Το χρώμα της βίας
Του Αντώνη Πανούτσου
(Πηγή : http://www.protothema.gr)
Από γεννήσεως της δημοκρατίας δεν πρέπει να υπήρξαν πιο διαφορετικά κόμματα από τον ΣΥΡΙΖΑ και τη Χρυσή Αυγή. Σε κάθε επίπεδο.
Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει κατά μέσο όρο δέκα Συνιστώσες, η Χρυσή Αυγή έχει τον Μιχαλιολιάκο, ο ΣΥΡΙΖΑ ακούει Αρβανιτάκη και Κότσιρα, η Χρυσή Αυγή μέταλλο και εμβατήρια, οι Συριζαίοι μένουν στο Μετς και τη Φιλοθέη, οι Χρυσαυγίτες στην Κυψέλη και τα Πατήσια, οι Χρυσαυγίτες πάνε με βηματισμό, οι Συριζαίοι πατάνε τα πόδια ο ένας του άλλου, οι Χρυσαυγίτες τρώνε μέλανα ζωμό, οι Συριζαίοι ethnic και πάει λέγοντας. Από τα 20 μέτρα και κάτω για να μπερδέψεις hard core Χρυσαυγίτη με hard core Συριζαίο πρέπει να είσαι Πολυνήσιος ή ηλίθιος. Ταξικά, αισθητικά, πολιτιστικά, σε γλώσσα, ύφος και θρησκεία τα δύο κόμματα είναι οι δύο αντίθετοι πόλοι, που συναντιούνται όμως στην προσέγγισή τους στη βία.
Το φαινόμενο αυτό έκανε περισσότερο από ποτέ την εμφάνισή του την περασμένη εβδομάδα, όταν ο ΣΥΡΙΖΑ προσπάθησε να σταματήσει τις εργασίες στα μεταλλεία χρυσού στην Ιερισσό και οι βουλευτές της Χρυσής Αυγής ευλαβικά αποφάσισαν να ανατρέψουν τους πάγκους των αλλοδαπών μικροπωλητών στα πανηγύρια. Στην πρώτη περίπτωση η νοοτροπία ήταν «όποια κυβέρνηση και να βγάλατε, αφού δεν το γουστάρουμε, δεν θα γίνει», ενώ στη δεύτερη: «Αφού δεν υπάρχει Αστυνομία, Αστυνομία θα γίνουμε εμείς». Και οι δύο περιπτώσεις, πάντως, είχαν το κοινό στοιχείο τού «ο νόμος είμαστε εμείς».
Η Νεολαία του Συνασπισμού δικαιολόγησε θεωρητικά το γεγονός με ανακοίνωσή της, όπου γράφει μεταξύ άλλων: «Οι χιλιάδες κάτοικοι της Ιερισσού που υπερασπίζονται με τον αγώνα τους ενάντια στα μεταλλεία το δικαίωμά τους στη ζωή και οι τραμπούκοι Χρυσαυγίτες που σπάνε πάγκους και ξυλοκοπούν μετανάστες δεν είναι οι δύο όψεις της ανομίας, όπως ισχυρίζονται κάποιοι περισπούδαστοι κονδυλοφόροι του συστήματος». Η Χρυσή Αυγή δεν χρειάστηκε να βγάλει ανακοίνωση, αφού για λογαριασμό της βγάλανε οι μικροπωλητές των πανηγυριών με την ένωση τους ΕΣΣΥΠΕ, αναφέροντας: «Οι αυθόρμητες «κινήσεις ΜΑΤ» μελών της Χρυσής Αυγής σε διάφορες Εμποροπανηγύρεις ανά την Επικράτειά μας βρίσκουν απολύτως σύμφωνους, με την παρότρυνση αυτή η δράση τους να επεκταθεί σε όλους τους υπαίθριους χώρους της χώρας».
Μέχρι όμως η Ελλάδα να χωριστεί σε κρατίδια και η Ιερισσός και η Κερατέα να βγάζουν κυβέρνηση τον ΣΥΡΙΖΑ και η Κόρινθος και το πανηγύρι της Παντάνασσας τη Χρυσή Αυγή, η Ελλάδα θα συνεχίζει να είναι κοινοβουλευτική δημοκρατία και την κυβέρνηση θα ασκεί το κόμμα ή τα κόμματα που έχουν την πλειοψηφία. Το λάθος του Συντάγματος της αγανάκτησης, όπου το φοβισμένο ΠΑΣΟΚ του Γιώργου άφησε τους 20.000 στο Ανω Σύνταγμα με τις ελληνικές σημαίες και τους 20.000 στο Κάτω με τα «στέκια του μετανάστη» να κυβερνήσουν για έναν μήνα την Ελλάδα, δεν θα πρέπει να επαναληφθεί από την κυβέρνηση Σαμαρά. Η Ελλάδα περιμένει έναν αρχηγό που θα τιμάει τη δημοκρατία εφαρμόζοντας τους νόμους της.
Η βία των άλλων
Στη Βουλή αποδείχτηκε ότι η βία είναι σαν τις πορδές. Ενοχλεί του άλλου. Αποδείχτηκε όταν στη συνεδρίαση της Επιτροπής Δεοντολογίας, που συνεκλήθη για να καταδικάσει τα φαινόμενα βίας από τους βουλευτές της Χρυσής Αυγής, το κάθε κόμμα προσπάθησε να κρατήσει στην καβάτζα τη δική του βία. Προφανώς ο ΣΥΡΙΖΑ είχε έναν πόντο όταν έλεγε ότι πρέπει να καταδικαστεί η ρατσιστική βία, αφού η κουβέντα γινόταν για τη Χρυσή Αυγή που την πέφτει στους λαθρομετανάστες, αλλά κάπου φαινόταν ότι στον προσδιορισμό υπήρχε λόγος: να μη στενοχωρηθούν «παιδιά» όπως ο Δημήτρης Παπαδάτος-Αναγνωστόπουλος της Νεολαίας του ΣΥΡΙΖΑ, που είχε γράψει ότι «δεν θεωρούμε καθόλου αυτονόητη και αιώνια τη "νομιμότητα" γενικώς ούτε πιστεύουμε πως "η ελευθερία μας τελειώνει εκεί που αρχίζει η ελευθερία των άλλων"». Καλά, αλλά το είχε γράψει το 2008, μπορεί να είναι ο αντίλογος. Φυσικά, αλλά και ο Βορίδης με το τσεκούρι είναι από το 1986.
Οι συμψηφισμοί
Η άλλη κατάρα μετά το «η δική μου βία είναι η καλή ενώ η δική σου μάπα» είναι οι συμψηφισμοί. Από την καταραμένη μέρα που στη δεκαετία του ’80 ο Μένιος Κουτσόγιωργας είχε πει ότι η Δεξιά δεν δικαιούται να ομιλεί διότι έκανε εγκλήματα η Ελλάδα, βρέθηκε το κόλπο: ό,τι και να γίνει, δεν είναι τίποτα αφού κάποιος, κάπου, κάποτε έκανε κάτι χειρότερο. Ετσι, ο εστιάτορας που πιάνεται να μην κόβει απόδειξη λέει: «Τους γιατρούς και τους δικηγόρους δεν τους πιάνετε», οι γιατροί και οι δικηγόροι λένε για τους πολιτικούς και όλοι μαζί λένε για τον Πάγκαλο, που θα γίνει το εθνικό μας τοτέμ που τα έφαγε όλα. Ετσι, για τη βία η Μαρία Κόλλια των Ανεξάρτητων Ελλήνων είπε: «Γιατί δεν καταδικάσαμε και τον Παπανδρέου όταν πήγαινε στο λιμάνι του Πειραιά με τους απεργούς;». Και επ’ ευκαιρία θα μπορούσε να καταδικαστούν ο Χρήστος Σταμούλος και ο Ανδρέας Κολλάς για τα ξεβρακώματα των απεργοσπαστών της ΕΑΣ και η κυβέρνηση Θεοτόκη για τα Ευαγγελικά.
Το κλου
Το κλου στους συμψηφισμούς είναι η ανακοίνωση της Χρυσής Αυγής: «Το άθλιο πολιτικό σύστημα, που αρνείται να βάλει στη φυλακή τους κλέφτες και ευθύνεται για τον διεθνή διασυρμό της Ελλάδος, δεν έχει κανένα ηθικό δικαίωμα να μας κάνει μαθήματα δεοντολογίας και ορθής συμπεριφοράς». Δηλαδή, επειδή δεν μπαίνουν φυλακή οι κλέφτες εγώ θα αναποδογυρίζω τον πάγκο του μαύρου.
