Ποιος θέλει να εφαρμόσει το Μνημόνιο;
Κώστας Καλλίτσης
(Πηγή : http://www.kathimerini.gr/)
Υπάρχει το πολιτικό προσωπικό που απαιτούν οι συνθήκες;
Ενα δεδομένο είναι αυτό που υπογραμμίζει ο διοικητής της ΤτΕ, κ. Γ. Στουρνάρας, ότι «η παρούσα κυβέρνηση έχει πλέον επιλέξει τον δρόμο της συνεργασίας και της συνεννόησης με τους εταίρους και έχει απορρίψει την εκδοχή της ρήξης». Υπέγραψε μια συμφωνία, το Γ΄ Μνημόνιο, χάνοντας τα μισά κομματικά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, και κέρδισε τις εκλογές του Σεπτεμβρίου. Τις κέρδισε με δεδομένο ότι θα εφαρμόσει το Μνημόνιο, όπερ και (αγνοώντας το λεγόμενο πολιτικό κόστος...) πράττει. Δεν κρύφτηκε (δεν είπε παραμύθια της προηγούμενης συγκυβέρνησης, περί αναδιαπραγμάτευσης κ.λπ.) ούτε κρύβεται. Είπε ότι θα το εφαρμόσει, το εφαρμόζει.
Βεβαίως, υφίσταται φθορά, η οποία επιτείνεται από μια μυωπική αντιπολίτευση: Κόμματα που ψήφισαν τα μέτρα και επεδίωκαν να συμμετέχουν στην κυβέρνηση για να τα εφαρμόσουν, αίφνης διαφωνούν με κάθε μέτρο. Αξιωματική αντιπολίτευση που κρύβεται πίσω από την «ανικανότητα» να κάνει εσωκομματικές εκλογές, λες για να επιτρέπει τόσες διαφορετικές τοποθετήσεις όσοι είναι οι ψηφοσυλλέκτες υποψήφιοι αρχηγοί –μέχρι τα μέτρα να περάσουν από τη Βουλή. Μέσα-δήθεν-ενημέρωσης, που εμμονικά αναμασούν τι έλεγε ο Τσίπρας πριν από τις εκλογές του Ιανουαρίου (ούτε καν του Σεπτεμβρίου...) και υπονοούν πόσο καλό θα ήταν αν έπεφτε η κυβέρνησή του. Νέφος ανοησίας, αποπνικτικό.
Καμία απάντηση σε κεντρικά ερωτήματα: Πρέπει ή δεν πρέπει να εφαρμοστεί το Γ΄ Μνημόνιο; Πρέπει ή δεν πρέπει να το εφαρμόσει η παρούσα κυβέρνηση; Υπάρχει κάποιος άλλος που θα ήθελε να το εφαρμόσει;
Υπάρχει κάποιος άλλος, μήπως, που θα μπορούσε να το εφαρμόσει;
Το Μνημόνιο πρέπει να εφαρμοστεί γρήγορα. Σωστά τονίζει ο κ. Γ. Στουρνάρας ότι «η πολιτική σταθερότητα και η συναίνεση είναι ο ακρογωνιαίος λίθος για την επιστροφή στην οικονομική και στη χρηματοοικονομική σταθερότητα».
Ωστόσο, δεν αρκεί η εφαρμογή του Μνημονίου για να δημιουργηθούν οικονομική μεγέθυνση και νέες θέσεις εργασίας – άνευ των οποίων, ουδέν. Γιατί, ως γνωστόν, τα Μνημόνια έχουν σαφείς στόχους: (α) Να περιορίσουν τους κινδύνους της Ελλάδας για τον υπόλοιπο κόσμο και δη την Ευρωζώνη, όπερ υπηρετείται με τη σμίκρυνση της οικονομίας μας και (β) να διασφαλίσουν ότι θα πληρώσουμε τα χρέη μας ώστε να ξαναβγούμε στις αγορές. Με αυτή την έννοια, τα Μνημόνια διασφαλίζουν τους δανειστές, όχι την ανάπτυξη της χώρας. Αυτή επαφίεται στους Ελληνες. Προϋποθέτει ένα εθνικό σχέδιο, αξιοκρατία, σταθερούς κανόνες, ασφάλεια δικαίου.
Αλλά, είναι ρεαλιστική η επιδίωξη ανάπτυξης εν μέσω Μνημονίου; Υπάρχουν σοβαρές αντικειμενικές προϋποθέσεις. (α) Η πληθώρα κεφαλαίων που φεύγει από αναδυόμενες οικονομίες και αναζητεί κερδοφόρες τοποθετήσεις στον ανεπτυγμένο καπιταλισμό και δη στον ευρωπαϊκό νότο. Αν η Ελλάδα προσελκύσει λίγη σκόνη από αυτά, μπορεί να ελπίζει ότι θα έχει την ευκαιρία ανοικοδόμησης της παραγωγικής βάσης της οικονομίας της. Πολύ περισσότερο, καθώς (β) η διαρκής επανάσταση στις τεχνολογίες, ειδικά η ψηφιακή και η ρομποτική, μας προσφέρουν μια μεγάλη ευκαιρία να ξανακτίσουμε αυτή την παραγωγική βάση, καλύπτοντας και τη μεγάλη απόσταση από τις ανεπτυγμένες οικονομίες. Το Μνημόνιο δεν αποτρέπει την αξιοποίηση αυτών των υπαρκτών αντικειμενικών προϋποθέσεων. Την αποτρέπει η απουσία των υποκειμενικών προϋποθέσεων. Του κατάλληλου πολιτικού προσωπικού...
