Πορεία μεταλλάξεως
Tου Κώστα Iορδανίδη
(Πηγή : http://news.kathimerini.gr)
Και όμως η Ελλάς κινείται στην τροχιά του εκσυγχρονισμού, της πλήρους μεταλλάξεως του οικονομικού μοντέλου, που ελάχιστα είχε μεταβληθεί από την εποχή της οθωμανικής αυτοκρατορίας.
Ο πρώτος μείζων στόχος, η δραματική μείωση μισθών του Δημοσίου και όλων των συντάξεων έχει σημαντικότατα προωθηθεί, αλλά δεν έχει ολοκληρωθεί. Αυτό σημαίνει εσωτερική υποτίμηση και αυτόν τον τρόπο εξόδου από την κρίση επέλεξε το ΠΑΣΟΚ και οι κυβερνήσεις που ακολούθησαν.
Η ελαστικοποίηση της αγοράς εργασίας, στον ιδιωτικό τομέα, άρχισε και θα συνεχισθεί, παρά τις φιλότιμες αντιδράσεις της τριανδρίας. Ο αριθμός των αυτοαπασχολουμένων και των μικροκαταστηματαρχών, που μειώθηκε τουλάχιστον κατά 10%, θα συρρικνωθεί περαιτέρω και τη μικροεπιχειρηματική «ανεξαρτησία» θα αντικαταστήσουν μεγάλες εταιρείες, που δεν θα φοροδιαφεύγουν. Η απειρία των δικηγορικών, ιατρικών γραφείων, η άκρως πληθωρική παρουσία υδραυλικών, ηλεκτρολόγων είναι ασύμβατη με την οργανωμένη ευρωπαϊκή οικονομία. Δεν πρόκειται βεβαίως να κλείσουν διά Διαταγμάτων, αλλά η αυτόνομη ύπαρξη και λειτουργία τους θα καταστεί απλώς ασύμφορη.
Πολλά θρυλούνται για τη δημιουργικότητα των Ελλήνων και ήσαν αληθή έως τώρα. Το ιδιοφυές του Ελληνος ήταν να ξεκινά τη δραστηριότητά του ως περιπτεράς για να δημιουργεί ένα εντυπωσιακότατο πολυκατάστημα και στη συνέχεια να χρεοκοπεί, διότι αδυνατεί να διαχειρισθεί μεγάλα μεγέθη. Η δημιουργικότητα συνήθως εξαντλείται στην πρώτη γενιά.
Οι μεγάλες ελληνικές επιχειρήσεις δημιουργήθηκαν είτε διότι κάποια κυβέρνηση προσέφερε στο παρελθόν μονοπωλιακά προνόμια, είτε διότι υπήρξαν εργολήπτες του Δημοσίου ή εθνικοί προμηθευτές. Ως διαδικασία αναπτύξεως επιχειρηματικής δραστηριότητος μεγάλης κλίμακος κάποιοι θα υποστηρίξουν ότι δεν ήταν κολάσιμη. Και πιθανότατα έχουν δίκιο. Αλλά η ανάδειξη επιχειρηματιών λόγω ευνοίας των κατά καιρούς κρατούντων είναι μια πρακτική που έχει κλείσει οριστικά τον κύκλο της.
Αυτό σημαίνει και το τέλος του «αυτοδημιούργητου Ελληνα», που αναδεικνύεται σε περιβάλλον οικονομικής χαλαρότητος ή και αυθαιρεσίας. Εάν εξαιρέσει κανείς τους Ελληνες εφοπλιστές που λειτουργούν σε διεθνές ανταγωνιστικό περιβάλλον και κάποιους επιφανείς ομογενείς της Αμερικής, ο ελληνισμός στις χώρες της Ευρώπης δεν ανέδειξε μεγάλα μεγέθη, διότι απλούστατα υφίστανται δομές πολύ ισχυρές. Βεβαίως ιδιοφυείς επιχειρηματίες αναδεικνύονται διαρκώς σε επίπεδο παγκόσμιο, αλλά το έθνος των Ελλήνων δεν έχει την αποκλειστικότητα. Η υπαλληλοποίηση, στο πλαίσιο μεγάλων σχημάτων, είναι η τάση που θα κυριαρχήσει τελικώς και στη χώρα μας.
Ουδείς γνωρίζει εάν το προωθούμενο μοντέλο λειτουργήσει. Ουδείς γνωρίζει εάν το ανατολικό στοιχείο, το σύμφυτο στον Ελληνα πολίτη δεν δράσει υπονομευτικά και εάν η προσπάθεια του εξευρωπαϊσμού δεν καταρρεύσει, όπως συνέβη κατ’ επανάληψη στην ιστορία της ανεξαρτήτου Ελλάδος. Ουδείς γνωρίζει εάν η παρούσα ηγεσία έχει σαφή αντίληψη της μεταλλάξεως, και εάν είναι σε θέση να διαχειρισθεί το θέμα, που συστηματικά αποκρύπτει, καθώς κινείται και ενεργεί ακόμη με πρακτικές και ρητορείες ανήκουσες στο παρελθόν, εξ ολοκλήρου.
