μαδέιρα, όσο πιο πολύ έχεις πονέσει βλέποντας τον πατέρα σου να κατρακυλάει στη δυστυχία του αλκόολ, τόσο πιο βουλιμικός γίνεσαι! Τα δυσάρεστα χρόνια που προηγήθηκαν της εκτόξευσής σου δε σε κάνουν πάντα να εκτιμάς όσα κέρδισες, αλλά συχνά σε υποχρεώνουν να ζητάς ακόμα πιο πολλά. Χωρίς μέτρο. Ακόρεστα.
Περίεργο θα πει κάποιος. Αμ δε. Ρίξτε μια ματιά ειδικά στη Νότια Ευρώπη της κρίσης, (αλλά όχι μόνο), αφήνοντας κατά μέρος τις αναλύσεις των οικονομολόγων και θα δείτε χιλιάδες Ρονάλντους. Η κατεστραμμένη μετά τον πόλεμο Νότια Ευρώπη, η ταλαιπωρημένη για τρεις – τέσσερις δεκαετίες, όταν βρήκε ένα καλό επίπεδο κοινωνικής ευημερίας ήθελε πάντα περισσότερα, μπερδεύοντας τα θέλω της με τα πρέπει! Περισσότερα μπουμ στο χρηματιστήριο, περισσότερα χρήματα, περισσότερα αυτοκίνητα, περισσότερα χαϊλίκια: περισσότερα όλα.
Είναι ο Ρονάλντο η εξαίρεση; Δύσκολο να το πεις. Το ευρωπαϊκό life style για τρεις δεκαετίες τουλάχιστον παρήγαγε αντιλήψεις που αποθέωσαν το Homo Ronaldo: ο επιτυχημένος, ο in, o cool, o ωραίος σχεδόν όφειλε να αντιμετωπίζει τη δουλειά, την καριέρα, τη ζωή του την ίδια, με την ανάλογη βουλιμία που δείχνει ο Ρονάλντο. Αν αυτός ξέχασε γρήγορα τη φτώχεια του, ο φορτωμένος με πιστωτικές και δάνεια ευρωπαίος πίστεψε ότι δεν θα την ξαναβρεί μπροστά του και πορεύτηκε νομίζοντας γεμάτος έπαρση καμαρώνοντας για φούσκες που βάφτισε οικονομικά θάυματα. Ο τυχερός Ρονάλτο δεν τυπώνει ομόλογα για τον υποβαθμίσουν οι αγορές αλλά τα παίρνει από τα Φλορεντίνο Πέρεθ. Εμείς ψάχνουμε ακόμα που είναι το λάθος…
