Ουσέιν Μπολτ: Κάποτε στην Τζαμάικα
ΑΘΩΣ ΔΗΜΟΥΛΑΣ
(Πηγή : http://www.kathimerini.gr)
Λίγο αφού κατέκτησε τρία ακόμα χρυσά μετάλλια στο Ρίο, ολοκληρώνοντας την πορεία του στους Ολυμπιακούς Αγώνες, ξεφυλλίσαμε την αυτοβιογραφία του κορυφαίου σπρίντερ όλων των εποχών και διαβάσαμε πώς περιγράφει με δικά του λόγια τα χρόνια εκείνα που μεγάλωνε σε ένα απομονωμένο χωριό στο βόρειο τμήμα του νησιού, παίζοντας κρίκετ και τρέχοντας στα τροπικά δάση.
Ενα ανήσυχο παιδί
Από τη στιγμή που ήρθα στον κόσμο, ήμουν γρήγορος. Δεν σταματούσα ποτέ να κινούμαι και, από τότε που μπορούσα να μπουσουλάω ως νήπιο, επιθυμούσα διακαώς να εξερευνώ τα πάντα. Δεν είχε μείνει κανένας καναπές ή ντουλάπι που να μην μπορούσα να τα φτάσω, και τα καλύτερα έπιπλα στο σπίτι έγιναν το μέσο για να σκαρφαλώνω και να μπορώ να παίζω πάνω τους. Δεν έμενα ποτέ ακίνητος. Δεν άντεχα να κάθομαι στο ίδιο μέρος περισσότερο από ένα λεπτό. Πάντα σκαρφιζόμουν κάτι να κάνω ή κάπου να σκαρφαλώσω, και οι δικοί μου δεν μπορούσαν να χειριστούν τον υπερβολικό ενθουσιασμό μου. Σε τέτοιο βαθμό πια που, πιθανότατα αφού χτύπησα το κεφάλι μου ή έπεσα πάνω σε μια πόρτα για εκατοστή φορά, με πήγαν σε γιατρούς για να μάθουν τι δεν πήγαινε καλά. [...] Ο γιατρός τούς είπε ότι η κατάστασή μου οφειλόταν σε υπερκινητικό σύνδρομο και ότι δεν μπορούσε να γίνει τίποτα. «Θα το ξεπεράσει μεγαλώνοντας», πρόσθεσε.
Ο πρώτος αγώνας
Το σχολείο μου, το δημοτικό σχολείο της Γουολντένσια στο Σέργουντ Κόντεντ, ένα χωριό στην ενορία Τρελόνι, ήταν το μέρος όπου έλαβε χώρα η πρώτη μου μεγάλη πρόκληση. Ημουν οκτώ χρονών, ένα ψηλόλιγνο αγόρι με απίστευτη ενέργεια, και έψαχνα διαρκώς για κάτι που θα με συναρπάσει. [...] Στην κορυφή του λόφου υπήρχε μια σειρά από μικρές μονοκατοικίες, που βρίσκονταν σε ένα ξέφωτο μέσα σε μια έκταση τροπικού δάσους. Γύρω από την ιδιοκτησία υπήρχαν φοινικόδεντρα και άγριοι θάμνοι. Οι αίθουσες είχαν κυματοειδείς οροφές ροζ, μπλε και κίτρινο. Υπήρχε και ένα γήπεδο ποδοσφαίρου με γκολπόστ, ένα γήπεδο κρίκετ και ένα γήπεδο στίβου σε μια έκταση από ανομοιόμορφο γκαζόν, όπου οι διάδρομοι είχαν σχηματιστεί με μαύρες γραμμές από κάψιμο του γρασιδιού με φωτιά. Στη γραμμή τερματισμού υπήρχε μια καλύβα. [...] Αισθανόμουν υπέροχα που τερμάτισα πρώτος, ιδιαίτερα σε ένα μεγάλο αθλητικό γεγονός όπως ήταν ο αγώνας δρόμου τη μέρα των αθλοπαιδιών στο σχολείο, ένα γεγονός που με καθιέρωσε επίσημα ως το γρηγορότερο παιδί στο σχολείο της Γουολντένσια.
Κοντά στη φύση
Οι μπανάνες κρέμονταν από τα δέντρα, οπότε το μόνο που χρειαζόταν ήταν να τις φτάσω και να τις κόψω. Δεν είχε σημασία αν είχα λεφτά στην τσέπη μου. Αν το στομάχι μου γουργούριζε, έβρισκα ένα δέντρο και μάζευα φρούτα. Χωρίς καν να το καταλάβω, είχα ήδη μια πολύ υγιεινή διατροφή, χάρη στην οποία το σώμα μου είχε ενισχυθεί με δύναμη και ενέργεια.
Και μετά ξεκίνησε η προπόνηση. Οι άγριοι θάμνοι του Κόθιξ ήταν ένας φυσικός χώρος για παιχνίδι. Με το που ξεμύτιζα από την είσοδο του σπιτιού, έβρισκα μια φυσική δραστηριότητα για να παίξω. Υπήρχε πάντα κάποιος χώρος για παιχνίδι, κάποιο μέρος για τρέξιμο και κάποιο μέρος για να σκαρφαλώσω. Τα δάση προσέφεραν ένα πρόγραμμα εξάσκησης κατάλληλο για οποιονδήποτε ήθελε να γίνει σπρίντερ, καθώς υπήρχαν πολλά ξέφωτα για παιχνίδι, αλλά και παρέδιδαν μαθήματα αντιμετώπισης επιθέσεων από τα φοινικόδεντρα που έπεφταν.
Σοκάροντας τους δασκάλους
Εφτασα στο σημείο να τρέχω τόσο γρήγορα στις προπονήσεις (σ.σ. στο Γυμνάσιο του Γουίλιαμ Νιμπ όπου πήγε με υποτροφία για το τρέξιμο), ώστε οι προπονητές δεν μπορούσαν να μου πουν τις επιδόσεις μου. Ανησυχούσαν μήπως γίνω αλαζόνας, επειδή ήταν πάνω από τον μέσο όρο για ένα παιδί της ηλικίας μου. Αργότερα άκουσα ότι, όποτε ένας καινούργιος δάσκαλος φυσικής αγωγής με χρονομετρούσε στα 200 μέτρα, έπρεπε μετά να διπλοτσεκάρει το ρολόι του.
«Τι;» έλεγε στα παιδιά που στέκονταν γύρω του. «Οι χρόνοι που τρέχει ο Μπολτ είναι απίθανοι. Δεν μπορεί να είναι πραγματικοί». Αφού μηδένιζε το χρονόμετρό του, με έβαζε να ξανατρέξω. Κι έπειτα ξανά. Και ξανά. Και κάθε φορά που περνούσα τη γραμμή και κοίταζα από μακριά, φαινόταν να έχει το ίδιο σοκαρισμένο ύφος, χτυπώντας το τζάμι του ρολογιού του για να δει μήπως ήταν χαλασμένο. Τα αποτελέσματα του χρονομέτρου του έδειχναν ολοένα και πιο μεγάλες επιδόσεις.
Μακριά από το σπίτι
...ο κόσμος μιλούσε για μένα ως αντίπαλο, ως ένα μελλοντικό αστέρι, και τα αποτελέσματά μου στο πρωτάθλημα σήμαιναν ότι ήμουν κατάλληλος για να εκπροσωπήσω την Τζαμάικα στους Αγώνες της Ενωσης Ελευθέρου Εμπορίου Καραϊβικής το 2001 στο Μπαρμπέιντος. [...] Ολα ήταν μια περιπέτεια για μένα. Οταν πέταξα στα Μπαρμπέιντος, ήταν η πρώτη φορά που έφευγα από την Τζαμάικα και για λίγο έμοιαζε σαν διακοπές. Μετά με έπιασε νοσταλγία για το σπίτι μου και άρχισε να μου λείπει η μαμά. Μια νύχτα, καθώς προσπαθούσα να κοιμηθώ, με πήραν τα κλάματα επειδή ήθελα να επιστρέψω σπίτι μου. Εκείνη την εποχή δεν μου άρεσε καθόλου η ιδέα να βρίσκομαι μακριά από την Τζαμάικα για πολύ καιρό. Ομως, η Ομοσπονδία Κλασικού Αθλητισμού της Τζαμάικας είδε πέρα από την ανωριμότητά μου και ανέπτυξε μια πιο σοβαρή αγωνιστική τακτική. Είχαν δει στον τρόπο που έτρεχα και στις χρονικές μου επιδόσεις ότι είχα δυνατότητες, και αμέσως μετά τα Μπαρμπέιντος με επέλεξαν ξανά, αυτή τη φορά για να φορέσω τη φανέλα με τα χρώματα της Τζαμάικα στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Νέων, που πραγματοποιήθηκε στο Ντέμπρετσεν της Ουγγαρίας, και τότε ήταν που είχα φρικάρει για τα καλά.
Στην Ουγγαρία; Με δουλεύεις; σκέφτηκα όταν άκουσα τα νέα. Πού στο καλό είναι αυτό το μέρος;
info
«Usain Bolt: Ταχύτερος από την αστραπή» Εκδόσεις Παπαδόπουλος, σελ. 352, 14,44 ευρώ.