Άστεγοι Έλληνες στους δρόμους της Στοκχόλμης
(Πηγή : http://www.24h.gr)
Αν κάποιος σκεφτόταν να χρησιμοποιήσει τη φράση «Από δήμαρχος-κλητήρας», τότε αυτή ίσως να ταίριαζε ιδανικά στους 1.200 Έλληνες μετανάστες, που αναμένεται μέχρι το τέλος του 2012 να αναζητήσουν την τύχη τους στις 500 ελληνικές επιχειρήσεις καθαριότητας της Στοκχόλμης και άλλων πόλεων της σουηδικής επικράτειας.
Κι αυτό, γιατί, αν κάποιοι σκέφτηκαν να φύγουν από την... πληγωμένη Ελλάδα αναζητώντας το όνειρο στον... σκανδιναβικό παράδεισο, μάλλον θα συναντήσουν μια δυσάρεστη έκπληξη πηγαίνοντας εκεί.
Πολλοί συμπατριώτες μας, πτυχιούχοι ανωτάτων σχολών, αλλά και απλοί εργάτες, έχουν την ευκαιρία ισάξιας αντιμετώπισης λίγο διαφορετικής από εκείνην, που ίσως φαντάζονταν...
Πιθανότατα για πρώτη φορά στη ζωή τους και σίγουρα όχι στην Ελλάδα. Στη Σουηδία, όλοι οι δρόμοι οδηγούν τους περισσότερους Έλληνες στην εργασιακή πύλη των εταιρειών καθαριότητας, καθώς - σύμφωνα με τον πρόεδρο των Ελλήνικών Κοινοτήτων - Κομνηνό Χαϊδευτό, «Αν δεν γνωρίζεις κάποιον να σε “βολέψει”, τότε δεν έχεις τύχη». Το πρόσφατο παράδειγμα του πρώην στελέχους φαρμακευτικής Ν. Καραχάλιου, που σήμερα καθαρίζει τουαλέτες εκεί για να εξασφαλίσει τα προς το ζην, είναι χαρακτηριστικό.
Όπως επίσης ομολογεί ο κ. Χαϊδευτός, η μόνη ειδικότητα που έχει ζήτηση είναι αυτή του γιατρού. «Όλοι οι άλλοι καλύτερα να αναζητήσουν την τύχη τους κάπου αλλού, ακόμα και στην Ελλάδα», τονίζει χαρακτηριστικά. «Ο μισθός για έναν ανειδίκευτο εργάτη είναι γύρω στα 1.400 ευρώ το μήνα», συνεχίζει.
«Αν υπολογίσετε ότι το μέσο ενοίκιο για το δυάρι ξεκινάει από τα 700 και μπορεί να αγγίξει και τα 1.000 ευρώ, είναι ζήτημα αν αυτά που περισσεύουν αρκούν για τα έξοδα του μήνα».
Όπως χαρακτηριστικά μας είπε ο πρόεδρος της Ομοσπονδίας, συχνά οι Έλληνες πέφτουν θύματα εκμετάλλευσης από Έλληνες, επειδή τους βρίσκουν στην ανάγκη. «Περισσότερο λυπάμαι, όταν βλέπω πολλούς συμπατριώτες μου, περίπου 40, να περιφέρονται άστεγοι, αναζητώντας ένα πιάτο φαγητό», λέει ο κ. Κομνηνός. Άστεγοι που όπως και πολλοί άλλοι κυνήγησαν τη ζωή τους στα χρώματα του κίτρινου και του μπλε.
Μαζί με αυτούς και πολλοί ακόμα, που μπορεί να πίστεψαν κάποια στιγμή ότι θα τα καταφέρουν, αλλά τελικά διαψεύστηκαν. Πήραν το δισάκι τους και επέστρεψαν εκεί απ' όπου ξεκίνησαν. Στην Ελλάδα... Μια Ελλάδα που όσο κι αν δεν θέλουμε να το παραδεχτούμε διώχνει και θα συνεχίσει να διώχνει τα παιδιά της.
Γιώργος Λαμπίρης
