Από τον Μυστήριο
Προ ημερών καθόμουν αμέριμνος και έπινα τον καφέ μου (οι περισσότεροι που με γνωρίζουν, θα πουν ότι μερικές φορές θα μπορούσε κάλλιστα να αποτελέσει και το σήμα κατατεθέν μου…).
Απέναντι μου ήταν ένα κατάστημα «αγοράς χρυσού», η σύγχρονη εκδοχή του παλαιού ενεχυροδανειστηρίου, από τα εκατοντάδες αν όχι χιλιάδες που έχουν φυτρώσει σε κάθε γωνία της χώρας τα τελευταία τρία περίπου χρόνια.
Είναι άλλωστε οι μοναδικές «επιχειρήσεις» που βρίσκονται σε άνθηση, αφού ανοίγουν στα πιο κεντρικά σημεία, όταν όλες οι άλλες νόμιμες επιχειρήσεις βάζουν λουκέτο μαζικά.
Η αλήθεια είναι ότι δεν είχα παρατηρήσει την ύπαρξη αυτού του «τοκογλύφου της γειτονιάς», παρά μόνο όταν είδα να ανοίγει την πόρτα του και να βγαίνει έξω μία μεγάλης ηλικίας κυρία που μετά βίας κατόρθωνε να περπατήσει υποβασταζόμενη από δύο πατερίτσες…
Ήταν αδύνατο να μείνει κάποιος ασυγκίνητος στη σκηνή αυτή. Στη σκέψη έτρεξαν πολλά γιατί.
Γιατί αυτή η κυρία βρέθηκε στην ανάγκη του τοκογλύφου.
Ποιοι ευθύνονται για την οικονομική καταστροφή της.
Ποιοι κρύβονται πίσω από αυτούς τους οίκους τοκογλυφίας.
Που πάνε οι τόνοι χρυσού και άλλων κοσμημάτων.
Για ποιο λόγο λειτουργούν ακόμη ανενόχλητα, όταν στο σύνολο αυτών έχουν διαπιστωθεί φορολογικές παραβάσεις περί αδήλωτων συναλλαγών και μαύρου χρήματος.
Ποιοι τα προστατεύουν και δεν επιτρέπουν να τα κλείσει το ΣΔΟΕ.
Γιατί η Δικαιοσύνη σιωπά.
Γιατί τα λαλίστατα ΜΜΕ υποκρίνονται ότι δεν υπάρχει θέμα.
Γιατί οι δήθεν αυτοαποκαλούμενοι «υπερασπιστές του λαού» και δήθεν αντισυστημικοί (Χρυσαυγίτες, Αναρχικοί, Συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ, και ΚΚΕ), ποιούν τη νήσσα και αφήνουν τους τοκογλύφους να δρουν και να λειτουργούν ανενόχλητοι.
Όταν κάηκε η Αθήνα φέτος τον Φλεβάρη από τους κουκουλοφόρους και ομάδες λαθρομεταναστών, τα τοκογλυφικά αυτά καταστήματα όλως περιέργως έμειναν ανέπαφα. Αντ’ αυτών κάηκαν νεοκλασικά...
Τυχαία δηλαδή είναι όλα αυτά;
Τα Σέβη μου.
ΜΥΣΤΗΡΙΟΣ
