Τα μουντά χρώματα των «ομάδων μίσους»
Του Ηλία Mαγκλίνη
(Πηγή : http://news.kathimerini.gr)
Ερχονται οι καιροί που το μίσος φαίνεται να είναι πιο δυνατό από την αγάπη. Μετατρέπεται σε κοινό σημείο αναφοράς και μέσα από το σκοτεινό, άλογο πάθος που το διαποτίζει, ενώνει ανθρώπους αντίθετους μεταξύ τους.
Οπως έχει γράψει ο Κωστής Παπαγιώργης στην «Ομηρική μάχη», το μίσος σε συνδέει στενά με τον εχθρό. Από τη στιγμή που μια κοινωνική ομάδα περνάει στη σφαίρα του μίσους, ο εχθρός βρίσκεται σε στενή συνάφεια μαζί της, θέλοντας και μη. Οταν μισείς, ετεροπροσδιορίζεσαι, δεν αυτοπροσδιορίζεσαι πλέον. Η ύπαρξή σου και το νόημά της εξαρτάται από την ύπαρξη του μισητού Αλλου και, πάνω απ’ όλα, στη σφαίρα του μίσους, ο εχθρός είναι εχθρός όχι τόσο επειδή κάνει ή έχει κάνει κάτι, όσο επειδή απλώς και μόνον υπάρχει, είναι εκεί: το δέρμα, η γλώσσα, το θρήσκευμα, η φυλή, το επάγγελμα, αρκούν ως διαπιστευτήρια του μίσους.
Φαίνεται ότι δυστυχώς διανύουμε μια τέτοια περίοδο. Αλλοδαποί και μετανάστες γίνονται στόχοι τυφλών δολοφονικών επιθέσεων, εβραϊκές συναγωγές (διπλός εμπρησμός στην ιστορική συναγωγή των Χανίων πέρυσι, με αυτουργούς Ελληνες αλλά και ξένους αντισημίτες) και μουσουλμανικά τεμένη καταστρέφονται ή βανδαλίζονται, ενώ από την άλλη, αστυνομικοί, Ειδικοί Φρουροί, όργανα της δημόσιας τάξης στοχοποιούνται και, συχνά, δολοφονούνται εν ψυχρώ.
Ισως είναι καιρός να μιλήσουμε και στη χώρα μας για τις λεγόμενες «ομάδες μίσους». Μελανοχίτωνες νοσταλγοί του ναζισμού πάνω απ’ όλα, αλλά και «αντιεξουσιαστές επαναστάτες» που καθιστούν σαφές σε κάθε ευκαιρία ότι δεν βλέπουν απέναντί τους ανθρώπους αλλά χρώμα δέρματος ή απλώς στολές. Κι αν οι πρώτοι λατρεύουν τις παράτες και τις φωτοβολίδες, οι δεύτεροι κινούνται πιο διακριτικά, χτυπώντας όμως με πάταγο και χύνοντας αίμα. Διάφορα σχόλια σε «ανεξάρτητους», αριστερίστικους ιστότοπους για τη δολοφονία του ταξιτζή στην Πάρο, όταν προσπάθησε να εμποδίσει τους ληστές της τράπεζας, ότι «αυτό πρέπει να είναι το τέλος κάθε ρουφιάνου που προσπαθεί να προστατεύσει τις τράπεζες», απλώς προκαλούν εμετικούς σπασμούς και, σαφώς, εξωθούν προς μία ιδεολογία μίσους.
Το «μαύρο» μίσος, ωστόσο, έχει σταθερά την τιμητική του. Η υπόθεση του Νορβηγού Μπρέιβικ έδειξε ότι ακόμα και στις παραδοσιακά «ειρηνικές» σκανδιναβικές χώρες, το μίσος έχει κάνει μεταστάσεις σαν επιθετική κακοήθης νεοπλασία. Στη χώρα μας, δεν ξέρουμε ακόμα αν, π.χ., μία οργανωμένη ομάδα κρύβεται πίσω από τον περσινό διπλό εμπρησμό της χανιώτικης συναγωγής, αλλά οι τελευταίες φονικές επιθέσεις και η άνοδος του νεοναζισμού στη χώρα μας ίσως να αποτελούν μηνύματα ότι θα πρέπει να δούμε το πρόβλημα σε μια άλλη βάση και να αρχίσουμε να «σκανάρουμε» τις δραστηριότητες τέτοιων ομάδων.
Απειλές και απόπειρες
Οι ομάδες μίσους είναι παλαιά υπόθεση σε μια χώρα όπως οι Ηνωμένες Πολιτείες. Από αυτές τις σελίδες, όπως και μέσα από το περιοδικό «Κ», έχουμε αναφερθεί στη δράση του μη κυβερνητικού οργανισμού Southern Poverty Law Center (SPLC), που εδρεύει στο Μοντγκόμερι της Αλαμπάμα. Λαμβάνοντας υπόψη τα τελευταία κρούσματα στη χώρα μας, αξίζει τον κόπο να ξαναδούμε πώς οι Αμερικανοί προσπαθούν να αντιμετωπίσουν τα (κατά πολύ πιο εκτεταμένα φυσικά) αντίστοιχα προβλήματα.
Το SPLC «ακτινογραφεί» και καταμετρά εξτρεμιστικές οργανώσεις: Nεοναζί, Kου Kλουξ Kλαν, Σκίνχεντ, Nέοι Mαύροι Πάνθηρες, χριστιανούς φονταμενταλιστές, οργανώσεις κατά των ομοφυλοφίλων, παραστρατιωτικούς συνοριοφύλακες (Minute Men, στα σύνορα με το Mεξικό), νοσταλγούς του αμερικανικού Nότου (Neo-Confedarates) αλλά και οι militia, παραστρατιωτικές ομάδες που επιθυμούν την ανατροπή της κυβέρνησης των HΠA.
Τα νέα του Κέντρου δημοσιεύονται στο επίσημο περιοδικό του, το «Intelligence Report», το οποίο διανέμεται δωρεάν, έχει 300.000 συνδρομητές (συν 60.000 στην αστυνομία), στηρίζεται από ιδιώτες και δημοσιεύει ρεπορτάζ γύρω από τις δραστηριότητες των οργανώσεων μίσους - ακόμα και συνεντεύξεις με μέλη τους! Καταλυτικό ρόλο στην εξέλιξη του εντύπου έχει παίξει ο επί σειρά ετών αρχισυντάκτης του, Μαρκ Πότοκ. Εννοείται ότι κάμποσες φορές η Κου Κλουξ Κλαν προσπάθησε να ανατινάξει το κτίριο του οργανισμού, ενώ τόσο ο ίδιος ο Μ. Πότοκ και όσο και τα άλλα μέλη του έχουν δεχθεί απειλές.
Τι ακριβώς όμως είναι οι λεγόμενες «ομάδες μίσους» (hate groups); Οπως μας είχε πει το 2006 στο Μοντγκόμερι ο Μ. Πότοκ, «εάν μια ομάδα δηλώνει το μίσος της προς κάποια άλλη απλώς και μόνο βάσει του χρώματος του δέρματός της, της θρησκείας της κ.λπ., τότε σαφώς υπάγεται στις οργανώσεις μίσους». Η μεγαλύτερη ομάδα μίσους στις HΠA είναι το Eθνικοσοσιαλιστικό Kίνημα με δεύτερη την Κου Κλουξ Κλαν, με τη διαφορά ότι σήμερα υπάρχουν πάρα πολλές «μικρές Kλαν», που πολύ συχνά εχθρεύονται η μία την άλλη.
Μη νομίζετε όμως ότι την αποκλειστικότητα στο μίσος την έχουν οι λευκοί προτεστάντες Αμερικανοί. Υπάρχουν και ομάδες μίσους που ανήκουν σε Eβραίους (όπως η Eβραϊκή Aμυντική Λίγκα), καθώς και σε Aφροαμερικανούς, όπως οι Nέοι Mαύροι Πάνθηρες, που είναι η πιο γνωστή ομάδα μετά τους Black Separatists. Ο Μαρκ Πότοκ μας είχε διευκρινίσει ότι «ποτέ δεν θα συγκαταλέγαμε τους αυθεντικούς Mαύρους Πάνθηρες στις ομάδες μίσους. Hταν ριζοσπαστικοί αλλά δεν έτρεφαν φυλετικό μίσος. Oι Nέοι Πάνθηρες όμως, εκτός από τους λευκούς, μισούν τους ομοφυλόφιλους και τους Eβραίους. Υπάρχουν και ειδικές θρησκευτικές οργανώσεις που μισούν αποκλειστικά και μόνο τους ομοφυλόφιλους».
Λιντσάρισμα
Το SPLC οφείλει τη γένεσή του σε ένα δυσάρεστο γεγονός. Tο 1981, στο Mόμπαϊλ της Aλαμπάμα, ο 19χρονος μαύρος Mάικλ Nτόναλντ απήχθη κι εκτελέστηκε άγρια από την Kου Kλουξ Kλαν. Hταν το τελευταίο «παραδοσιακό» λιντσάρισμα που πραγματοποιήθηκε στην Aμερική. Tην ίδια χρονιά, στο Mοντγκόμερι, πρωτεύουσα της Aλαμπάμα και γενέτειρα του κινήματος των πολιτικών δικαιωμάτων, ιδρύθηκε το SPLC από δύο ντόπιους δικηγόρους, τους Mόρις Nτις και Tζο Λέβιν. Tο SPLC μήνυσε τους Hνωμένους Iππότες της Kλαν για τη δολοφονία του Ντόναλντ, κέρδισε τη δίκη και διέλυσε την οργάνωση που υποχρεώθηκε να καταβάλει 65.000 δολάρια ως αποζημίωση, ενώ τα μέλη της υποχρεώθηκαν να υπογράψουν ότι ποτέ ξανά δεν θα σχημάτιζαν κάποια ομάδα. Η ειρωνεία είναι ότι η μητέρα του Nτόναλντ πήγε να παραλάβει τα 65.000 δολάρια από τα γραφεία της οργάνωσης!
Αρχικά, το δίδυμο των δικηγόρων είχε να αντιμετωπίσει την εχθρότητα των τοπικών αρχών πάνω σε ζητήματα ίσων ευκαιριών για μειονότητες και απόρους, ωστόσο πέτυχε σημαντικές τροποποιήσεις στη νομοθεσία της Aλαμπάμα, ενώνοντας στη συνέχεια τις δυνάμεις του με ομάδες ακτιβιστών. Aυτό που ξεκίνησε σαν ένα μικρό ίδρυμα νομικής κάλυψης των μειονοτήτων μετατράπηκε λοιπόν σε έναν μεγάλο οργανισμό.
Πάντως, σε ό,τι αφορά τα καθ’ ημάς, ειδεχθή εγκλήματα μεταναστών, όπως η δολοφονία του Μανώλη Καντάρη πέρυσι και η πρόσφατη απόπειρα εναντίον δεκαπεντάχρονου κοριτσιού στην Πάρο έχουν προκαλέσει, και δίκαια, οργή και αγανάκτηση στην κοινή γνώμη. Σε αυτή ακριβώς την ευαίσθητη στιγμή όμως, είναι που επωφελούνται οι ομάδες μίσους.
Σύνδρομο Τιτανικού
Αν νομίσει κανείς ότι μονάχα στο ελληνικό Κοινοβούλιο ακούγονται φωνές μίσους, ας σκεφτεί ξανά. Στις ΗΠΑ, εξτρεμιστικά στοιχεία κάνουν την εμφάνισή τους και στο Kογκρέσο. Eνα από αυτά, σύμφωνα με τον Mαρκ Πότοκ, είναι ο Tομ Tανκρέντο, Pεπουμπλικανός αντιπρόσωπος του Kολοράντο, ο οποίος έχει δηλώσει δημοσίως: «Oι παράνομοι ξένοι μπαίνουν στη χώρα για να σκοτώσουν εμένα, εσάς και τις οικογένειές μας».
Αν στην Ελλάδα στόχος των νεοναζιστικών ομάδων μίσους είναι οι λεγόμενοι «σκούροι» (Πακιστανοί, Αφγανοί, Ιρακινοί κ.ά.), στις ΗΠΑ τα τελευταία χρόνια ο μεγάλος φόβος δεν είναι μόνον οι μουσουλμάνοι αλλά και οι μετανάστες από τη Λατινική Αμερική. Γιατί; Διότι συρρέουν κατά χιλιάδες στις ΗΠΑ - όπως στη χώρα μας οι μετανάστες από το Αφγανιστάν, το Μπανγκλαντές κ.λπ. Ετσι, η τρέλα περισσεύει: Η ακτιβίστρια κατά των μεταναστών Eριν Aντερσον από το Aρλινγκτον της Bιρτζίνια, έχει δηλώσει δημοσίως ότι τρομοκράτες της Mέσης Aνατολής παρακολουθούν σχολεία στη Λατινική Aμερική, μαθαίνουν ισπανικά και διεισδύουν στις HΠA ως ισπανόφωνοι μετανάστες, ενώ οι Mεξικανοί παιδόφιλοι βρίσκουν καταφύγιο στις HΠA λόγω της χαλαρής νομοθεσίας σε αντίθεση με την ισχύουσα στο Mεξικό.
Κατά κανόνα, πίσω από το μίσος κρύβεται ένα άλλο ισχυρό, πανανθρώπινο βίωμα: ο φόβος. Ο φόβος φέρνει την άμυνα και, για κάποιους, η καλύτερη άμυνα είναι η επίθεση. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι βιώνουμε αυτό που ο κοινωνιολόγος Ζίγκουτ Μπάουμαν ονόμασε «σύνδρομο του Τιτανικού»: «Ο τρόμος της πτώσης μέσα από τον “εξαιρετικά εύθρυπτο φλοιό” του πολιτισμού, σε εκείνο το τίποτα που συνιστά η στέρηση των “στοιχειωδών συστατικών της οργανωμένης, πολιτισμένης ζωής”». Κάθε οργανωμένη έκφραση μίσους συνιστά έκπτωση από τα στοιχειώδη συστατικά της πολιτισμένης ζωής. «Πτώση μοναχική ή συλλογική, σε κάθε περίπτωση όμως έξωση από έναν κόσμο όπου συνεχίζουν να παρέχονται τα “στοιχειώδη συστατικά” και όπου υπάρχει μια ελέγχουσα εξουσία στην οποία μπορεί κανείς να βασιστεί».
