Δυο καλά λόγια, δεν κοστίζουν…
Του Κώστα Καλλίτση
(Πηγή : http://www.kathimerini.gr)
«Οι εταίροι λένε καλά λόγια, ανακτήσαμε τη διεθνή εμπιστοσύνη, αλλάζει το κλίμα!». Πώς συνέβη αυτό το θαύμα; Μα, διότι «αποκτήσαμε μια ισχυρή και υπεύθυνη κυβέρνηση». Οποιος θέλει, το πιστεύει.
Συγκαταλέγομαι στους υπόλοιπους. Το σημαντικό, κατά τη γνώμη μου, δεν ήταν τα «καλά λόγια» αλλά το συνοδευτικό ρεφρέν: «Να δούμε τι θα λέει και η έκθεση της τρόικας…». Ητοι, τα «καλά λόγια» λέγονται ως μοχλός πίεσης, να συμφωνήσουμε με όσα επρόκειτο να εισηγηθεί η τρόικα. Πίεσης που ασκείται επειδή δεν πιστεύουν ότι το πολιτικό σύστημα μπορεί να εφαρμόσει αποτελεσματικά την πολιτική δημοσιονομικής προσαρμογής και μεταρρυθμίσεων. Γι’ αυτό (κυρίως…) απορρίπτουν «ισοδύναμες» προτάσεις της ελληνικής πλευράς, καθώς η υλοποίησή τους εξαρτάται από την καλή λειτουργία του κράτους. Λοιπόν, δεν ανακτήθηκε η εμπιστοσύνη. Αντιθέτως, ο ελληνικός λαός καλείται να πληρώσει (θα δούμε πόσα επιπλέον, όταν λήξουν τα επικοινωνιακά τρικ…) το έλλειμμα εμπιστοσύνης που το πολιτικό κατεστημένο διαχρονικά υπερπαράγει.
Αρχικά, όταν έσπασε η ελληνική φούσκα, αντί να πει ότι η Ελλάδα θα φτωχύνει και να ανοίξει ένα δημοκρατικό διάλογο για την κατανομή του κόστους, τη βαθιά μεταρρύθμιση της χώρας και τη διαμόρφωση ενός συνολικού σχεδίου παραγωγικής ανασυγκρότησης, επαναπαύτηκε και καλλιέργησε τον εφησυχασμό της κοινωνίας. Αποτέλεσμα, να συρθούμε στο PSI (στο «κούρεμα» που ζητούσαν διάφοροι γραφικοί τύποι και άλλες προοδευτικές δυνάμεις…) και το κράτος να φερθεί ως μπαταχτσής σε όσους είχαν πιστέψει ότι είναι φερέγγυο. Εστω κι έτσι, πριν από έξι μήνες είχαμε διώξει από το τραπέζι το δίλημμα αν μένουμε ή φεύγουμε από την Ευρωζώνη. Το πολιτικό κατεστημένο κατάφερε να διώξει πρόωρα την κυβέρνηση Παπαδήμου και να επαναφέρει το δίλημμα. Σήμερα ακόμη, οι μεγάλες μεταρρυθμίσεις είναι αόρατες, το κράτος μεγάλο και υπό διάλυση, η φοροδιαφυγή βασιλεύει, η διαφθορά και η διαπλοκή κερδίζουν το στοίχημα. Από όλο το Μνημόνιο, βρήκαν να εφαρμόσουν την εσωτερική υποτίμηση της μισθωτής εργασίας (μόνο!..) διά νόμων και έργων: Η πρωτοφανής ανεργία διαλύει την αγορά εργασίας και ρίχνει την τιμή της με μεγίστη ασφάλεια...
Στο μεταξύ, η Ευρώπη οχυρώνεται. Η πρόσφατη απόφαση Ντράγκι (σε συμφωνία με την Α. Μέρκελ) για απεριόριστες αγορές ομολόγων (πλην ελληνικών) συνιστά μεγάλο βήμα οχύρωσης της Ευρωζώνης απέναντι (και) στον κίνδυνο εξόδου μιας χώρας. Με τη λειτουργία του νέου μηχανισμού διάσωσης (ESM) τον Ιανουάριο και της ενιαίας τραπεζικής αρχής που θα εγγυάται τις καταθέσεις και θα αποφασίζει για τη ζωή ή τον θάνατο ευρωπαϊκών τραπεζών, ολοκληρώνεται η οχύρωσή της. Τότε, η έξοδος μιας χώρας δεν θα συνιστά μείζον πολιτικό θέμα, αλλά οικονομικό συμβάν. Ετσι ή αλλιώς, οι εταίροι μας έχουν τρεις λόγους να κερδίσουν χρόνο:
(α) Αποφεύγουν πρόσθετα προβλήματα όταν είναι ανοιχτά θέματα η Ισπανία και η Ιταλία,
(β) οι ΗΠΑ οδεύουν εν ηρεμία στις εκλογές του Νοεμβρίου,
(γ) και σοβαρότερο: Οι εξελίξεις στην περιοχή, η κατάρρευση της Συρίας, οι σχεδιασμοί για το Ιράν, καθιστούν την Ελλάδα (α) αναγκαία βάση στήριξης ενδεχομένων πολεμικών επιχειρήσεων και (β) κυματοθραύστη προσφύγων. Κανείς δεν θέλει κατάρρευσή της τώρα. Λίγα «καλά λόγια» βοηθούν. Και αύριο; Ισως το αύριο να εξαρτάται, ακόμα, από εμάς. Αν αφυπνιστούμε σήμερα.
